Ο Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
{"Καλώς την...Και έλεγα.....πως δεν θα έρθεις ποτέ!" μουρμούρισε γεμάτος νόημα εκείνος και έπιασε το μπουκάλι με την πανάκριβη σαμπάνια που βρισκόταν έντεχνα τοποθετημένη εδώ και ώρα ανάμεσα σε δεκάδες μικρά παγάκια....Και το κομμάτι που έπαιζε τώρα και τύλιγε τις αισθήσεις της δεν βοηθούσε καθόλου την κατάστασή της, να πάρει! βλαστήμησε ενδόμυχα και προσπάθησε να συνεφέρει απ'την μεθυστική εικόνα του μπροστά της που έκανε την καρδιά της να σπάει σε χίλια κομμάτια.... }
Η Αγνή, τον είδε να περνάει το βλέμμα του πάνω από κάθε λεπτομέρεια του κορμιού της, θαρρείς και δεν υπήρχε ούτε ένα ρούχο πάνω της, θαρρείς και φανταζόταν ήδη σπιθαμή προς σπιθαμή της, λες και ήταν γυμνή μπροστά του και εκείνος έτοιμος να την γευτεί και να την κατακτήσει...
Ενιωσε την ανάσα να βγαίνει με δυσκολία από τα πνευμόνια της μα όταν είδε το ελαφρύ μειδίαμα των χειλιών του, δείγμα του πόσο καλά την ήξερε, θαρρείς και το σώμα της πήρε φωτιά από μόνο του και άρχισε να κάνει ό,τι με το βλέμμα την είχε προστάξει.
Επιασε την κορδέλα που έδενε σ' έναν χαλαρό χαμηλό κότσο τα μαλλιά της και αργά την έλυσε, ενώ η μουσική αποπλανούσε ήδη τις αισθήσεις βοηθώντας το κορμί της να χαλαρώσει, να λυθεί, να λικνιστεί ακολουθώντας τον σαγηνευτικό ρυθμό του. Κουνούσε τους γοφούς της στο ρυθμό του ενώ το χέρι της απομάκρυνε αργά, πολύ αργά ένα ένα της ρούχο, με τον Ανδρέα απέναντί της να μην χάνει καμία της κίνηση, σαν αίλουρος έτοιμος να επιτεθεί την κατάλληλη στιγμή. Εβλεπε την αντίδραση του κορμιού του τώρα και έπαιρνε ακόμα περισσότερο θάρρος, καθώς κινιόταν μες το νερό απαλά, μα αποκαλύπτοντάς της επίτηδες τις ανατομικές του δυνατότητες παρατηρώντας την την ίδια στιγμή μ'ένα ειρωνικό μειδίαμα στα χείλια θαρρείς και ήξερε πως στο τέλος θα δειλιάσει. Μα αυτό ακριβώς ήταν το έναυσμα για να γίνει ακόμα πιο τολμηρή, τόσο που σε λίγα μόνο λεπτά, είχε απελευθερωθεί με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία από κάθε της ρούχο μα παρόλα αυτά.....δεν τον πλησίαζε. Ηθελε να τον τυραννήσει για το αυτάρεσκα ειρωνικό του ύφος, ήθελε να κάνει εκείνος την πρώτη κίνηση, ήθελε να έρθει δίπλα της και να την διεκδικήσει όπως ακριβώς επιβαλλόταν....
