madalas
nagkukulong ako
mag-isa
sa isang madilim
na kwarto
kwarto ko
kung saan
pilit kong
pinapakinggan
ang ingay ng mga multo
pero wala akong marinig
pakiramdam ko
sila
lang
ang
nakakarinig sakin
at hindi ko alam
kung bakit
ako
wala akong
maramdaman
na madalas
naiiyak nalang ako
kasi nakakatakot
palang
maging manhid
na kahit nandyan sila
bumubulong
inuutusan ako
ng kung anu-ano
at sinasabi nilang
papatayin nila ako
wala akong maramdaman
iyong tipong
nakakaginhawa pa
ako ng maluwag
nakakakain pa ako
ng madami
nakakatawa pa ako
ng malakas
kahit ang buhay
ko'y may nakareserba
nang kwarto
sa taas
ay mali
sa ilalim pala dapat
makasalanan nga pala
ang utak
ng taong mapag-isa
ayaw makisama
di makatingin sa mga mata
na tila ba may
ginawang masama
puro reklamo
wala namang naiambag
sa mundo
punung-puno na
sa lahat ng bagay
wala namang naitulong
sa bahay
at sa lahat ng ibinigay
hindi pa sakanya sapat
ang isang tinapay
gusto nya pa ng isa pang
buhay
bagong simula
kalimutan
at pabayaan
ang nasimulan
pasensya na
pagod na akong lumaban
hindi naman kasi ako
pinahalagahan
wala namang may pakealam
kaya kahit siguro tapusin
ko ang lahat ngayon
wala namang makikialam
walang pipigil
walang makikinig
walang sasagip
walang tatahan
walang pupunas
ng luha ko
ititigil ko na 'to
kaya ngayon
andito ako sa kwarto
nanghihintay ng
katok nyo
isang katok lang,
pakiusap
bigyan nyo ako ng lakas
at
simbolo
para hindi ko matuloy
ang pakitil
sa aking buhay
bye.
BINABASA MO ANG
Unspoken Feelings
PoetryThese are the words, or thoughts rather, that's been pestering me. And I can't help but write the things that's been running inside my head, so just let me. This is my way of exploding all the heartaches, suicidal thoughts and pain inside me. Feel...
