How Great Is Our Love

Kabanata 40

The cold stares of my parents welcomed me as I enter into our house. Ganitong-ganito rin noon noong nalaman nilang buntis ako.

I bravely kissed my parents despite of their killer stares.

"Hindi ka na talaga natuto noh? You already have a living reminder of the consequence from disobeying us tapos ngayon nakuha mo ulit suwayin kami ng Mama mo." That was my father. Kung noon natatakot ako sa tuwing nagkakaganito ang mga magulang ko lalo na si Papa, ngayon hindi na masiyado. Nasanay na siguro ako, araw-araw kasing ganito ang eksena.

"Pa, I just went to my friends and bid farewell." I bravely admitted in a monotone.

"So doon ka talaga pumunta?! Paano kung may nakikita sa iyo doon?!" He now raised his voice. "Nasaan ang utak mo Gab?! Kung malalaman ito ng paaralan mo ano sa tingin mo ang sasabihin nila ha?! Na ang naturingang modelo at inaasahang presidente ay nabuntis nang maaga." I looked away because I can't fight the weight of the stares my parents are giving me. I am two months pregnant but if you'll look at my belly hindi naman siya halata pa kaya pwedeng pwede pa ako makaakyat sa entablado, my parents were just too cautious and scared.

"Hindi ka na nahiya! Hindi mo man lang inisip kung ano ang sasabihin ng mga tao sa iyo bago mo iyan ginawa. You're only seventeen how can you raise  your child?" Ilang beses ko na bang narinig ang ganitong script ni Papa? Paulit-ulit nalang eh, sa tingin nila hindi ko pinagsisihan ito? Hindi ko hiniling na sana wala ang bata dito sa sinapupunan ko? Gabi-gabi kong iniiyakan lahat ng katangahang nagawa ko, gabi-gabi kong kinukwestiyon ang sarili ko kung bakit ako umabot dito.

Kung nasasaktan sila, mas higit na ako. I failed them but I disappointed myself too, I know I lost my future and what hurts even more? Lahat ng ito kagagawan ko, wala akong pwedeng sisihin maliban sa sarili ko.

"Pero nakaya niyo rin naman ni mama diba?" This is the first time that I'll be interrupting my father while he is having his sermon and it feels good to finally broadcast what I wanted to say.

"Iyon nga! Hindi ka na natuto sa pagkakamali namin ng Mama mo, inulit mo pa talaga!" So that's it, galit na galit siya dahil pakiramdam niya ako ang nagsisilbing multo sa nakaraan nila ni mama. Ang pagbubuntis kong ito ay isang malaking sampal para sa kanilang dalawa.

And it hurts even more to think that I am the fruit of his so-called mistake. All these years isa pala akong malaking kasalanan. Tears escaped from my eyes, I did not stop it nor brushed it off.

Ang sakit lang isipin na minsan din akong kinainisan. Maybe my Mom felt the same when she knew about my existence, siguro ilang beses din niya akong kinamuhian, hiniling na sana wala ako dito sa mundo, na sana hindi rin ako nabuo.

I caressed my belly, ayokong umabot sa punto na maramdaman niya rin ang nararamdaman ko ngayon. I'll pursue this child and wouldn't ever let him feel that he is unwanted.

My father walked away kaya kami nalang ang naiwan ni Mama sa sala.

I look at her and I can see pity in her eyes, she's nearly crying. I bit my lower lip and suddenly I felt a warm hug from my mother.