Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Στα άκρα.....

Και βρήκα την μουσική που ταιριάζει απόλυτα στο κεφάλαιο. Η επιβλητικότητα, η σοβαρότητα και η "βαρύτητά" του νομίζω δένει τέλεια...."Adagio" από τους il Divo

 Η Αγνή κουνήθηκε ανάλαφρα στην αγκαλιά του Ανδρέα, ευτυχισμένη όσο ποτέ αφού -σ'ότι αφορούσε εκείνη τουλάχιστον- είχε πια βρει το απάνεμο λιμάνι της.  Παρότι ο Ανδρέας, αν και δεν το έδειχνε καθαρά, ήταν ωστόσο ο πιο ανεξάρτητος και ελεύθερος άνθρωπος που θα μπορούσε να βρει, παρότι αυτό το στοιχείο της ελευθερίας μέσα του ήταν κομμάτι του εαυτού του και το γνώριζε από παιδούλα, παρόλα αυτά κούρνιαζε μες την αγκαλιά του γεμάτη εμπιστοσύνη ξέροντας πως κάθε στιγμή μαζί του αξίζει όσο  χίλιες ...

Κούνησε τώρα ανυπόμονα στην θέση της, τεντώθηκε σαν γατί σε μια προσπάθεια να ξυπνήσει λιγάκι τις κοιμισμένες της αισθήσεις  και αποφάσισε πως ήταν ώρα πια να σηκωθεί αμέσως αν δεν ήθελε και πάλι να την πάρει ο ύπνος, όταν ένα επίμονο κουδούνισμα στο κινητό της έσπασε την απόλυτη σιωπή....

"Αγνή! Είσαι καλά; Χριστέ μου! Πού....πού είναι ο Ανδρέας;" μια φωνή γεμάτη αγωνία διέσχισε την ατμόσφαιρα κάνοντάς την να πεταχτεί πάνω αλαφιασμένη.

"Ει, σιγά! Τί έπαθες καλέ; Ακόμα δεν συνήλθαμε από την χθεσινή επιτυχία, άσε μας επιτέλους να ησυχάσουμε λίγο βρε Αλίκη! Το δικαιούμαστε νομίζω και εσύ....."

"Δώσε μου τον Ανδρέα Αγνή! Τώρα" η επιτακτική φωνή της Αλίκης από την άλλη μεριά δεν της άφηνε περιθώρια. Και σαν αυτόματο τα βήματά της την οδήγησαν στον κοιμισμένο Ανδρέα  ξυπνώντας τον από τον γλυκό του ύπνο με βαριά καρδιά....

"Τί στο διάολο θeς Αλίκη; Μια μέρα ζήτησα και εγώ!" άρχισε να μουρμουρίζει εκνευρισμένος μα άξαφνα, σταμάτησε  απότομα και άκουγε γι'αρκετή ώρα αποσβολωμένος. Και στο πρόσωπό του διαγραφόταν σταδιακά η απόλυτη έκπληξη, η εμφανής αποστροφή, η οργή και ο απόλυτος θυμός που έκανε την Αγνή να πεταχτεί αλαφιασμένη από την θέση της. Τον είδε να κλείνει το τηλέφωνο, να κάθεται πάνω στο κρεβάτι με βλέμμα γυάλινο, εντελώς εξοργισμένο, χωρίς καν να την κοιτά λες και έβλεπε πέρα από εκείνη, "κάτι" που προκαλούσε πέρα ως πέρα την οργή του και έπειτα με βαριά φωνή, ξεστόμισε κάτι που της έκοψε την ανάσα...

"Θα τον σκοτώσω! Μάρτυς μου ο Θεός, θα τον σκοτώσω!" και εκείνη ένιωσε τα πόδια της να λυγίζουν...

"Ποιον; Τί εννοείς! Για όνομα του Θεού Ανδρέα! Κοίταξέ με! Τί συμβαίνει πες μου, τί στην ευχή σου είπε η Αλίκη!!!!" άρχισε να τον ταρακουνά τώρα μπρος πίσω προσπαθώντας να τον κάνει να την κοιτάξει μα του κάκου, το γυάλινο βλέμμα του θαρρείς και δεν έβλεπε μπροστά του.