Anioł Piekieł Zakończona!

27

Chamska reklama!
Ogłaszam konkurs na tytuł do trzeciej część "Akademi Anioła" i "Anioła Piekieł".
Tak będzie kolejna część jest w planach i mam już jej delikatny zarys outlandish3 co nieco już wie co ja tam powymyślałam.
Tylko jest jedno ale co do tytułu musi być związane z "aniołem" taki jeden mały waruneczek.
Zapraszam do czytania...

Wiki:
Nie wiem ile tutaj jesteśmy z Nicol ale straciłyśmy poczucue czasu. Nawet nie wiem jaka jest pora dnia czy dzień czy noc. Co chwila trace przytomność, mam prawie cały czas te zawroty głowy i trace przytomnoś. Jest tego jeden plus bo Maks nie może mnie długo torturować.

Podniosłam moją ciężką głowę i spojrzałam na Nicol która wisiała na tych łańcuchach i majstrowała przy zamku.

-Co robisz?- zapytałam zachrypniętym głosem

-Już się obudziłaś? A tak pozatym prubóje wyłamać zamek- wyjaśniła- Cholerne bransoletki blokujące moc- syknęła

-To nie jest zwyczajny zamek, ani łańcuch- stwierdziłam przyglądając mim się

-Co ty nie powiesz- zironizowała- Ty się lepiej martw o siebie bo te omdlenia nawet tutaj są podejżane- stwierdziła brunetka

-Nie ma pojęcia- pokręciłam głową- Ile tutaj jesteśmy?- zapytałam

-Nie wiem- oznajmiła Japonka-Już dawno zgubiłam rachubę ale na pewno kilk dni.

Usłyszałyśmy szczęk zamka i do pomieszczenia wszedł Maks.

-Widzę że już się obudziłyście- zaśmiał się psychopata- Nawet Wiktoria nam nie odleciała.

-Spierdalaj!- syknęłam nadal skakałm do niego mimio mojej beznadziejnej sytuacji

-Waleczna jak zawsze- prychnął podchodząc do mnie- Ale ciebie też mogę złamać- wyciągnąk z walizeczki strzykawje z tą dziwną substancją.

-Spróbój ale nie bądź tego tak pewny- powiedziałam ale w gł3bi serca byłam przerażona.

Stosował go raz na Nicol która potem nie mogła dojść do siebie, a co dopiero ja.
Zagryzłam wargę gdy wbił mi igłe pod skóre i poczółam jakby ktoś zdzierał ze mnie skóre wrzasnęłam mile miałam sił w póucach a z oczu lały mi się łzy.

-Wystarczy że odpowieci mi na jedno pytanie- zaczął swoją gatkęjuż kolejny raz

-Nie złamiesz mnie- syknęłam zafuskając zęby i ręce na łańcuchach bo ból był nie do zniesienia.

Zamknęłam oczy i próbowałam się odciąć od tych tortur ale nie miałam tyle sił.
Muszę wytrzymać Will jest e w Barcelonie i na pewno mnie szuka. Pamiętam jak się poznaliśmy jak stał na dziedzińcu pod szkołą patrząc się na mnie, potem pomógł mi pozbierać książki na korytażu i gapiłam się wtedy na jego błękitne tęczówki. Cało nocne rozmowy z Kate, wygłupianie się.

Ból nagle ustał i poczułam mrowienie. Podniosłam wzrok na niego, a on gapił się na mnie zbierając szczękę z podłogi. Dopiero teraz zorientowałam się że moja skóra świeci się na złoto.

-To nie możliwe- szpeną nuwowierzając.

Nicol też gapiła się na mnie w szoku.

-Kim ty u diabła jesteś?- zapytał mnie Maks

-A co ty taki zaskoczony, sam dobrze wiesz- syknęłam zaciskając mocniej dłonie na łańcuchach

-Gadaj!- wrzasnął na mnie, a ja uśmiechnęłam się do niego sarkastycznie- Zobaczymy czy będziesz tak szczęśliwa za chwilę- syknął łapiąc na nóż leżący na stoliku. Mi mina za to zrzedła. Przejechał mi nożem po brzuchu i...nic. WTF!? Nawet ja byłam w szoku. Wszystkie inne rany zaczęły mi się goić a po chwili nie miałam już żadnej.