Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Εγώ φταίω.....

"Μητέρα πες μου! Θέλω αλήθειες πια! Δεν μπορώ να βλέπω αυτό το ύφος σου! Λες και με τιμωρείς για κάτι, λες και έκανα κάτι κακό και τώρα πρέπει να το πληρώσω!" ξέσπασε πια η Αγνή με την καρδιά της σφιγμένη, καθώς εδώ και μερικές ώρες που είχαν επιστρέψει από το νοσοκομείο, δεν είχε ανταλλάξει μαζί της παρά ελάχιστες λέξεις.

"Καρδούλα μου συγγνώμη, χίλια συγγνώμη! Εγώ φταίω για όλα, αχ εγώ!" την κοίταξε τώρα με απίστευτη θλίψη στα μάτια της η μητέρα της κάνοντάς την καρδιά της να παγώσει.

"Μαμά μου τί λες; Τί σου συμβαίνει; Γιατί αντιδράς έτσι, γιατί λιποθύμησες έτσι ξαφνικά, φταίω εγώ λοιπόν; Πες μου; Εγώ και ο χωρισμός μου από τον Γεράσιμο, αυτό είναι ;" πέταξε επιτέλους αυτό που υποψιαζόταν και την είδε αμέσως να τσιτώνεται να αντιδρά περίεργα και να αποφεύγει το δικό της βλέμμα θαρρείς και φοβόταν....

"Ελα μαμά μου, πες μου! Εμείς οι δυο δεν είχαμε ποτέ μας μυστικά! Και τώρα; Τί συμβαίνει; Πες μου μαμά μου τί;" την πίεσε τώρα, την στρίμωξε επίτηδες ξέροντας πως αν δεν της έλεγε τώρα που ήταν ακόμη κουρασμένη και ευάλωτη, θα σφράγιζε το στόμα της και δεν θα μάθαινε ποτέ! Γιατί το ήξερε πως είχε μια πεισματάρα μάνα που έτσι και αποφάσιζε πως κάτι θα της έκανε κακό, τίποτε και κανείς δεν θα της άλλαζε γνώμη....

"Κορίτσι μου, είναι αλήθεια, με ξέρεις καλά πως....στεναχωρέθηκα αρκετά με τον χωρισμό σας όμως.....ελπίζω, προσεύχομαι πως δεν θα κρατήσει πολύ....Θέλω να πω, ο Γεράσιμος σ'αγαπάει κορίτσι μου, το ξέρεις καλά! Και σ'αγαπάει αληθινά! Το ξέρω και εγώ καλά γιατί....." σταμάτησε απότομα τώρα, θαρρείς συγκρατώντας τον εαυτό της την τελευταία στιγμή αφού την κοίταζε τώρα με γουρλωμένα μάτια, ενώ δάγκωνε νευρικά το κάτω χείλος της λες και ήταν έτοιμη μόλις να κάνει μια αποκάλυψη. Και εκείνη, συνέδεσε τώρα τα λόγια του Γεράσιμου στο νοσοκομείο, το ύφος του, τον τρόπο που την κοίταζε και ένας κόμπος άρχισε να σφίγγει την καρδιά της χωρίς να ξέρει ακόμη γιατί.

"Δεν μπορείς να φύγεις μακριά μου Αγνή μου, το ξέρω, το ξέρω καλά, δεν μπορείς! Σ'εμένα θα γυρίσεις πάλι γιατί....μ'έχεις ανάγκη....από κάθε άποψη μωρό μου.....Και εγώ....θα είμαι εδώ να σε περιμένω...." της είχε πει με αρκετή ένταση, όταν παρακολουθούσαν τον Ανδρέα να φεύγει από το νοσοκομείο, εκείνη μ'ένα κενό στην καρδιά της και ο Γεράσιμος με μια περίεργη ανακούφιση....

"Εκείνος δεν ήταν δίπλα σου όλο αυτό τον καιρό! Εγώ ήμουν, μην το ξεχνάς μωρό μου! Και σ'αγαπώ....να το θυμάσαι, σ'αγαπώ όσο δεν αγάπησα ποτέ καμία!" της είχε ψιθυρίσει γεμάτος έξαψη μα εκείνη ένιωσε πια μια ασφυκτική αγωνία και μια ανάγκη να φύγει μακριά του, κάτι που την είχε πραγματικά ξαφνιάσει.....Γιατί μέχρι χθες κυριολεκτικά, οι δυο τους ήταν ζευγάρι....και ας ήξερε καιρό τώρα πως τα πράγματα ανάμεσά τους δεν ήταν καλά....