Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Μόνος μαζί της....

Ωστόσο, ο δρόμος μέχρι το διαμέρισμά του της φάνηκε ατελείωτος. Εκείνος οδηγούσε με το βλέμμα καρφωμένο μπροστά, αμίλητος, ενώ ένας αόρατος τοίχος σιωπής είχε απλωθεί ανάμεσά τους λες και αν λεγόταν το παραμικρό, υπήρχε κίνδυνος για ανάφλεξη....Κάθε είδους όμως! Μέχρι που εκείνη βρήκε κάτι να σπάσει την άβολη σιωπή....

"Είδα την Σοφία σήμερα..... Εντυπωσιακά όμορφη κοπέλα.. Και έχει μια θέληση και αποφασιστικότητα, ένα δυναμισμό που...πραγματικά την θαυμάζω! Αλήθεια, εσείς οι δύο....είστε καιρό μαζί;" πέταξε άγαρμπα ωστόσο την ερώτηση που την έκαιγε εδώ και μέρες, απ'όταν είχε καταλάβει πως οι δυο τους ήταν ζευγάρι και μάλιστα από την αρχή που τον ξανασυνάντησε...

Σιωπή απλώθηκε για άλλη μια φορά στο αυτοκίνητο που έτρεχε τώρα σαν δαιμονισμένο, κάνοντας τις ρόδες να στριγκλίζουν πάνω στην καλογυαλισμένη άσφαλτο.... Και εκείνος έδειξε να ξαφνιάζεται τώρα, να προσπαθεί να ξεφύγει πατώντας περισσότερο το γκάζι. Και η Αγνή, που πάντοτε φοβόταν την ταχύτητα, έπιασε την καρδιά της και σφίχτηκε όσο μπορούσε πάνω στο δερμάτινο κάθισμα κλείνοντας σφιχτά τα μάτια....

"Σε παρακαλώ σταμάτα! Σε παρακαλώ!" φώναξε σχεδόν, μην αντέχοντας ν'ακούει άλλο τον ήχο των ταχυτήτων που άλλαζαν φρενιασμένα και έκλεισε σφιχτά τα μάτια φοβισμένη. Ο πατέρας της είχε πεθάνει έτσι! Χρόνια πριν, από έναν απερίσκεπτο οδηγό που έτρεχε! Και τώρα, εκείνη ένιωσε να ξαναζεί εκείνες τις στιγμές, λες και ήταν ο πατέρας της που καθόταν σ'αυτό το κάθισμα και όχι εκείνη.

Ενιωσε το αυτοκίνητο να ελαττώνει απότομα ταχύτητα μα δεν άνοιξε τα μάτια της, ούτε καν ανάσα δεν πήρε μέχρι να σταματήσει εντελώς σε μια άκρη του δρόμου, μέχρι που ο Ανδρέας, ελάχιστα εκατοστά μακριά της, ρώτησε αν ήταν καλά. Μα ακόμα και τώρα δεν μπορούσε να σταματήσει τους αγωνιώδεις χτύπους της καρδιάς της και να θυμηθεί την προηγούμενη, ερώτησή της...Μονάχα την καρδιά της μπορούσε ν'ακούσει να χτυπά ξέφρενα και την ανάσα του Ανδρέα τόσο κοντά της, που σχεδόν χάιδευε το πρόσωπό της.

"Αγνή! Σε παρακαλώ πες μου! Είσαι εντάξει; Κοίταξέ με! Συγγνώμη αν σε τρόμαξα, δεν το έκανα σκόπιμα! Συνηθίζω να τρέχω λίγο όταν είμαι μόνος μα τώρα.....αφαιρέθηκα, συγχώρησέ με!" της έλεγε  έντονα, παρακλητικά, κάνοντας όλες τις αισθήσεις της να μπουν σ'επιφυλακή. Εκλεισε τα μάτια δυνατά σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει μα δυστυχώς, άθελά της ξεχύθηκαν ελεύθερες όλες οι υπόλοιπες αισθήσεις της να τυραννήσουν το μυαλό της.