2 SAAT SONRA:
Herkes hastaneye gelmiştir.Herkes...Zeynep,Melis,Ahmet,Sevim ve o iki yüzsüz..Ufuk ve Barış.
Ufuk,Sevim ve Ahmet'in yüzüne bakamıyordur utançtan.Barış ise pişman olmuştur ama bunu kendine yediremiyordur.İçinde yanıp tutuşan o intikam ateşi bir türlü sönmüyordur.
Zeynep ameliyathane kapısında öyle dikilip boşluğa bakıyordur.Bi ara elini karnına koyar:
"Güzel kızım.Bebeğim,annecim.Babana yardım etmen gerekiyor.Ona yardım et ve bize geri döndür, meleğim.Söyle ona gitmesin bizi bırakmasın.Babacım annemin sana ihtiyacı var,nolur onu bırakma.Hem sen gidersen ben doğunca kim beni parka götürecek de.Söyle beni bırakmasın annecim.Nolur konuş babanla.." Zeynep gözünden süzülen yaşlara aldırış etmeden bebeğiyle konuşmaya devam ediyordu.Onu izleyen Barış daha fazla dayanamadı ve koşarak merdivenlerden bahçeye indi.
"Naptım ben!Barış naptın lan sen?Allah benim belamı versin!Kerem..Kardeşim..Gitme lan.Gitme nolur gitme..Özür dilerim kardeşim..Özür dilerim!" Hem ağlıyor hem konuşuyor hem de kendini tokatlıyordu Barış.
Melis de Barış'ın peşinden indi ve hastanenin çevresine bakındı,en sonunda arka bahçede yere çömelmiş bir vaziyette buldu onu.
"Barış,aşkım noldu?"
"Melis..Gitmez dimi?Ölmez dimi?"
"Saçmalama!Kerem'i tanımıyor musun?Hatırlasana 11 yaşındaydı Kerem,araba çarpmıştı.Herkes perişan oldu orda o ayağa kalkıp 'iyiyim yok bişeyim.' deyip koşmaya devam etti.Keremden bahsediyoruz."
"(Gülümseyip) Doğru ya Kerem..Kerem Sayer..."
-
Melis ve Barış el ele tekrar ameliyathanenin önüne gelirler.
O sırada doktor içeriden çıkar.
"Kerem Sayer yakınları?"
"Evet.Kerem nasıl?"
"Kerem bey çok sert bir darbe almış.Buraya geldiğinde beyin kanaması başlamıştı.Kanamayı durdurduk.Simdi herşey ona kaldı.Eğer sabaha kadar uyanmazsa yapacak birşey kalmaz.Geçmiş olsun..."
Biraz sonra Kerem'i ameliyathane den çıkardılar.Herkes sedyenin etrafına toplandı.Zeynep Kerem'in elini kavradı.
"Gidemezsin Kerem Sayer.İzin vermiyorum."
Kerem'i yoğun bakıma aldılar.
2 SAAT SONRA:
Herkes yorgun ve yaşlı gözlerle Kerem'i beklerken Ufuk kantinden aldığı tostlarla geldi.Herkese uzattı.Zeynep almadı.
"Zeynep hanım yemeniz gerek.Hamilesiniz."
"Hadi Zeynep ye.Bebeğini düşün."
"Evet kızım hamilesin bir iki lokmada olsa ye."
"Tamam." küçük küçük ısırıklarla tostu yemeye çalışıyordu.
Doktor Zeynep'in yanına geldi.
"İçeri girmek ister misin?"
"Girebilir miyim?"
"Onu yormamak şartıyla evet."
"Teşekkür ederim."
"Tabi birde uygun kıyafetleri giymen gerek."
"Tamam."
Zeynep hazırlanıp odaya girdi.Kerem'in elini tuttu ve avucudu öpmeye başladı.
"Kerem.Gitmiyceksin dimi?Beni bırakmıycaksın?Bak ben sana daha yeni kavuştum.O kadar yıl hasret kaldık ve yeniden birbirimize kavuşmuşken böyle oyunbozancılık yapma.Gidemezsin!Beni,bebeğimizi,anneni,babanı,Melis'i,Barış'ı bırakamazsın!Biliyorum sen çok güçlüsün,biliyorum sen asla verdiğin sözden dönmezsin.O zaman yine aynısını yap!Bana bundan sonra seni asla bırakmıycam diye söz verdin.Tut onu.Biliyorum sen yaparsın.Biliyorum çünkü sen KEREM SAYER'sin..."
Gözlerini sıkıca kapattı.Tam o anda Kerem'in makinasından sesler gelmeye başladı.
"K-Kerem.Noluyo?Kerem gidemezsin.Hayır izin vermem."
O sırada doktorlar telaşla Kerem'in odasına koşuşturmaya başladılar.Biri girip biri çıkıyor,doktorların hızına yetişilmiyordu.
"Kerem.Ona birşey oluyo.Kerem.Kereeeeeeemmm!!"
"Lütfen çıkın Zeynep Hanım." dedi hemşire.Güç bela çıktı Zeynep odadan.O an nefesler kesilmişti.
KEREM'İN HAYALİ:
Bir uçurumun kenarında öylece manzarayı seyrediyordu Kerem.O sırada arkadan bir ses duydu ve arkasını döndü.Ama hiç kimse yoktu.Sadece bir ses. "Baba,babacım.Annemi bırakma.Beni bırakma,onun sana ihtiyacı var,benim sana ihtiyacım var.Hem sen gidersen beni parka kim götürecek?Ben kiminle oynıycam baba?Annemi üzme nolur?Bizi üzme.Gitme nolur.Gitme babacım."
Kerem sese doğru ilerlemeye başladı.O yürüyordu aslında ama olduğu yer değişmiyordu.Aksine gitgide uçuruma yaklaşıyordu.Tam düşecekken bir el onu tuttu.Minicik,sıcacık bir el...
KEREM'İN HAYALİ SON-
Doktorlar odadan umutsuzca çıktı. "Yapacak birşey kalmadı.Kalbi dur" derken hemşire bağırır "Geri döndü!Kerem bey geri döndü!!!"
Yanımdan geçip öyle gitme,
İnsanlar gitti, yıllar... Sen gitme!
Sen gitme, yanımda kalsın korktuklarım,
Şehirler düşsün, sen gitme!
17.BÖLÜMÜN SONU...
