Saved || TIES ☑️

14

~Hoofdstuk 14~ 

"ga weg" Ik probeer het hard en dreigend te zeggen, maar het klinkt heel zacht en bang. Een grote grijns verschijnt op zijn gezicht en hij loopt steeds meer naar mij toe. Hij wenkt de andere man die en samen lopen ze op mij af. Angst neemt mijn lichaam over en ik kijk naar het benauwde hoekje waar ik mezelf in heb gewerkt. Met twee grote gespierde mannen voor me die mij in elkaar willen slaan. 

"En heb je al spijt Chelsea" zegt hij grinnikend. Er zit minder dan een paar centimeters tussen mijn en zijn gezicht. Wild knik ik met mijn hoofd omdat als ik praat het bijna niet te verstaan is door de angst. "Die spijt ga je nu zeker voelen" Met die woorden slaat hij hard tegen mijn kaak. Precies op de zelfde plek als mijn tante deed. Een pijnlijke kreet komt uit mijn mond en ik zak tegen de muur naar beneden op de grond. 

Hij maakt daar gebruik van en begint me te schoppen. Tranen beginnen over mijn wangen te stromen van die pijn die zich nu in mijn lichaam bevind. Ik hou mijn handen over mijn hoofd heen als bescherming. Terwijl ik op bijna elke plek geschopt word. 

"Brandon, Peter stop help me met Petra ze moet naar de eerste hulp" zegt de man die mijn tante verzorgt. Gelijk stoppen ze met mij te slaan en rennen ze naar mijn tante toe. Die zacht aan het kreunt van de pijn. Ik wist niet dat ik zo hard kon slaan. 

Ze staan alle drie op en lopen naar de deur. Ik hoor een auto starten en wegrijden het geluid word steeds zachter tot er een lange stilte ontstaat. De pijn die ik nu voel is onverdraaglijk ik vraag me af of ik ooit meer pijn gevoelt heb. Waarschijnlijk niet. Ik ga rechtop tegen de muur zitten met mijn hoofd in mijn knieën en begin hard te huilen. Waarom moet dit altijd mij overkomen? Mijn gesnik vult het hele huis. Misschien is het beter als ik probeer te slapen misschien vergeet ik dan de pijn. Ik sluit mijn ogen en merk dat mijn lichaam uitgeput is. Langzaam val ik in slaap. 

-----

Ik open voorzichtig mijn ogen. Gelijk voel ik een helse pijn door mijn hele lichaam. De zonnestralen schijnen door het raam. Wat me doet realiseren dat het de volgende dag is. Hoelang heb ik wel niet geslapen. Dan schiet ik opeens omhoog. Ik had gister afgesproken om die avond met Ties te skypen. Hij heeft niks van me gehoord. Mijn telefoon zit nog in mijn jaszak hoe moet ik ooit in de gang komen. Een diepe zucht verlaat mijn mond en weer stromen er tranen over mijn wangen.  

Voorzichtig doe ik een poging om van de koude grond te komen. Zachtjes duw ik mezelf omhoog en leun ik tegen de muur. Ik zet een stap en voel een erge pijn, maar het is verdraag baar. Ik loop voorzichtig naar de grote spiegel die in de kamer hangt. 

Ik schrik van mezelf mijn haar zit alle kanten op en mijn kaak is helemaal blauw. Een traan rolt over mijn wang. Ik kijk op de grote klok die boven de keukentafel hangt '10 uur'. Eigenlijk had ik allang op school moeten zijn maar op dit moment boeit het me vrij weinig. De hele tafel ligt nog vol met drugs. Ik loop naar de gang en net als ik mijn telefoon wil pakken klinkt de bel. Iemand staat aan het hek. Ik klik op de tablet en de camera aan het hek schakelt aan. Ik kijk naar de persoon en mijn mond valt open. 

>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>

Hey mensen, 

Wie denken jullie dat er aan het hek staat? En ik wil jullie bedanken voor jullie lieve comments op het vorige hoofdstuk. Ik word daar zo blij van, maar wat vonden jullie van dit hoofdstuk? De drama die nu in het boek is!!! omg xD 

xxx Rosalie 

vote/comment/follow?