Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Είμαι εδώ!

Νομίζω το τραγούδι προσδίδει αρκετά από την ατμόσφαιρα που θέλω να δώσω στο σημερινό κεφάλαιο γι'αυτό please, ακούστε το....

 

Η Λύδα στεκόταν μπροστά στην πόρτα έτοιμη να φύγει, με μια απλή βαλίτσα στο χέρι και ένα μικρό σακίδιο πλάτης περιμένοντας σιωπηλά, ήρεμα να δει έστω και μια αντίδραση του Παύλου απέναντί της. Μα εκείνος της είχε γυρίσει την πλάτη και έδειχνε ανένδοτος μπροστά σ'ότι είχε κάνει στον αγαπημένο φίλο και συνάδελφό του, Ανδρέα Παπαλεωνίδα. Μα δεν του έδινε άδικο, το αντίθετο μάλιστα, αφού είχε μάθει μέχρι τώρα να φέρεται στους ανθρώπους όπως φέρθηκε ο πατέρας της σ'εκείνη. Βιάζοντάς τους με τρόπο διαφορετικό, με το να ποδοπατά την προσωπικότητα και τις αρχές τους σε κάθε ευκαιρία, θέλοντας να φωνάξει δυνατά πως ένιωθε να φταίνε όλοι για ότι είχε τραβήξει! Μα δεν έφταιγαν βέβαια! Κανένας τους δεν έφταιγε, μονάχα ο πατέρας της που είχε γεννηθεί τέρας!  Γύρισε το κεφάλι απ'την άλλη μεριά τώρα νιώθοντας τα δάκρυα να την καίνε, κάτι που δεν είχε επιτρέψει να συμβεί εδώ και πολλά χρόνια, όταν διέγραφε για πάντα το παρελθόν της και ξεκινούσε μια καινούρια ζωή σπουδάζοντας διοίκηση επιχειρήσεων, κάνοντας μεταπτυχιακά και διδακτορικό, αφιερώνοντας όλη της την ζωή στο διάβασμα που την έκανε να ξεχνάει....Μα τώρα καταλάβαινε πως ότι και αν είχε καταφέρει, δεν μετρούσε καθόλου μπροστά στα ατράνταχτα γεγονότα της παιδικής της ηλικίας. Εκείνα που θα την στοίχειωναν για πάντα όσο και αν προσπαθούσε να ξεχάσει....

Δυνατοί, βουβοί λυγμοί τράνταζαν τώρα το κορμί της και με όση αξιοπρέπεια της είχε απομείνει, έριξε μια τελευταία ματιά στον άντρα που είχε λατρέψει και έπειτα έκλεισε την πόρτα πίσω της να φύγει, να τρέξει μακριά, να μην θυμάται τίποτα και κανέναν.....Και ο Παύλος, που τόση ώρα κρατούσε και την ανάσα του ακόμα και πολεμούσε με νύχια και με δόντια να μην λυγίσει, να μην υποκύψει, άκουσε σαν μέσα σε όνειρο το κινητό να χτυπά δαιμονισμένο και βλέποντας ποιος τον καλούσε, το σήκωσε βιαστικά ευγνωμονώντας για αυτόν τον αντιπερισπασμό.

"Ελα Αγνή, τί θέλεις;"

"Είναι εκεί η Λύδα; Σε παρακαλώ, πες μου πως είναι εκεί!" ρώτησε γεμάτη αγωνία μα η σιωπή του ήρθε να της δώσει την απάντηση.

"Ω Παύλο! Εκανες μεγάλο λάθος! Το μεγαλύτερο της ζωής σου! Σε μισή ώρα στο καφέ του Τζιάκομο! Μην τολμήσεις και δεν έρθεις!" τον διέταξε σχεδόν και εκείνος έμεινε με το κινητό στο χέρι να το κοιτά απορημένος!