müziği dediğimde açın aşqlarım
2 GÜN SONRA
göğsümde hissettiğim yoğun acı, nefes alırken de kendini belli ediyordu. Bu yüzden doktor soluk alışverişimin dikkatli ve düzenli olmasının daha sağlıklı olacağını söylemişti. Yani fazla konuşmamaya özen gösteriyordum da denebilir. Hoş, zaten konuşmak isteyen kimdi ki?
Adrian, Koray, Ariel, Loren, Mark, Johnny, Ross, Lauren
hepsi beni ziyaret etmek için burdaydı. Daha çok onlar konuşmuştu ben dinlemiştim. tabii ne kadar dinlediğim de tartışmaya açıktı orası ayrı. Yaklaşık 1-2 saat sonra Lauren, Loren ve Johnn gittiğinde, sadece samimi olduklarım kalmıştı odada. Ariel yatağımın yanındaki koltuğa oturdu ve "Duru, bu konu hakkında konuşmak istemessen seni anlarım, ama... Jacob senin için çok fazla endişelendi.. gerçekten çok fazla. Aranızda geçenler bizi ilgilendirmez ama böylece silip atamazsın. Siz birbirinizi sadece sevmiyorsunuz, siz çok.. farklısınız" dedi. Derin bir nefes aldım ve başımı yatağın başlığına yasladım. "dinlenmek istiyorum" bu aralar en iyi kaçışım bu olmuştu zaten. Dinlenmek değil, düşünmek istiyordum oysaki.
*
saat 4ü geçiyordu. uyuyamıyordum.. Telefonumu açtım ve WhatsApp a girdim. Birden ekranıma düşen yeni bildirimin sesi odayı doldurdu. WhatsApp dan engelemiştim ama normalden engellememiştim, kıyamamıştım sanırım..
MÜZİĞİ AÇIN
BENİMKİ
8. kata çık... lütfen.
gerçekten bunu yapacak kadar saf olduğumu düşünüyor muydu? şimdiye kadar fazlasıyla onu dinlemiştim. Artık hayatımı yöneten kişi o olmayacaktı. Bana sadece zarar veriyordu.
gerçekten mi? onunla yaşadıklarını bu kadar çabuk unutmuş olamazsın. Bencil davranmayı kes Duru.
sanki kafamın içinde bi mahkeme vardı ve kalbim bile sürekli onu savunuyordu. Hatta beynim de ona dönmem için sebepler üretmeye başlamıştı. şizofren gibiydim. Ya da bağımlı.. ona ihtiyacım yoktu, onsuz çok daha iyiydim, onsuz ben kendim gibiydim ama onu istiyordum. İliklerime kadar onun yanımda, yakınımda olmasını istiyordum. Her hücrem ona aşıktı sanki..
sinirle yastığımı duvara doğru fırlattım. Bu sinirim ona mıydı? hayır değildi. kendimeydi. ondan vazgeçmeyi bile beceremiyordum ben...
Ağrılarıma aldırmadan ayağa kalktım ve üzerimdeki siyah eşofman ve beyaz, ince tişörtü umursamadan odadan dışarı çıktım. Asansöre bindim ve hızla 8. kata bastım.
çıkana kadar avuç içlerimin terlediğini farketmemiştim. ellerimi sıktım ve açılan kapıdan dışarı çıktım. kat tamamen karanlıktı. "Jacob" diye seslendim. Karanlık katta nereye gittiğimi bilmeden ilerlerken, tek ışık gelen yerin teras olduğunu gördüm ve hızlı adımlarla oraya gittim.
ordaydı. arkası bana dönüktü. üzerinde benimki gibi ince bir siyah tişört ve yine siyah kot vardı. Ayak seslerim geldiğimi belli ederken yavaşça arkasını döndü.
gözlerimden aşşağı doğru süzülen bir damla yaşı silmeden kollarımı iki yanıma açtım. "burdayım, hadi kır, parçala yine. bilip bilmeden konuş, benden nefret ettiğini söyle benden tiksindiğini, asla beni sevmediğini söyle! alıştım zaten ben, senin kırdıklarını onarmaya çalışmaya alıştım. Söylesene neden sürekli ben acı çekiyorum. Neden ölmek isteyen hep benim neden." sinirle saçlarımı çekiştirdim. Deli gibi bağırarak ağlıyordum. "Lanet olsun, madem hiç umrunda bile olmamıştım neden siktirip gitmedin ki.."
ağlıyor muydu? ağlamasındı.
ona doğru yaklaştım ve içimdeki tüm nefretle onu ittim. "git.. istemiyorum seni. senden nefret ediyo-"
dudaklarımın üzerinde hissettiğim sıcaklık, eve dönmek gibiydi. Ellerini boynumda gezdirirken, saçlarını çektim. dudağımı dudaklarının arasına alarak emdiğinde, ellerimi yanağına indirdim. hırsla alt dudağını ısırdım. elleri belimde yerlerini buldu ve ben kendimi hiç olmadığım kadar güvende hissettim.
dudaklarımız sonunda ayrıldığında nefes nefese kalmıştım. o beni belimden tutarken ben tişörtünü sıkıyordum.
"tek gerçeğimsin Duru.." diye mırıldandı.
onu ilk sevdiğimi söylediğimde 'tek gerçeğimsin Sartorius' demiştim.
"seni seviyorum Sartorius.."
Allah'ığm sonunda dediğinizi duyuyorum sakin xdhuhds
yorum şeyapın lütfeeğğğnnn
yb yarın veya bugün bilmiyorum yorum ve votelara bağlı
öptüm byeüğ
