Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Πόσο θα'θελα...

"One man's dream" by Yanni η έμπνευσή μου γι'αυτό το κεφάλαιο....

Η Αγνή κοίταξε γεμάτη περηφάνια την μητέρα της που σήμερα, στα εγκαίνια τούτου του τεράστιου νοσοκομείου έμοιαζε τόσο πολύ διαφορετική....Είχε χρόνια να την δει τόσο ξένοιαστη, τόσο χαρούμενη, τόσο ξαλαφρωμένη! Από τότε που είχε περάσει στο Πανεπιστήμιο, από τότε που τα έξοδα έτρεχαν καθημερινά, ανελέητα χωρίς να υπάρχει τρόπος να τα σταματήσει, από τότε που τα δάνεια και οι ανάγκες την είχαν πνίξει χωρίς η Αγνή να ξέρει το παραμικρό. Μα σήμερα, λες και κάτι είχε αλλάξει ριζικά στην ψυχοσύνθεσή της, έμοιαζε με ξένοιαστη κοπέλα που μόλις είχε βγει σ'ένα σημαντικό αισθηματικό ραντεβού....

Ναι, έτσι έμοιαζε και η Αγνή -πόσο θα'θελε αλήθεια- αυτό να γινόταν κάποια στιγμή πραγματικότητα. Χαμογέλασε αχνά σ'αυτή της την σκέψη καθώς την παρατηρούσε σιωπηλά έτσι όπως είχε ντυθεί και περιποιηθεί τον εαυτό της σήμερα, θυμίζοντάς της παλιές καλές εποχές. Εποχές που η μητέρα της , απαλλαγμένη από το βάσανο της δικής της αρρώστιας, τολμούσε να κάνει σχέδια για το μέλλον, τολμούσε να σκέφτεται θετικά, αισιόδοξα, ακόμα και ερωτικά απέναντι σε κάποιον άντρα, κάποιες σπάνιες, υπαρκτές ωστόσο στιγμές....

Γιατί και εκείνη ήταν νέα, μόλις 38 ετών σήμερα, στερημένη για χρόνια από ουσιαστικά πράγματα στην ζωή της, έναν άντρα που πέθανε λίγο πριν το ξέσπασμα της αρρώστιας της και έπειτα μια κόρη που έπρεπε να σώσει πάση θυσία, αφού ήταν άλλωστε το μόνο που είχε μείνει από αυτόν....Δάκρυσε και πάλι στις σκέψεις αυτές άθελά της και έστειλε ένα νοερό φιλί στην μητέρα της με την παλάμη του χεριού της, αφού εκείνη, την κοίταζε τώρα με την λατρεία ν'αποτυπώνεται σε κάθε σημείο του προσώπου της....

"Τί βλέπω μικρή μου; Συγκίνηση; Οχι, δεν είναι επιτρεπτό αυτό την σημερινή ημέρα....Ολες τις επόμενες ναι μα σήμερα, όχι, για κανένα λόγο....Πρέπει να ζήσεις κάθε στιγμή της, να διασκεδάσεις, να χαρείς, να απολαύσεις ότι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα στο μακρύ δρόμο της ζωής σου Αγνή....σ'εκείνον που εντελώς αναπάντεχα σε έφερε εδώ, πάλι σε μένα ..." άκουσε την μπάσα αντρική φωνή του Ανδρέα δίπλα της να ψιθυρίζει σχεδόν, γεμίζοντας το σώμα της ανατριχίλες και γύρισε ασυναίσθητα, με μάτια δακρυσμένα να τον κοιτάξει. Μα το βλέμμα του ήταν τόσο δυνατό, τόσο έντονο, τόσο καθηλωτικό που απλά έμεινε να τον παρατηρεί ανήμπορη να μιλήσει, με τους χτύπους της καρδιάς της διαρκώς να επιταχύνονται θαρρείς και έτρεχε σε μαραθώνιο....