Veroverd

Hoofdstuk 23

Ik loop rustig achter het gebouw langs waar Kiki en Louis zitten als ik ze naar buiten zie komen. Shit, sneller dan verwacht. Kiki geeft Louis een kus op zijn wang wat me verbaast. Ik haal mijn schouders er maar bij op en verstop me in de bosjes. Als ze voorbij zijn spring ik uit de bosjes en ren het gebouw binnen. De feestzaal is helemaal klaar en de mensen zijn er ook al. De rest komt al pratend de zaal in lopen. "Dit is perfect!" roept Niall trots. Hij trekt ons in een groepsknuffel en glundert helemaal. Ik zie Liam druk bezig zijn met een paar tafels. Wat is hij ook lief! Als hij de tafel op de grond plaatst geef ik hem een kus op zijn wang. "Hee Love"zegt hij vrolijk. Ik voel dat ik moet blozen en druk snel een kus op zijn lippen. Liam glimlacht breed en tevreden loop ik terug naar Niall die heel hard staat te lachen om Perrie. "Wat?" roept ze verontwaardigt. Meteen moet ik ook lachen. Perrie is heel mooi gekleed en heeft perfecte make-up, maar ze heeft een grote pluk haar dat alle kanten op staat. Zelf weet ze dat niet wat het heel lachwekkend maakt. Ik lach even uit en voel dan een sterke arm om me heen. Als ik omkijk zie ik de prachtige ogen van Liam waar ik uren in kan staren. Ik geef hem een kus en merk dat we worden aangestaard. "Oeh Love love love!" roept Perrie vrolijk. Liam grinnikt en ik merk dat ik moet blozen. We gaan in onze posities staan en wachten tot Kiki en Louis binnen komen. Dit kan een lange sta worden. Gelukkig komen Kiki en Louis al snel binnen. Ze zijn geblinddoekt en worden geleid door Zayn die ze is gevolgd. Ze glimlachen breed. Ik hoop maar dat ze niets weten, maar dat zal wel niet zo zijn. Ze zijn immers een half uur samen geweest en wilden waarschijnlijk toch weten waarom ze ontvoerd waren. Als ze hun blinddoeken afdoen staan ze met open mond te kijken. Wij beginnen vrolijk 'happy birthday' te zingen. "Wauw!" roept Kiki bewonderend. Louis staart alleen een beetje lomp om zich heen. "Gaaf" hoor ik hem mompelen. Ik grinnik. Louis loopt vrijwel meteen naar Niall en geeft hem een mannelijke knuffel. "Thanks bro" zegt hij vrolijk. "Ik moest toch iets terug doen" zegt Niall waardoor ik meteen nadenk. "voor wat moest je iets terug doen dan?" roep ik een beetje te hard. Ik voel meteen mijn gezicht gloeien en zie dat Louis alleen maar even glimlacht. Liam draait zich om. "Fabien, laat hun maar, zelfs ik weet dit niet" zegt hij lief. Ik knik alleen maar en hij drukt even een kus op mijn wang. Nadat we Kiki en Louis allemaal een knuffel hebben gegeven word de taart naar binnen gebracht. Het zijn drie lagen en het ziet er fantastish uit. Liam slaat zijn arm om me heen en samen lopen we achter de rest aan. Laat het feest maar beginnen.

Louis pov

Oke, ik dacht dus echt dat we mijn, nouja onze, verjaardagen niet zouden vieren. Niall zei dat het onmogelijk was aangezien we morgen twee meet&greets hebben. Ik had me er maar bij neergelegt en we hadden afgesproken kerst met zijn alle te vieren. Ik vond het echt super jammer, want ja, ik hou echt veel van feestjes. Maar het kon niet anders. Ik ben Niall en de rest zo dankbaar voor wat ze hebben gedaan. Het klinkt misschien heel overdreven maar ik kan niet zonder mijn verjaardag. Mijn leven is misschien best wel een feestje, maar mijn verjaardag! Elk jaar hebben de jongens een feest gegeven. En ook elk jaar werd het beter. Ik ben zo blij met hun als vrienden.

