Anguish // Yoonkook ✔

2- Ya kendin yersin, ya da ben yediririm

Min Yoongi

Jeon Jungkook benim cehennemin olacaktı, bunu biliyordum. Burası tüm hayatımın bittiği yerdi. Siktiğimin kazası yüzünden hiçbir şeyi hatırlamıyordum ve günlerdir bu lanet odada kilitliydim!

Soğuk olan odada nefes almam zorlaşıyordu ve soğuğa rağmen terlemeye başlamıştım. Ellerimi terden ıslanmış saçlarıma atarak saçlarımı çekiştirmeye başladım.

Duvara yaslandığımda gözlerim kararırken gördüğüm silüet ve belime sarılan kollarla bilincimi kaybetmiştim.

*****************

"Günlerdir yemek yemiyor ve kaldığı oda havasız olduğu için bayılmış olmalı... ama siz neden oradaydınız efendim?"

Gözlerimi açmaya çalışırken yüzümü buruşturarak yavaşça gözlerimi açtım. Karşımda gördüğüm Jungkook yanındaki adama bakıyordu ve yine o soğuk sesini duymuştum.

"Bu seni ilgilendirmez."

Başını tekrar bana çevirdikten sonra bir süre yüzüme baktı derin bir nefes alarak başını geriye attı.

Koyu renk olan gözlerini tekrar bana çevirdiğinde yutkunmuştum.

"Yanlış yapıyorsun, yemek yememen seni kurtarmaz."

Başını yanındaki adama çevirdi ve konuşmaya devam etti.

"Suga'yı benim çalışma odamın yanındaki odaya taşıyın"

Ardından adamın yanına giderek birkaç şey daha söylemiş ve odadan çıkmıştı.

Karşımdaki takım elbiseli adam da çıktığında etrafı incelemeye başladım. Büyük ve iyi döşenmiş bir odaydı. Aynı Jeon Jungkook'un gözleri gibi koyu renk mobilyalar odaya hakimdi.

Bir süre sonra odaya bir hemşire girerek kolumdaki serumu değiştirmeye başlamıştı ve aklımdaki soruları ona yönelttim.

"Burası kimin odası?"

Afallasa da hemen ardından cevap vermişti.

"Bay Jeon'un?"

"Beni o mu buraya getirdi?"

"Bilmiyorum."

Teşekkür ettiğimde gülümsedi ve işini bitirdikten sonra odadan çıktı.

Dakikalarca odada tek başıma kaldıktan sonra birden kapı açılmış ve içeri Jungkook bir kadın ile gelmişti. Kadın elindeki yemek tepsisiyle arkasında dikilirken Jungkook gözleri benim üzerimdeyken kadına işaret vermiş ve kadın da yanıma gelerek yatağın kenarına oturup tepsiyi kucağına koymuştu.

"Yemeğini ye."

Yüzümü buruşturdum.

"Senin evinde yapılan hiçbir yemeği yemem ben."

Dalga geçer gibi gülmüştü ve daha sonra da kadını odadan yollayarak yatağa yaklaştı.

"İki seçeneğin var. Ya kendin yersin, ya da ben yediririm."

Lanet olsun neden bu kadar soğuk bakıyordu! Bu ondan korkmamı sağlıyordu ve ilk başta kendim yemek istesem de daha sonra vazgeçmiştim. Onun evinde onun parasıyla yapılan hiçbir yemeği yemezdim. Cevap vermediğimde eliyle çenemi kavradı ve gözlerime baktı.

"Bir cevap bekliyorum."

Acıyla yüzümü buruşturmuştum ve daha fazla canımın yanmasını istemediğim için başımı salladım.

Elini çenemden çekerek ceplerine koydu ve yemek yemem için beni izlemeye başladı.

Tepsiyi kucağıma alarak koyu gözlerine baktıktan sonra tepsideki yemekleri yemeye başladım. Galiba şu anlık onun dediklerini yapmak en iyisiydi.