Przyjaciel mojego brata [ZAKOŃCZONE]

5

-Hej Eva. Jak ty świetnie wyglądasz - powiedział Jonas, na co na moich policzkach ukazały rumieńce, a Isak spiorunował go spojrzeniem.
-No co się tak patrzysz serio masz seksowną siostrę - z łóżka wstał Harry i podszedł mnie przytulić.
-Któryś tylko się zacznie do niej przystawiać to nogów w dupie nie ma.
-Nie bulwersuj się tak stary - Even także podszedł do mnie i przytulił.

Jedynie Chris siedział bez żadnych emocji. Z obojętnym wyrazem twarzy.
Był on ubrany w białą luźną koszulkę na ramiączka i czarne opinające spodnie z dziurami na kolanach. Wyglądał...dobrze, a nawet bardzo dobrze. Żeby nie było, że Chris mi się podoba. Co to to nie. Ja go nawet nie lubię. A nawet oboje dażamy się pewnym rodzajem nienawiści. Ja po prostu powiedziałam, że ładnie się ubrał. Pewnie spędził na szykowaniu więcej czasu niż ja.

-Eva! Słuchasz nas - zaśmiał się mój brat.
-Tak - odparłam pewnie.
-To co powiedziałem? - mówił nadal rozbawiony.
-Powiedziałeś, że...no ten. Dobra nie słuchałam - powiedziałam zrezygnowana.
-Powiedziałem, a raczej zapytałem czy chcesz może z nami usiąść co?
-Tak chętnie - powiedziałam to zanim pomyślałam. Rozejrzałam się po pokoju i zobaczyłam, że jedyne wolne miejsce jest obok Chrisa.

Powoli zaczęłam iść w stronę sofy, na której siedział chłopak. Usiadłam obok niego i odsunęłam się od niego jak najdalej mogłam.

-Co ty się siorka tak od niego oddaliłaś?
-Nie ważne - burknęłam.
-Okej...Spokojnie...
-To nie zadawaj głupich pytań - wstałam z kanapy i usiadłam na podłodze.
-No Eva.

Pokazałam mu środkowy palec i odwróciłam się w stronę telewizora, w którym leciał jakiś głupi mecz.

-Ale nerwus. Ty Eva będę cię teraz nazywać nerwusek. Okej brzydalu? Evka-brzydal-nerwus

I nie wytrzymałam.

-Chris możesz się w końcu zamknąć!? Co ty do mnie masz!? Czemu tak bardzo mnie nienawidzisz!? No co język ci ucieli!? Odezwij się!
-Nie wiedziałem, że tak cię to denerwuje i, że tak dużą przykrość ci to sprawia...brzydalu.
-To teraz już wiesz - szepnęłam, wstałam i ze łzami w oczach i uciekłam do swojego pokoju. Zresztą jak zawsze po rozmowach z Chrisem. Czy on serio musi mi zawsze pocisnąć. Obrażać mnie i wyzywać. Co ja mu kurde zrobiłam. Za co on mnie tak bardzo nie lubi.
Nie mam teraz nawet żalu do mojego brata, który nic mu nie powiedział. Próbował i to nie raz, ale to nic nie dawało i po prostu odpuścił. Może ja też muszę?