Anguish // Yoonkook ✔

7- Belki de buna alışmalıydım

Min Yoongi

Uyandığımda kendi yatağımdaydım ve kanlı çarşafın üzerinde yatıyordum. Bileklerime baktığımda kesilmiş olduklarını gördüğümde gözlerim tekrar dolmaya başlamıştı.

Bakışlarım yere kaydığında yerde ip ve kanlı kelepçeleri görmüştüm. Dün gece aklıma geldikçe ağlama isteğim daha fazla artıyordu. Jungkook bana dün gece kabuslarıma girecek derecede kötü şeyler yaşatmıştı. Jeon Jungkook benim cehennemim olacaktı, ve ben bu cehennemde ölmek için yalvaracaktım.

Üzerimdeki kan ve menilerden kurtulmak için banyoya girmem gerekiyordu ve ayağa kalkmamla arkamda bir acı hissetmiştim. Gözlerimi kapatarak acıyla inledim ve yavaş hareketlerle de olsa odamdaki banyoya varabilmiştim.

Duş aldığımda kendimi daha iyi hissediyordum.

Saçlarımı kuruturken aynada boynumdaki izleri görerek elim istemiszce izlerin üzerine gitmişti. Morluklar ve diş izleri...

Yüzümde buruk bir gülümseme oluşmuştu. Belki de buna alışmalıydım.

Saçlarımı kurutma işini de bitirdikten sonra odadan çıkarak kahvaltı için aşağıya indim. Boynumdaki izleri kapatmama gerek yoktu değil mi? Ne de olsa evde ondan başka kimse yaşamıyor, hizmetçi ve uşaklarından da utanması gereken kişi oydu.

"Günaydın efendim."

Bay Kim'in sesini duymamın ardından Jungkook'u kahvaltı masasına otururken görmüştüm. Korkuyla kalp atışlarım hızlanırken hiçbir şey yapmadım ve sadece kahvaltımı yapmak için masaya oturdum.

"Durumun gayet iyi..."

Jungkook'un sesini duymamla yumruklarımı sıkmıştım ve yüzüne bakmadan konuştum.

"Yataktan kalkamayacak hâlde olmamı mı istiyordun?"

Gülmüştü.

"Belki."

Sinir katsayım daha da artarken hiçbir şey demedim ve yemeğimi yemeye devam ettim.

"Koluna pansuman yaptırmamız lazım, kesikler derin."

Bakışlarım yemek çubuğunu tuttuğum elime kaydığında bileğimdeki tekrar kanayan kesikleri görmüştüm. Neden beni düşünüyordu sanki? Sonuçta hepsini kendisi yapmıştı.

"Anlamıyorum..."

"Neyi?"

"Bu kadar yüzsüz olmanı."