Na het feest lopen Linda en ik naar haar auto. We geven iedereen nog even een knuffel en een beetje aangeschoten wil ik achter het stuur stappen. "Zal ik rijden Lou?'' vraagt Linda verlegen. Ik schud meteen mijn hoofd. "Maar Lou, kom op, je bent dronken" Ik schud weer mijn hoofd. "Ik heb haast niets op." Linda kijkt me bezorgt aan. "Laten we gewoon gaan lopen dan.." ik laat haar niet uitpraten en schreeuw "Nee, ik rijd!" Linda kijkt me geschrokken aan en rent richting de deur van het gebouw. "Linda" roep ik haar na. Ze reageert niet. Ik zie haar weer naar buiten komen en ze probeert weg te lopen. Ik stap meteen in de auto en rijd haar achterna. Ik kijk verbaasd om me heen als ik Linda niet meer zie. Ik trap op de rem. De auto heeft hard tegen iets aan gereden. Als ik zie dat ik gewoon op de weg zit spring ik haast uit de auto. Wat ik zie kan ik niet beschrijven. Daar ligt ze dan, haar ogen gesloten, en een bebloed gezicht. Ik verstijf. Mijn handen trillen als ik mijn telefoon wil pakken. Met moeite tik ik 112 in. "H-Hallo" zeg ik zachtjes "Hallo, wat heeft u nodig?" "A-Ambulance, noodge-geval," krijg ik net uit mijn keel. "Waar?" reageert man snel. "Bij de Mac" zeg ik nog. Ik hoor niet meer wat de man terug zegt en laat mijn telefoon op de straat vallen. Ik kniel naast haar neer en houd mijn handen tegen haar wangen. "Het spijt me, Ik houd van je" zeg ik. Ik hoor de ambulances door de straten gieren en begin meteen te roepen. "Hier!" al weet ik dat niemand me hoort. De ambulances stoppen en de broeders rennen de wagen uit. Ze knielen naast me neer en begin te reanimeren. Ik voel de tranen over mijn wangen stromen en pak snel haar hand beet. "Kom op, Blijf leven" zeg ik wanhopig. De broeder roept dat ik weg moet maar ik beweeg me geen moment. Ik moet bij haar blijven, voor altijd. Na een paar boze kreten van de broeder word ik weggesleurd. Ik voel de tranen alsmaar sneller stromen. "Nee! Laat me los" Roep ik boos. Als ik uit wil halen word mijn arm tegen gehouden. Ik draai me woedend om en kijk in de ogen van Zayn. Meteen barst ik weer in tranen uit en laat me tegen hem aan vallen. "Lou" zegt hij licht geirriteerd. 'Dat is haar niet" Ik schrik op en kijk hem boos aan. Zayn knikt en zet een stap opzij. Als ik zie wie er achter hem staat worden mijn ogen groot. Ik ren op haar af en trek haar in een knuffel. "Je leeft" roep ik opgelucht. Meteen voel ik me schuldig van die uitspraak en draai me met een ruk om. "Maar dan.." stamel ik. "Ja Lou" zegt Zayn met een zucht. "We hopen maar dat zij het ook overleeft" Ik knik en volg met mijn ogen wat de ambulancebroeders aan het doen zijn. Een van hen seint naar andere en een paar seconden later staat er een brancard voor de neus van het meisje. Ze word er snel maar zorgvuldig opgelegt en wij kijken hoe de wagen iets later de straat uit scheurt. Ik verstijf. Ik heb haar aangereden. "Ik moet naar het ziekenhuis" roep ik wanhopig terwijl ik een stuntelige draai maak. Zayn knikt instemmend en afwachtend kijk ik naar Linda. Ze knikt ook. Ik wil meteen de auto weer inspringen maar word tegengehouden door Zayn. "Jij komt met ons mee, ik rijd" ik knik maar en volg Zayn naar zijn auto. Ik stap achterin met Linda naast me. Snel druk ik een kus op haar wang en kijk verlegen weer voor me uit. Ik zie Linda in mijn ooghoeken blozen en dat bezorgt me een glimlach. We rijden naar het ziekenhuis en ik speel zenuwachtig met mijn vingers. Hoe zal het met haar gaan? Ik ben zo nerveus om te zien wat ik heb gedaan. Misschien gaat ze wel dood, en dat is dan mijn schuld! Ik voel alweer een traan over mijn wang rollen. Ik ken haar niet, maar ik heb het zo met haar te doen. De auto mindert vaart en ik stap uit. Ik ren het ziekenhuis in en vraag bij de eerste balie naar "een ongeluk, een half uur geleden" De vrouw knikt en vraagt geen meer details. "Kamer 231" zegt ze na even op haar computer te hebben gekeken. Ik knik en draai me in een snelle zwiep om. "Komen jullie?" vraag ik aan Zayn en Linda. Ze knikken alleen maar en volgen me naar de lift. Daar gaat hij dan! Ik ga haar zien. Ik ben zo bang om haar te zien, maar ik moet wel. Het voelt als een verplichting om er heen te gaan. Ik slik als ik een luide pling hoor en de lift uitstap. "Kamer 231" zeg ik zacht. Ik haal even diep adem en stap dan de kamer binnen. Ik denk dat haar ouders net weg zijn ofzo, want die zitten er niet. Op het piepende bed van het meisje na, is de kamer leeg. Ik pak voorzichtig een stoel en ga naast het meisje zitten. "Emma" leest Zayn van haar naamplaatje. Ik knik alleen maar. "Zal ze een Directioner geweest zijn?' vraagt Linda zachtjes. Ik slik en gelukkig geeft Zayn het perfecte antwoord. "Misschien, en als ze dat was, is ze dat nu nog steeds, want ze leeft." Ik knik en staar een beetje naar Emma. Ze ligt er levenloos bij. Ze ziet heel wit, maar toch is ze knap, ze heeft haar mooie blonde krullen over haar schouders liggen terwijl apparatuur haar gezicht bedekken. Ik haal diep adem en begin dan zonder moeite te praten. "Emma, het spijt me, Ik wilde je geen pijn doen, Ik was dronken, en... Ja , het spijt me zo" Ik barst in tranen uit. Ik huil om haar, alleen om haar, terwijl ik haar niet ken.

❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤

Hallo! I'm back!

Ten eerste: SIRRY SORRY SORRY! Ik heb al zo lang niet geüpdatet! Ik ben gewoon inspiratieloos, vandaar dat dit hoofdstuk ook zo slecht is...

Ten tweede: Hier zijn wat leuke boeken van meiden uit mijn klas. Persoonlijk vind ik ze echt gaaf! maar dat kan ook komen omdat ik er in speel. Volg hen ook!

~Ontvoerd, FabienneGoddijn
~Last first kiss, fabienne_hockey
~Het begon met een wortel, SietskevandenHeuvel
~be mine; a Zayn Malik fanfiction, xDooltje
~Knowing that you love me. JoanneScherff

& nog 2 die niet over One Direction gaan:

~Hij, annabel1106
~{LENA} xmanonvlx

Lots of love Carlijn

PS: Wie gaat er naar One Direction op 24 Juni? Misschien zie ik jullie wel! Welk vak?

PPS: VOTE, COMMENT, SHARE?