BAHARIM GELİŞİNDE SAKLI (TAMAMLANDI)

13 *NEW YORK*

Votelemeyi unutmayın💕
Satır arası yorumları unutmayın💕💕

Sabah yataktan sıçradığımda terler içinde kalmıştım. Rüyanın verdiği şaşkınlık ve korkuyla gözümden süzülen iki damla yaşı sildim. Dizlerimi kendime çektim ve kollarımla kavradım. Gördüğüm rüyaya anlam vermeye çalışıyordum. Evde geçirdiğim son gece annemin odasında uyumuştum. Onun kokusun duyarak ve rüyamda onu görmek umuduyla. Ama çok karmaşık bir rüya görmüştüm ve bu benim duygu ve düşüncelerimi altüst etmişti.

Rüyamda uzun zamandır görmediğim hatta aklımın ucundan dahi geçmeyen birini görmüştüm. Beni bekleyen birisi vardı. İlk annem olduğunu düşündüm ve ona koşmaya başladım yaklaştıkça zaman hızla geçiyordu, biraz daha yaklaştığımda erkek olduğunu farkettim.

O kişiyi çok iyi tanıyordum.

Babam olmalıydı diye düşünüp koşmaya devam ettim. Yüzünü seçebilecek kadar yaklaştığımda mekan değişmişti ve hiç tanımadığım bir yerdeydim. Birkaç metre uzaktan yüzünü gördüğümde olduğum yerde çakılıp kalmıştım. Bu oydu ve yüzünde yine aynı tebessümü vardı. 'Yeşil Gözlü' diye fısıldadığımda yataktan sıçramıştım.

Bu rüyayı kafama takmak ya da yorumlamak istemiyordum. Bu rüya hakkında her şeyi reddediyordum. Amerika'ya da gitmek istemiyordum.

Ürkek yüreğim korkuyla dolmuştu.

Olmaz hayallere kapılmaktan, acı çekmekten ve yanlışa gitmekten korkmuştum. Titremelerime hakim olmaya çalışıyordum. Sağ kısımda bulunan çekmeceden ilaçlarımı aldım. İlaçlar etkisini göstermeye başladığında kendimi yatağa geri bıraktım...

Gözlerimi iyice açtığımda öğeleyi geçmişti. Hazırlanıp oturma odasına geçtim. Teyzem ve kardeşim oturuyorlardı. Teyzem uyandırmaya geldiğini fakat ateşim olduğunu farkettiği için uyandırmadığını söyledi. İyi olup-olmadığımı sorduklarında çok iyi olduğumu belirttim.
Sonra gördüğüm rüya aklıma geldi. Bir an ne yapacağımı şaşırdım. Ayakta duramadığım için koltuğa oturdum. Aklım bana oyun oynuyordu. İstanbul'dan gitmek istemiyordu belki de..

Belki de kalmak en doğrusuydu. Evimden, arkadaşlarımdan, sevdiklerimden ayrılmak bana acı verecekti ve daha kötü olacaktım. Evet istemiyordum kalacaktım. Kahvaltı hazırlamıştı teyzem benim için ve gece 12 de uçağım vardı. Ama ben nasıl söyleyecektim kalmak istediğimi? Ben çayımı yudumlarken telefonum çaldı. Ekrana baktığımda abimin aradığını gördüm. En kesin çözüm tek defa da söylemekti:

"Selamünaleyküm" dedim neşeli olmaya çalışarak.

"Aleykümselam. Nasılsın Serçem, yolculuğa hazır mısın?"

Abim bana genellikle 'Serçem' diye seslenirdi. Sesi çok neşeli geliyordu. Yanına gideceğim ve bulunduğum bu kötü psikolojiden kurtulmaya çabaladığım için çok mutlu olduğunu düşünüyordum. Tuttuğum nefesimi saldım. Gözlerimi sımsıkı yumdum küçük bir çokcuk gibi:

"Abi ben gelmekten vazgeçtim." Dedim tek seferde. Karşıdan yanıt alamayınca:

"Abi, orda mısın?"

"Hayat, gelmekten vaz mı geçtim dedin. Yoksa ben mi yanlış duydum?"
Cevap beklemeden devam etti:

"Bu gün uçağın kalkıyor, neden bir anda vazgeçtin?"

"Gelmek istemiyorum. Annemden babamdan uzak kalmaya dayanamam. Burada en azında sürekli onların mezarına ziyarete gidiyorum. Eğer gelirsem çok özlerim. Evim her yerinde annemin babamın izi, hatırası var öylece bırakıp gelemem." Gözyaşlarım tekrar serbest kalmıştı. Yüreğimde kopan fırtınalar beni esir almıştı.