fools gold (Ziam)(mpreg)

هیولا ها هم کابوس می‌بینن

خورشید می‌تابه، اما نورش سمت ما نمیاد. سکوت همه جارو فرا گرفته و این خونه مثل همیشه سرده.
از وقتی که رفتین همه جا تاریک تر شده‌. گاهی حتی منم نمی‌تونم تو تاریکی ببینم.

مردم هرروز بدتر میشن، زشت تر میشن و ظاهر زیبای این شهر همه رو گول میزنه‌. حتی منم میترسم تا پامو بیرون بزارم.

این روزا خطرات بزرگی تحدیدمون میکنم. مدعی میشن با باارزش ترین چیز رو ازمون بگیرن و ما... بی‌رحمانه‌ میجنگیم. مثل هیولاهایی که هستیم.

اما هنوز امید هست. چون این روزا، صدای یه تپش قلب توی خونه میپیچه و به همه آرامش میده. روشنایی کم کم از لای پرده بیرون میاد و من میدونم این سکوتم میشکنه‌‌.

ده سال توی خونه حبس بودم و فکر میکردم. چه‌چیزی میتونه این خانواده رو نجات بده. اون یه جادوئه؟ یه شیءِ یا یه آدم.

و ما به خوشحالی نزدیکیم، ای کاش اینجا بودین و با من شاهد زیبا شدن شهرمون میشدید.

تمام عشق لورا
به لویی و نایل پین

لورا نامه‌شو تا کرد و اونو تو یه پاکت گذاشت. از اتاقش بیرون اومد و به طبقه‌ی پایین رفت. ساعت چهار صبح بود و همه خواب بودن.

با قدم های بی صدا به سمت غربی کاخ رفت. قسمتی که از همه جا روشن تر بود. از اتاق موسیقی رد شد و به سمت راست پیچید. به آخرین اتاق راهروی کوچیک رفت و درشو باز کرد.

_حدس میزدم بیدار باشی

گفت و توجه پسرو جلب کرد. اون سرشو از کتابی که داشت میخوند بلند کرد و بی تفاوت به لورا نگاه کرد.

_چرا این افتخار نصیبم شده

لبخند کمرنگی رو لبای لورا شکل گرفت و نامه شو بالا گرفت.

_باید نقش پستچی رو بازی کنی

پسر سرشو تکون داد لبخند زد. نامه رو از دست لورا گرفت و شروع کرد به خوندن وردش.

_من بسوزونمش یا...؟

_بسوزونش

سری تکون داد و نامه رو روی شمع گرفت تا نامه سریع ناپدید شد.

_خب، پسره چطوره؟

دست به سینه به میزش تکیه داد و لورا چشماشو براش چرخوند.

_زین جاستین، اسمش زینه

_باشه، زین چطوره؟

لورا نفس عمیقی کشید و دستاشو به میز تکیه داد. سری تکون داد و باز به جاستین نگاه کرد.

_گاهی اوقات، اصلا نمی‌تونم بفهممش. اون... آدم پیچیده‌ایه. منظورم اینه که اون از لیام متنفر نیست. نه تنها متنفر نیست، اون دوسش داره