[Zawgyi version]
"Omma တို႔မနက္ၿဖန္ဆို ျပန္ေရာက္ၿပီ "
လို႔ ျမဴးျမဴးေလးလာေျပာတဲ့ သူ ... ဘယ္ေလာက္ေတာင္ Ommani ကိုလြမ္းေနလဲမသိ .. ဒါမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြက ၾကာရွည္မခံခဲ့ဘူး ... လူ႔ဘဝမွာ ခဏေလးနဲ႔ အေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္တတ္မွန္း သိခဲ့ရၿပီ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘဝ .. ကၽြန္ေတာ္တို႔အနာဂတ္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္မယ့္ သတင္းစကားက ေရာက္လာခဲ့တယ္ .. ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္ရံုမွာ ေပါက္ကြဲမႉျဖစ္လို႔ Appa တို႔ ေရာက္ေနတယ္လို႔ Seoul ေဆးရံုႀကီးက ဆက္သြယ္လာတယ္ .. စိတ္လႈပ္ရွားစြာပဲ ခြဲစိတ္ခန္းေရွ႕မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနျဖစ္တယ္ ..
"Dr .. ကၽြန္ေတာ့္ မိဘအေျခအေန "
"ေသြးထြက္အရမ္းလြန္ေနတယ္ .. ဆရာ့အထင္ ဒါသူ႔ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ .. သားအေမေတာ့ မၿပီးေသးဘူး ခြဲစိတ္ေနတုန္းပဲ ဟိုဘက္အခန္းမွာ "
ဆရာဝန္စကားအၿပီးမွာ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ထိုင္ခ်မိတယ္ ... ဟင့္အင္း မျဖစ္ရဘူး .. အဲ့လိုမျဖစ္ရဘူးေလ ...
"Chanyeollie .. သတိထားပါဦးကြာ "
ကၽြန္ေတာ္သတိမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး ... ဘာလို႔ကၽြန္ေတာ္တို႔က်မွလဲ ? ဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲဗ်ာ ... စက္ရံုေပါက္ကြဲမႈျဖစ္တာကို အျပင္းအထန္ဒဏ္ရာရတဲ့ လူ ၁၀ေယာက္ထဲမွာ ဘာလို႔ပါဝင္ေနတာလဲ ??
ပိုးသတ္ခန္းထဲကို အဝတ္လဲကာ ဝင္သြားရင္း Appa မ်က္ႏွာကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ၾကည့္မိလိုက္တယ္ ... သားငယ္လို႔ေတာင္ မေခၚေတာ့ဘူးလားဗ်ာ .. ဘာလို႔ထားခဲ့ရတာလဲ ? ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူနဲ႔ေနရမွာလဲ ?? အဘိုးအဘြားေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနရမွာလဲ ???
လူနာၾကည့္ခ်ိန္မျပည့္ေသးေပမယ့္ အျပင္မွာ Baekhyun တစ္ေယာက္တည္း ေစာင့္ေနဆဲမို႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္ ... ဒါမယ့္ ခြဲစိတ္ခန္းေရွ႕မွာ ငိုေနတဲ့ သူ႔ကိုေတြ႕ေတာ့ တကိုယ္လံုး ေတာင့္ခဲသြားသလိုပဲ ..
"Baekhyun .. "
"Chanyeollie ~~~ Omma .. Omma ကို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ ... ငါတို႔ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား ?? ငါတို႔ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ Chanyeollie "
YOU ARE READING
Out Of The Bromance
Fanfiction[Zawgyi × Unicode version] ငါတို႔ၾကားထဲမွာ ကာထားတာ နံရံမဟုတ္ပါဘူး... တံခါးတစ္ခ်ပ္ပါ... မင္းအခ်ိန္မေရြးထြက္လာခဲ့ပါ... ငါေစာင့္ေနမယ္... ညီအစ္ကိုဆိုတဲ့ ပတ္သတ္မႈရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာေပါ့...
