Saved || TIES ☑️

19

~Hoofdstuk 19~ 

"Chels word wakker" Fluistert een zachte stem. Ik probeer mijn ogen te openen maar het blijft zwart. Zwart nog nooit heb ik het een mooie kleur gevonden. Waar ben ik? Het liefst zou ik mijn ogen openen en om me heen kijken, maar het lijkt alsof ze aan elkaar vast geplakt zitten. 

Ik wil mijn mond openen om geluid te gaan maken. Te gaan schreeuwen om hulp, maar er gebeurt niks. Geen enkel spiertje in mijn lichaam is zich van plan te bewegen. Ik ben de controle over mijn lichaam compleet kwijt. 

"Chelsea" De zelfde stem klinkt zacht in mijn oren. Die nog prima lijken te werken. Iemand pakt voorzichtig mijn hand vast. "Meneer u moet nu echt mevrouw de graaf haar kamer verlaten. Het bezoekuur is over" zegt een andere stem vanuit een andere hoek van de kamer. Ik voel hoe de hand mij voorzichtig los laat. Met al mijn kracht knijp ik zacht in de hand voordat hij de mijne verlaten heeft. 

"Mevrouw ze kneep in mijn hand" zegt de stem enthousiast. "Meneer u begint echt spoken te zien" Ik knijp nog een keer in de hand deze keer lukt het met wat minder kracht. "Chelsea open je ogen ik weet dat je het kan" Ik probeer met alle kracht die ik in me heb mijn ogen te openen maar het lijkt een hopeloze zaak. "Meneer u moet nu echt de kamer verlaten" Ik hoor wat gestommel waarna mijn hand word losgelaten en vervangen door een doodse stilte. 

POV TIES  (A/N Als jullie deze Point Of View niet leuk vinden doe ik t niet meer laat weten in de comments x) 

Ik zit met mijn handen in mijn haren in een stoel naast het bed van Chelsea. Waarom moet dit allemaal haar overkomen. Ik weet niet wat het is maar toen ik haar voor het eerst zag. Ik voelde iets speciaals wat ik nog nooit gevoelt heb. Elke keer dat ik naar haar kijk ontstaat er een vreemd gevoel in mijn buik. 

Ik snap niet waarom zoveel mensen haar haten. Ze is zo mooi... Ik pak zachtjes haar hand vast. Haar warme zachte handen. De hoop die ik gister had toen ze in mijn hand kneep is verdwenen. Ik begin steeds meer te geloven dat het inderdaad niet echt was. Ik kijk naar haar gezicht het staat zo emotieloos. Het liefst zou ik er een glimlach op willen toveren, maar ik moet accepteren dat niet gaat. 

Ze ligt in coma en ik heb geen idee voor hoelang ik dit eentonige gezicht nog aan moet zien. Langzaam rolt er een traan over mijn wang heen. Waarom geef ik zoveel om iemand die ik minder dan een week ken. Ik heb altijd al moeite gehad om een band met iemand te vinden, maar bij Chelsea lijkt het alsof die band er al vanaf het eerst seconde was. 

We passen perfect in elkaar als twee puzzelstukjes. Het doet me zoveel pijn dat er mensen zijn die haar dood willen hebben. Waarom kan niet niet iedereen normaal tegen elkaar doen. Ik begin zachtjes te huilen. "Chelsea word alsjeblieft wakker. Ik kan niet zonder je" Fluister ik door mijn tranen heen. Het is waar ik kan niet zonder haar. Als ik niet bij haar ben verlang ik naar de momenten waarop ik haar glimlach kan zien. Of haar in een knuffel te trekken. 

Nog nooit heb ik dit gevoel gehad. Ze is zoveel voor me gaan te betekenen en dan te beseffen dat ze nu dood kan gaan. Dat ik haar kan verliezen zonder het belangrijkste tegen haar te zeggen. 

Ik ben verliefd op je Chelsea...

>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>_>

Tum Tum Tum

hey, 

Vonden jullie pov Ties leuk. Want dan zou ik het eventueel vaker kunnen doen ;p En OMG OMG OMG OMG OMG TIES VIND CHELSEA LEUK ff fangirl over mn eigen boek xD Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? 

xxx Rosalie

vote/comment/follow?