Saved || TIES ☑️

46, Laatste hoofdstuk

Dat duurde lang jeez. Suc6 met het terug lezen van de vorige hoofdstukken omdat je vergeten bent wat er gebeurde ;p.

Oja je bitch heeft 70k!

Muziekje voor de sfeer :) 

~Hoofdstuk 46~

"Hoe gaat het met je?" Hoor ik de krakerige stem van Ties vragen.

"Veel beter"

"Mooi, het spijt me. Ik had je moeten bellen. Of in ieder geval iets moeten doen. Ik had je niet zo door mijn vingers moeten laten glippen. Ik had het zo druk met school en-" Verder komt hij niet doordat hij hard moet huilen.

Waardoor ik me nog rotter voel en er ook tranen in mijn ogen komen. "Niet huilen" Fluister ik zacht.

"Ik heb je zo gemist Chels je wilt niet weten hoeveel. Ik heb nachten gehuild, maar ik dacht dat jij niks meer in mij zag." Hij snikt soms tussen door wat mijn hart laat breken. De tranen lopen geluidloos over mijn wangen. Ik wil hem zo graag knuffelen nu.

"Ik zal altijd wat in je blijven zien. Ik heb jou zo erg gemist. Je was het laatste waar ik aan dacht elke avond. Elke keer als ik een youtube video van je voorbij zag komen. Of wanneer ik weer in elkaar geslagen werd. Ik zal altijd aan je blijven denken. Ik hou zoveel van je." Ik probeer mezelf verstaanbaar te maken, terwijl mijn keel elk moment lijkt te kunnen ontploffen. Het gevoel dat er iets op mijn borst drukt word met de seconde groter.

"Chels wacht" Zegt Ties met een zwakke stem. Mijn hart slaat een slag over, terwijl vlinders zich in mijn buik verspreiden. "Ik kom naar je toe" Dat waren zijn laatste woorden voordat hij ophing.

Ik laat me op mijn bed vallen en begin hard te huilen. Hoe is het mogelijk om zo veel van een persoon te houden dat het pijn doet. Dat elke keer als je zijn naam hoort je hart breekt. Elke keer als je herinnert word aan de tijd dat het perfect tussen jullie was. Je lijkt te verdrinken in tranen. Met trillende handen ontgrendel ik mijn telefoon. 

Tiesje: Mijn trein is om half acht in Arnhem. 

Ik weet niet hoelang ik al naar dit berichtje staar. Het gebeurt allemaal zo snel. Hij komt naar me toe. Iets waar ik al maanden smachtend naar verlang. Ik kijk naar de klok in mijn kamer die half 7 aangeeft. De zenuwen beginnen zich langzaam weer in mijn maag te vestigen, terwijl de druk op mijn borst alleen maar groter word. 

Maar ergens ben ik ook enthousiast. Ik kan niet wachten om hem helemaal dood te knuffelen. Mijn handen weer door zijn blonde haren te laten gaan en zijn lippen weer op die van mij te voelen. Hoe het vuurwerk in mijn buik ontploft als ik hem zoen. Of de kriebels die ontstaan als ik hem zie. Voorheen was ik nog nooit verliefd geweest op iemand. Ik snapte verliefd zijn niet helemaal. Ik wist niet dat het zo voelde. 

Verliefd zijn kan je zoveel geluk en vreugde brengen, maar het kan je ook kapot maken van binnen. Hoe kapot ik ben geweest de afgelopen maanden. De negatieve gedachten die het overnemen van de goede. Hoe je denkt dat alles wat tussen jullie gebeurt is jouw schuld is. Het kan je van binnen slopen. Jezelf in slaap huilen omdat je hem mist. Het gevoel dat je niet zonder hem kan. 

Het is waar ik heb me teveel aan Ties gehecht. Hij is iets wat ik voorheen nog nooit gehad heb. Hij was het lichtpuntje in de pikzwarte tunnel. Hij was de enige die ooit moeite in mij heeft gestoken. Hij heeft me gered van mezelf. Als hij er niet was was ik hier nu ook niet. Als hij me had laten springen, dan was alles zo anders geweest. Zou ik dan nu bij mijn ouders zijn? Of was ik dan zielsalleen in de grote hemel... 

---

In de verte zie ik de trein waarin Ties zit al aankomen. Ik lijk te kunnen stikken in de zenuwen. Ik heb hem zo gemist en dan is nu eindelijk het moment dat ik hem weer zie. De trein gaat langzaam voor mijn ogen tot stilstand en een paar mensen die stappen al uit, maar ik zie nog geen Ties. Na een tijdje gewacht te hebben begin ik onzeker te worden. Wat als hij helemaal niet komt en dit allemaal een grap is. Hij me eigenlijk haat en alles nep is. "Chelsea" Hoor ik de bekende stem van Ties schreeuwen. Ik draai me met een ruk om en zie Ties aankomen rennen. 

Ik begin ook naar hem toe te rennen alsof mijn leven er van af hangt. Als we eindelijk bij elkaar zijn knuffelen we elkaar zo stevig. Ik begin te huilen en hou hem zo stevig als ik kan beet. Niet van plan om hem ooit nog los te laten... 

THE END 

>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_> 

Hey, 

Daar ben ik weer. Het heeft lang geduurd en daarom heb ik ook besloten dat ik dit het laatste hoofdstuk word. Het spijt me echt, maar de inspiratie en motivatie was op. Er komt nog een epiloog en dankwoord :) 

Ik wil Ties feliciteren met zijn verjaardag ;) Ik weet nog een jaar geleden dat ik een Q&A online zetten (nog steeds geen antwoorden gegeven oops) 

Ook wil ik jullie onzettend bedanken voor de 70K ik hou van jullie! 

Veel liefde, Rosalie