BAHARIM GELİŞİNDE SAKLI (TAMAMLANDI)

32 *ÇÜNKÜ O SENSİN!*

Olduğum yerde kalakalmıştım. Nefes alıyor muydum bilmiyorum? Ne hissediyordum bilmiyorum? Ben hayatımda ilk defa ne hissedeceğimi bilmiyordum. Sadece defterlere bakıyordum. Kocaman bir boşluğun içinde kaybolurken yaşadıklarıma anlam veremiyordum! Gözyaşlarım dursa da kalbimdeki ağırlık ve acı geçmiyordu...

Telefon sesiyle sıçradım ve hızla başımı yana çevirdim. Arayan oydu! Ama açsam ne cevap verecektim? Açarsam konuşabilecek miydim? Bütün olanlar aklıma üşüşürken anlam veremediğim bir hırsla telefonu açtım. Belki de kendime kızıyordum. Bunca olandan sonra hala kendime kızıyordum..

"..."

"Hally orda mısın?"

"..."

Onun sesini duymak yutkunmama sebep olmuştu.

"Hally?!"

"Evet."

"Sesini alamadım. Defterin bizde kalmış. Bahçedeki tekli koltuktaydı. Kırmızı, çiçek desenli bir defter."

"Şiir defterim!" diye fısıldadım şaşkınca.

"Şiir mi yazıyorsun? Çok özel değilse onlara bakabilir miyim?"

Boğazım kupkuruydu... Onun elinde tuttuğu şey benim kalbimdi. Okuyacakı! Anlayacak mıydı? Kalbimi görebilecek miydi?.. Neden hala inanamıyordum beni sevdiğine. Neden her an gidecekmiş gibi hissediyordum. Neden onu kazanmadan kaybedecekmiş gibi hissediyordum. Aşk bu kadar can yakıcıyken neden aşka sımsıkıca tutunuyordum?

"Orda mısın?"

Zar zor boğazımı temizledim. Derin bir nefes alırken sıkıntıyla gözlerimi kapadım.

"Onlar... çok özeller... Ama okumak istiyorsan önce onların dilinden anlaman gerekmez mi?" dedim yorgun bir ses tonuyla...

"Onları okumak istiyorum..."

"Onları anlamalısın..."

"..."

Kısa bir süre sessizlik olmuştu. Konuşmuyordu fakat telefonu da kapatmıyordu. Sormak istediklerim vardı... Ama konuşmak zordu... Sayfaları çeviriyordu. Defteri açmıştı... Derin bir nefes aldım.

"Edward... Sana bir şey sormalıyım." dedim kelimelerin ağzımdan dökülmesine izin vererek...

"Dinliyorum..." dedi sesi yumuşak ve çok kısık çıkmıştı.

" If I Could Fly şarkısını kimin için yazdın? Kimdi o kız? O kafe'de bahsettiğin kız kimdi? " dedim tek nefeste. Derin bir nefes aldım ve hızla ayağa kalktım bu bir an başımın dönmesine sebep olmuştu. Camın kenarına yaslandım ve gözlerimi yumdum.

"..."

Sessizlik, kocaman bir sessizlikti sorumun cevabı. Hala susuyordu koşup yanına gitmek istiyordum, yapamıyordum. Sanırım canımı en çok bu yakıyordu.

"Edward neden kal dedin?"

"Hayat..."

"Neden?"

"Bunu böyle konuşmasak. 15 dakika sonra kapının önünde olacağım. Şimdi kapatıyorum."

Kapamıştı! Ne yapacağımı bilmiyordum. Anlamsızca telefona bakıyordum. Omuzumda hissetiğim elle irkildim. Selin bana bakıyordu. Ona sımsıkı sarıldım. Ağlamak istesemde yapamıyordum. Gözyaşlarım kurumuştu. Sevmek istiyordum. İçimdeki çocuğu bahar kokulu bahçelere salmak istiyordum. Ama korkuyordum.