BAHARIM GELİŞİNDE SAKLI (TAMAMLANDI)

29 *HABERSİZ BEKLEYİŞ*

Iki haftalık uzun bir ardan sonra tekrar beraberiz😍

Sizi çok özledim. Ramazan'ın son haftası mezuniyet bayram derken bölüm yazmaya fırsatım olmadı😔

Sizi beklettiğim için çok üzgünüm. Her neyse sizin için uzunca bir bölüm yazdım keyifli okumalar. Bol bol yorum yapmayı unutmayın😉

Vote vermeden geçmeyin

SEVİLİYORSUNUZ💕✨

***** *** *****

Edward'dan

Anladım ki çok seviyormuş
İnsan tanımasa da kalp tanıyormuş
Aşk bir defa buldumu seni
Göz sadece onu görüyormuş
Yürek sadece onda atıyormuş

Anladım ki sadece bekliyormuş
İnsan bilmese de ruha işleniyormuş...

Edward S.

Dışarıda şiddetli bir yağmur vardı. Henüz gün aydınlanmamıştı. Artık çok geç olmadan bir karar vermeliydim. İçimdeki sıkıntının verdiği etkiyle kendimi dışarıya attım. Arabama atladım. Yağmur şiddetle arabamın ön camına vuruyordu. Nereye gittiğimi bilmiyordum. Sadece gidiyordum.

Neden sonra kulağıma gelen sesle irkildim ve arabamı kenara çektim. Yaklaşık yirmi metre ileride tam karşımda olan Camii'de ezan okunuyordu. Bir süre sadece seyrettim. Yavaş yavaş insanlar toplanıyordu. İçimden bir ses içeriye girmemi söylüyordu. Fakat ben sadece arabada bekliyodum. Aklımda biriken sorulara cevap bulma vaktim gelmişti. Kur'an'ı ve Peygamberin hayatını okumuş olmama karşın aklımı kurcalayan çok fazla soru vardı. Kararsız bir süre ne yapacağımı bilmeden arabanın içinde beklemeye devam ettim. Yağmur hafiflemişti sakince cama vuran yağmur tanelerini izliyordum. Bütün duygularımdan arınmış bir şekilde sadece izliyordum. Belki de ilk defa gideceğim bu yerden korkuyordum. Beni kabul etmemelerinden korkuyordum. Bunu kendime bile itiraf edemiyordum. Hayatımda hiç olmadığım kadar sakindim. Bu sakinliğe bir anlam yükleyemiyordum.

İnsanların dağılmaya başladığını gördüğümde dikkatimi onlara verdim. Birbirleriyle el sıkışıyorlardı bazıları. En son çıkan iki genç gülmseyerek sohbet ediyorlardı.

Onlarda oradan ayrıldıktan sonra arabadan indim. Hızlı adımlarla camiye girdim. Boş avlu vardı. Kısa bir göz gezdirmenin ardından boş avluyu geçtim. İbadet etikleri kısma girmeden önce ayakkabılarımı çıkarttım.

Yakup ibadet etikleri yere ayakkabıyla basmadıklarını bu yüzden eve girerken ayakkabıyı çıkarttıklarını söylemişti. Yakup aklıma gelince yüzümde hafif bir tebessüm oldu. Bu dine yaklaşmamı sağlayan büyük sebeplerden birisi de onunla konuşurken öğrendiklerimdi. Ayakkabımı nereye koyacağımı bilmediğim için elime aldım.

İçeriye girdiğim an etrafımı saran huzurlu bir sessizlik vardı. Burnuma gelen hafif gül kokusu beni farklı dünyalara götürüyordu. Dönmek istemediğim dünyalara... Kilise aklma geldi birden. Oranın da bir ruhaniyeti olduğunu düşünrdüm ama burası bana kendimi getirmişti. Kendimi bulmuştum sanki...

İçeriye doğru ilerlediğmde üzerinde bir çift ayakkabı bulunan duvara monte ahşap uzun ve boydan bir ayakkablık gördüm ve oraya ayakkabılarımı bıraktım. Etrafı incelerken köşede bir kişinin oturduğunu fark ettim. Önündeki kitabı okuyordu sessizce. Yavaş adımlarımla yanına gittim ve karşısına oturdum.