Veroverd

Hoofdstuk 4

Als ik de volgende dag lunch wil gaan eten bij Subway, loop ik onderweg keihard tegen iemand aan.

'sorry!' zeg ik snel. Ik steek mijn hand uit naar de jongen. 'Het maakt niet uit' glimlacht hij. Dan pas valt de koffievlek op zijn shirt me op. Het lege bekertje ligt op de straat. 'Sorry oh mijn god!' zeg ik weer. Ik voel mijn gezicht rood kleuren. 'Dat gaat er wel weer uit'

De jongen glimlacht nogmaals naar me en dan herken ik hem. Niall Horan. One Direction. 'Oh mijn God' roep ik weer. De blonde jongen begint te lachen. 'Oh God je herkent me of niet?' 

Ik knik en glimlach. Niall glimlacht ook zwakjes. 'Wat is er?' vraag ik hem.

'Het is niet fijn om overal herkent te worden. Eigenlijk is het zelfs vreselijk. Ik kan nooit gezellig met iemand als jij koffie drinken zonder dat ze helemaal gek worden'

Ik lach even. 'Ik denk dat dat wel meevalt in mijn geval'

'Gelukkig' 

-

-

-

'Dus, wat doe jij voor werk?'

'Ik probeer model te worden, maar als het niet gaat werken heb ik nog geen idee.'

'Het zou wel moeten werken als je eruit ziet zoals jij'

Ik voel mijn wangen weer warm worden. Niall is lief. 

'Zullen we anders bij mij thuis een filmpje kijken?' vraagt de blonde jongen me dan. Ik knik instemmend. Mijn moeder was het hier nooit mee eens geweest. Maar nu ben ik volwassen en mag ik mijn eigen beslissingen nemen. Dus zo beland ik bij Niall in de auto. 

De radio staat aan en Niall zingt zacht mee. Ik doe met hem mee en zo eindigen we in een duet op één van de oudere liedjes die ik wel ken. Ik schaamde me wel een beetje dat ik zijn muziek niet ken, maar Niall leek er alleen blij mee te zijn. 

❤