Tysiąclecie apokalipsy cz.2 ~ Miasto Ocalałych (Destiel)

Prolog.

Kansas, rok 3023
Dean

Przekopywałem właśnie kolejne grządki, żeby zrobić miejsce dla nowych gatunków zmodyfikowanych przez Chucka. Nasze drzewko posadzone na środku parku zaczynało wyglądać jak drzewo. W końcu miało cztery lata naszej czułej opieki. Cud, że jeszcze stoi. Chciałem jak najszybciej skończyć robotę, żeby wrócić do domu. Dzisiaj był specjalny dzień. Swoje zadanie na dzisiaj pobieżnie wykonałem i pognałem do Chucka.

-Już skończyłeś?- zapytał, patrząc na mnie z zaskoczeniem.

-Jutro poprawię, dzisiaj chcę szybko wrócić do siebie- przestąpiłem z nogi na nogę, a mój kumpel przekrzywił głowę w zamyśleniu, pstrykając kilka razy palcami. Zawsze to robił, gdy jego szare komórki intensywnie pracowały. Że też w czasach liceum mi to nie przeszkadzało. Jakoś tego nie zauważałem.

-Castiel ma urodziny prawda?- zapytał, a ja spojrzałem na niego jak na kosmitę.

-Skąd wiesz?

-Pracowaliśmy cały tydzień nad jakąś dziwną bronią, która i stylem i wymiarami mi do niego pasuje. Do tego chcesz dzisiaj iść wcześniej do domu i cały dzień jesteś nieobecny. Co więcej, przejrzałem jego akta z archiwum Zachariasza- zaśmiał się złośliwie, a ja trzepnąłem go w głowę.

-Nie mów nikomu, Cas nie chce obchodzić urodzin. Wiesz ile go przekonywałem, żeby mi zdradził tą magiczną datę?

-Było przyjść do mnie- mój przyjaciel wzruszył ramionami, a ja przewróciłem oczami.

-Nie o to chodzi w związku stary.

-Nuuuuuuuuudy.

-I właśnie dlatego nadal jesteś singlem- dogryzłem mu, a on wzruszył ramionami.

-Czy ja kiedykolwiek mówiłem, że chcę to zmienić?

-Jak Cię trafi to zobaczysz- zaśmiałem się, a mój rozmówca wyciągnął jakiś ładny pakunek.

-Masz, to ta broń. Ładnie zapakowałem. Zaśpiewaj mu sto lat również ode mnie.

-Jesteś geniuszem- powiedziałem, będąc pod wrażeniem opakowania. Było całe srebrne z jakimiś białymi, delikatnymi wzorkami.

-To po enochiańsku sto lat- wyjaśnił, a ja pokiwałem głową z jeszcze większą aprobatą dla wykonania.

-Oby nasz projekt się sprawdził- mruknąłem śledząc enochiański napis.

-Wprowadziłem kilka poprawek. Jeśli Cas nauczy się z tego korzystać, będzie nie do pobicia. Będzie miał dużo frajdy w wolnym czasie.

-Dzięki stary- uśmiechnąłem się do niego, a on machnął ręką.

-Idź już bo się spóźnisz. Powiedz Casowi, że jego tajemnica jest ze mną bezpieczna. Nikomu nie powiem- kiwnąłem na to głową i ruszyłem w stronę dziecinki. Wsiadłem w czarną piękność i odpalając silnik, który wydał błogi moim uszom dźwięk ruszyłem z piskiem opon.
*********
Charlie
-Idź już do domu, rudzielcu- Ellen znowu mnie przyłapała na układaniu papierów po godzinach. Nic nie mogłam poradzić na to, że w czasie pracy za dużo było do zrobienia przy pacjentach żeby przejmować się porządkiem w kartotekach.
-Muszę to skończyć- mruknęłam, patrząc jak robi groźne spojrzenie.
-Masz piętnaście minut, wtedy przyjeżdża Bobby i odwozimy Cię do domu. Jeszcze trochę, a posądzę Cię o pracoholizm.
-Tu zawsze jest za dużo do zrobienia.
-Wiem mała ale nie możesz aż tak szarżować. Jedź do domu, spędzić trochę czasu z Jo.
-Okay, widzimy się za piętnaście minut- dodałam i wzięłam się za dokończenie listy wpisów i wypisów dzisiejszego dnia. Reszta będzie musiała poczekać na luźniejszy dzień bo El nie da mi tu przesiadywać po godzinach jak widać.
Po kwadransie złapałam torbę, odłożyłam karty pacjentów i pobiegłam do wyjścia. Wolałam się nie spóźnić. Moja szefowa stała z zegarkiem w ręku i cmoknęła z aprobatą.
-Na styk. Masz szczęście Bradbury.
-I tak wiem, że mnie kochasz- pokazałam jej język i po chwili siedziałyśmy już w aucie Bobbiego. Ellen pocałowała swojego wybranka na powitanie, a ja jedynie mruknęłam.
-Moglibyście w końcu się pobrać. Ostatnie wesele na jakim byłam to wesele Gabe'a.
-Też Cię miło widzieć Charlie- zaśmiał się Bobby, a ja się uśmiechnęłam. Singer odpalił silnik i ruszył z piskiem opon. Czyżby brał nauki jazdy od Deana? Gdy dotarliśmy na miejsce od razu wyskoczyłam z samochodu, dziękując im za podwózkę. Otworzyłam drzwi i od razu poczułam zapach powodujący nagły ślinotok. Zerknęłam dyskretnie do kuchni i zobaczyłam Jo robiącą spaghetti i CIASTO.
-To jest napad! Oddawaj ciasto!- podskoczyła niemal nie wypuszczając talerza z rąk.