BAHARIM GELİŞİNDE SAKLI (TAMAMLANDI)

18 *YAĞMUR*

Bu gişlerim,
Hep senden .
Sessiz çığlıklarım;
Ardıma kattıklarım
Arkamda bıraktıklarım
Hep senden...

Geri dönüp haykırışlarım,
Hep senden.
Gülüşlerim ve hıçkırıklarım;
Kendimde kayboluşlarım
Kendime varışlarım
Hep senden!

***

Hastanede geçirdiğim bir haftanın daha ardından eve dönebilmiştim. Boyunluktan kurtulduğum için mutluydum. En azından rahat hareket ediyordum. Hastanede iken gelen misafirlerden bir ara çıldıracaktım. Sürekli birileri geliyordu. Evde en azından odamda rahatça dinlenebileceğimi düşünüyordum. Kanaldan benimle röportaj yapmak istiyorlardı. Ben bu isteklerini kesin bir dille geri çevirmiştim. Kendi canımla zor uğraşıyordum; tüm dünyada konuşulan biri olmayı hiç kaldıramazdım. Bu, hayatta en son olmasını isteyeceğim şeydi. Hastanede yoğun ilgiden boğulacağımı hissetmiştim bir ara.. Evim evim güzel evim...

Gün, geceye kavuşurken kendimi odamda düşüncelerle savaşır halde bulmuştum. Her şeyi geçiyordum fakat bir çift yeşil gözde takılı kalıyordum.

Edward hastanede kaldığım süre boyunca düzenli bir şekilde ziyaretime geliyordu. Onun varlığını hissetmek güzeldi. Belki de mutluluk onun gelişinde gizliydi...

O beklediğimden çok daha farklı bir kişiliğe sahipti. Benim düşündüğümün tersine çok düşünceli ve iyi birisiydi. Sıcakkanlıydı; davranışlarını ve sözlerini özenle seçerek kullanıyordu. Ona bakmaya cesaret edemiyordum, genellikle o konuşuyordu, ben dinliyordum. Beni neşelendirmeye çabalıyordu. Aynı zamanda çok utangaçtı. Onun kişiliğini çözmek imkansızdı.! O geldiğinde istemsizce geriliyordum, nefesim kesiliyordu, heyecandan atan kalbimi tüm benliğimde hissediyordum. Bütün ağrılarımı, bütün çektiğim acılarımı yok ediyordu.. O konuştuğunda ise tüm sesler sesizliğe bürünüyordu..

Şimdi odamda sessizliğin derinlerinde onu özlüyordum.

Onu özlemek...
Benim için çok bilindik bir duygu;
Fazlaca can yakıcı
Gülleri ararken ezilen papatyalar gibi
Kırgın ve bitik...

Onu özlemek;
Yorgun bedenim için
Fazlaca ağır bir yük
Yine de onu özlemek güzel .

Neden mi?
Çünkü onu özlemek
Aşkı özlemek!
Çünkü onu özlemek YEŞİL'i özlemek...

Yeşili sevme sebebim,
Yeşile olan sevdam o benim.

Onu özlemek...

***
Bugün hastaneden taburcu olmuştum. Rachell ve Daniel ziyaretime gelmişti fakat o yoktu... Onun yokluğu bile canımı yakmaya yetiyordu. Gelemediği için üzgün olduğunu şu an şehir dışında olduğunu ilk fırsatta ziyaretime geleceğini yazan bir mesaj atmıştı. Ona teşekkür etmiştim ve gerek olmadığını iyi olduğumu yazmıştım. O da iyi olmama sevindiğini yazmıştı. Onun nazik ve düşünceli tavırları utanmama ve heycanlanmama sebep oluyordu. Boş yere heycanlanmaksa umutlarımı acımasızca yıkıyordu.

Onu islamiyete davet etmek istiyordum. Ama nasıl yapacağımı bilmiyordum. Onun bana nasıl tepki vereceğini bilmiyordum. Bunu bir defa denemiştim ve hiç bir yanıt almamıştım. Belki de o zaman verdiğim hediyeler eline ulaşmamıştı. Yada o okumamıştı. Okuduğu halde hala yanlış yolda ısrarla gidebileceği düşüncesini aklımın ucundan bile geçirmek istemiyordum. Bu en kötü ihtimaldi. Ama şimdiye kadar onca ülkeye gidip onca insanla karşılaşan bu insan hiç mi İslamiyet adına bir şey öğrenmemişti? Hiç mi kimse ona Hak yoldan bahsetmemişti? O islamiyeti hiç mi merak etmemişti? Peki ya Müslüman olmazsa; o zaman ne olacaktı?! Ebedi cehennem içinde kavrulacak olan bir batıla mı vurulmuştu şu ahmak kalbim?!