JACOBDAN
saat 5.30....
uyanmayışının ardından kaç saat geçti, saymaktan, hesaplamaktan yorulmuştum. hoş, zaten saymak istesem de, artık beynim uyumam için kırmızı alarma geçtiğinden düşünemiyordum. aklıma ne zaman ya uyanmazsa sorusu gelse kalbimin altında bir ağrı hissediyordum.
"gitme.." gözlerimden tekrar süzülmeye başlayan yaşları sildiğim sırada doktor bana doğru yaklaşmaya başladı. hızla ayağa kalktım.
"artık uyuman gerekiyor, seni böyle görseydi eminim o da çok üzülürdü"
yutkundum. "önemli olan o. uyumak istemiyorum. lütfen.. onu görebilir miyim.."
"bu imkansız, üzgünüm"
"lütfen.. bakın onu bi daha göremeyebilirim. ben.." nefesimi düzene sokup devam ettim. "lütfen, bakın sadece 2 dakika onu görmeme izin verin.."
"tamam. ama sadece 2 dakikan var. maske takman gerek"
doktorun dediklerini yapıp. içeri girdim. kapıyı kapattıktan sonra yavaşça yanına yaklaştım.parmaklarımı soğuk parmaklarına kenetlerken baş parmağımı dudağının üzerinde gezdirdim.
"daha ne kadar uyuyacaksın güzelim. sence de bu kadarı fazla değil mi.. Duru, beni duyduğunu biliyorum. sen.. beni hep duyarsın, hissedersin. dinlen, istediğin kadar... ama gel. gitme benden. ben.. sensiz yapamam Duru, ben sana sadece alışmadım, ben senin her zerrende kayboldum. hadi aç gözlerini bebeğim. söz verdin, beni bırakmayacaktın. tutmayacak mısın sözünü Duru."
kabul kısa bi bölümdü. ya aq yorumlar az geliyo yazasım gelmiyo üzgünüm. hikayeyi bitirmek istemiyorum ama böyle giderse bitirme ihtimalim yüksek..
