Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Σε βρήκα ξανά....

Η πρώτη ημέρα της κρουαζιέρας στα νησιά του Αιγαίου βρήκε την Αγνή γεμάτη από εμπειρίες πρωτόγνωρες και εικόνες μαγικές, καθώς όλη η παρέα, μόλις πάτησε το πόδι της στη γη της Πάρου, είχε ξεχυθεί κυριολεκτικά σαν θορυβώδες μελίσσι στα στενά γραφικά δρομάκια της Παροικιάς, ξεσηκώνοντας με τις φωνές, τα γέλια και τα καμώματά της τους πάντες.

Μαζί και ο Γκονζάλες φυσικά, ως "διοργανωτής" τους μα και ο Ανδρέας που δεν έχανε στιγμή να της δείχνει πόσο εννοούσε τα λόγια του που έσταζαν πόθο εκείνο το πρωί. ...

Ωστόσο την ίδια  κάτι απροσδιόριστο την συγκρατούσε...  Λίγο το ότι ένιωθε πως δεν ανήκε σ'αυτή την παρέα "των διευθυντών" -ας το πούμε έτσι- του νοσοκομείου, αφού ήταν μια απλή υπάλληλος ουσιαστικά, λίγο γιατί ένιωθε πως της είχαν κάνει χάρη να έρθει μαζί τους, λίγο ακόμα που δεν ένιωθε τόσο κομψή, όμορφη και γοητευτική όσο οι κυρίες που ντυμένες με την τελευταία λέξη της μόδας, τραβούσαν πάνω τους όλα τα αντρικά βλέμματα, ένιωθε μια αμηχανία και έναν εκνευρισμό που δύσκολα κατάφερνε να κρύψει.

Και σαφώς ήταν περίεργο που ο Ανδρέας, εντελώς ξαφνικά, σ'αυτή την εκδρομή είχε αποφασίσει πως την ήθελε δική του! Δηλαδή τόσο καιρό δεν ήξερε καν πως υπάρχει και σήμερα το πρωί παραδεχόταν την ασίγαστη επιθυμία του για εκείνη; Ε όχι, δεν κολλούσε πώς να το κάνουμε! της φώναζε διαρκώς η λογική μα μόλις αντίκριζε το βλέμμα του, καυτό πάνω στο δικό της, ξεχνούσε τα πάντα και μάλωνε τον εαυτό της για την δυσπιστία της.

Και αν την ρωτούσαν αυτή την στιγμή για ένα ήταν σίγουρη, πως η δική της καρδιά, το δικό της κορμί, το μυαλό και η ψυχή της φώναζαν πεντακάθαρα πόσο ήθελαν όλο αυτό να είναι πραγματικότητα, να κρατούσε περισσότερο από μια φορά, μια ημέρα, μια εβδομάδα ή όσο τελοσπάντων μπορούσε εκείνος ν'αντέξει! έγειρε τώρα πάνω στην κουπαστή αφήνοντας τον άνεμο ν'ανακατέψει και πάλι τα μαλλιά της, όπως εκείνος ήξερε με το απαλό, ευεργετικό του χάδι και έφερε στο μυαλό της τον πατέρα της άθελά της να της χαμογελά από εκεί ψηλά γεμάτος περηφάνια.

Μπράβο σου μωρό μου που έφτασες μέχρι εδώ! Αξια να είσαι πάντα και να προσέχεις! θαρρείς και της έλεγε στην φαντασία της, όπως τον θυμόταν από πάντα να της μιλά με λόγια ενθαρρυντικά και ας ήταν τότε παιδούλα.... Και ας μην ήξερε αλήθεια πώς, οι μνήμες από εκείνον, κατάφεραν να παραμείνουν ζωντανές μέσα της αφού ήταν μονάχα 5 ετών όταν τον έχασαν σ'εκείνο το τραγικό θανατηφόρο τροχαίο! χαμογέλασε πικρά για άλλη μια φορά, ακόμη και ας ένιωθε να πονά σε κάθε του σκέψη μα είχε μάθει πια ν'ανταπεξέρχεται σε κάθε επίσκεψή του. Πήρε βαθιά ανάσα, έκλεισε τα μάτια και έμεινε για λίγο ακίνητη κόντρα στον άνεμο προσπαθώντας να ηρεμήσει. Και μονάχα όταν τα κατάφερε, μερικά δευτερόλεπτα μετά, κοίταξε μπροστά ημερωμένη που είχε και πάλι καταφέρει να επικοινωνήσει μαζί του έστω και μονάχα στην σκέψη της....