Ηταν αργά το απόγευμα όταν η Αγνή συνειδητοποίησε πως και σήμερα, για άλλη μια φορά την τελευταία εβδομάδα, είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου, μελετώντας τα μαθήματα που θα έβαζε στα παιδάκια την επόμενη ημέρα. Γιατί ήθελε αρκετή προσοχή ώστε αυτά ακριβώς τα μαθήματα να είναι ενδιαφέροντα, να τραβούν το ενδιαφέρον τους χωρίς να βαριούνται την ίδια στιγμή, μα και να είναι όσο πιο απλές οι ασκήσεις τους, χωρίς να κουράζουν τις ήδη κουρασμένες αυτές ψυχούλες. Και παρότι η δουλειά της την εξουθένωνε μερικές φορές προσπαθώντας να συνδυάσει το ακατόρθωτο, παρόλα αυτά την λάτρευε και δεν μπορούσε πια να φανταστεί την ζωή της χωρίς αυτήν! Ηταν μάλιστα τόσο χαρούμενη, τόσο ενθουσιασμένη, τόσο παθιασμένη με αυτήν, που μπορούσε σχεδόν να την συγκρίνει με την αγάπη της για τον Ανδρέα....Σχεδόν δηλαδή, γιατί αν την ρωτούσαν εκείνος ήταν πάνω απ'όλους και όλα! σκεφτόταν αφηρημένη και ανασηκώθηκε αποφασισμένη πια να σχολάσει, ξέροντας πως ο Ανδρέας θα ήταν ήδη στο διαμέρισμά του να την περιμένει να φάνε ....
"Δεν πειράζει! Αυριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα και εγώ απλά, θα πρέπει να σηκωθώ πολύ πρωί να προλάβω!" μουρμούρισε χαρούμενη ανασηκώνοντας ανάλαφρα τους ώμους, χαμογελώντας ταυτόχρονα στον εαυτό της μια και ένιωθε πως έκανε κυριολεκτικά σκασιαρχείο!
Μπήκε φουριόζα στο αυτοκίνητο περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή το τηλεφώνημά του, αφού αγαπημένη του συνήθεια ήταν να την πειράζει ακόμα και σε αυτό, κάνοντας τάχα μου τον θυμωμένο που τον είχε ξεχάσει και πάλι για άλλη μια φορά. Ωστόσο, η απουσία επικοινωνίας από μέρος του την παραξένεψε αυτή την φορά. Ετσι, όταν έφτασε στο διαμέρισμα, μπήκε επιφυλακτικά, ερευνητικά, ψάχνοντας να δει αν εκείνος ήταν εκεί ή αν του είχε τύχει κάτι έκτακτο στην δουλειά επίσης....
Μα ξαφνιάστηκε όταν τον είδε να στέκεται με την μία πλευρά γυρισμένος σ'εκείνη και το πρόσωπό του στραμμένο προς την θέα του κήπου όπου προχθές είχαν μοιραστεί μία από τις πιο καυτές νύχτες τους.
ESTÁS LEYENDO
Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)
RomanceΟ Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...