Sahanın yanındaki bölmeye geldiğimde Min Youn başta olmak üzere tüm takım yanıma toplanıp nasıl olduğumu sordu.
"Bir şeyim yok çocuklar. Ben iyiyim."
Söylediğim üzere Youn kolunu omzuma attı.
"Tabii ki bir şeyi yok. Antremanlarda az mı top yedi kafasına o. Alışık alışık."
Birkaç kişi söylediklerine gülerken benim yüzüm tribünlere çevrilmişti.
Annem yüzünde biraz hüzünlü bir tebessümle bana bakıyordu. Babama ne söylemişti bilmiyorum ama bakışlarımız buluştuğunda gülümseyip aferin işareti yapmıştı.
Abimse beni gördüğünde yumruğunu savurup eğer ağzını doğru okuduysam "kimin kardeşi be!'' diye bağırmıştı.
Bu bana moral vermişti.
Şimdi yapacağım her şey onlar içindi.
Başka hiçbir şeyi düşünmüyordum.
Madalya, müdürün özel not muamelesi, tebrikler vesaire.
Ben sadece ailemin dimdik durmasını ve gözlerinin içinin parlamasını istiyordum. Bana bakmalarını ve benimle gurur duymalarını istiyordum.
Ve bunun için oynayacaktım.
Sadece bu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
sorun değil ; jjk
Romancesorun değil cho-hee. hislerimi her zaman içimde yaşatmak zorunda olmak, benim için sorun değil. 080718 jeongguk içinde #1