İpeknaz denen kızın gelmesine son 2 saat. Odamı tekrar gözden geçirip ortada unuttuğum birşey varmı diye baktım. Tüm Jacobla ilgili eşyalarımı çekmeceye yerleştirmiştim. İpeknaz bir insanın başına gelebilecek en kötü şeydi bence. Birbirimizi hiç sevmezdik ama bir nedeni yoktu. Odamdan çıkarken kapıyı kilitleyip anahtarı cebime koydum ve aşşağı indim. Koray ve Emirhan abi gayet
eğleniyor gibilerdi. Ablam da her ne kadar çaktırmamaya çalışsada üzüldüğü belliydi. İstenmiyosun keşke gelmesen İpeknaz kardeş.
O 2 saatimi de TLC'deki ağaç ev yapım programları izlemekle geçirdim. Ilgim olduğundan değil de, hoş olduğu için izliyordum, orası ayrı. Başlığı okuyunca ağaca ev konduracaklarını sanmıştım ama izleyince aklımın ne kadar ilkel çalıştığını fark ettim. Amk bunlar villa yaptı.
Kapı çaldığında kalbim korkuyla çarpmaya başlamıştı. Yüzümde nasıl bir ifade varsa, Koray kahkaha armamak için kendini zor tutuyor gibiydi. Ben yerime birazcık daha yayılıp kanalları gezmeye başladım. Ablam kapıyı açtıktan sonra bana Kaş göz yaptı. "Banane be misafirim değil bişeyim değil!" Ablam onaylamayan bakışlarımı üzerimde gezdirdi. Bende göz devirerek kalkmayacağımı vurguladım. Ne kadar mütüşmel bi abla kardeş ilişkimiz var bizim aq az örnek alın.
İpeknaz koyu kahverengi, uzun kıvırcık saçlarını savurup güneş gözlüğünü indirdi. Bu ne yapaylık kendine gel zkajdjkajdjqkdkqkkq Koray da tepkimi beklermiş gibi bana bakmayı sürdürüyordu. Ne kadar komik göründüğünün farkında olsa kesinlikle oyuncu olmaya karar verirdi. "Hoşgeldin İpeknazcım" dedim ablam yüzüne bir gülümseme yerleştirip "Hoşbuldum da, çekilirseniz geçicem" "Duru," dedi elinde tuttuğu güneş gözlüğünü saçlarının arasına takarken. Kaşlarımı kaldırıp bende onun yaptığı gibi ismini söyledim. "Tatlım bu ne soğukluk küs filan değiliz ya?" Kulaklarımı kanatacak bir kahkaha attığında yüzümü buruşturup ona baktım. Kardeş napıyon korktum. Telefonum çalmaya başladığında kurtarıcı meleğime binlerce teşekkür gönderdim ve telefonu açtım. Kim olduğuna bakmadığımdan ilk onun konuşmasını bekledim. "Hey selam, naber?" Jacobın neşeli çıkan sesi, beni burdan, İpeknazın yanından alıp onun yanındaymışım gibi hissettirdi. Ve bu duygu, tarif edilemezdi. "İyiyim sen nasılsın?" "Iyi. Oldukça iyi. Birşeyler yapalım mı diyecektim?" Sevinçle gülümsedim. Beni görüyor olsaydı muhtemelen daha normal bir duruş sergilerdim ama nasıl olsa görmüyordu, saçmalamakta serbesttim. "Tabii olur." Güldü. "Harika. O zaman yarım saate attığım konumda ol." "Peki. Görüşürüz."
AŞQIMIN YENI ŞARKISI ACCAYİP GÜZEL DEĞIL MI LAN?? ABI SESINE AŞIK OLUNUR😍
