sorun değil ; jjk

sixty two

Sabah erkenden uyandım. Dün düşündüğüm konuları abim ile de konuşmak istiyordum. Bu yüzden evden çıkmadan ona yetişmeliydim.

Yüzümü yıkadıktan sonra mutfağa doğru koştum ve yemek masasında kocaman dilimleri ağzına tıkıştıran abimi gördüğümde rahatladım.

"Günaydın!"

diyerek sandalyeme yerleştim.

"Günaydın bücür!"

"Benden sadece iki santim uzunsun. Sence de biraz abartı olmuyor mu bücür demek?"

"Sorun boyun değil, yaşın. Ve her şekilde benden küçük olacağın için, buna alışsan iyi edersin."

Bıkkınca nefesimi verdim ve ona katil bakışlarımdan birini attım. Karşılık olarak sadece domatese batırdığı çatalını gülerek salladı.

Benden daha çocuk olduğuna bahse girerim.

Bir dilim daha yedikten sonra ayağa kalktı ve kapıya doğru hızla ilerledi.

"Ben çıkıyorum."

Çiğnemekte olduğum ekmeği zar zor yutarak bağırdım.

"Bekle!"

Şaşırarak kafasını mutfağa doğru çevirdi ve soran gözlerle baktı.

"Çok acil değilse eğer, konuşmak istediğim bir şeyler var."

Bu sırada babam gazetesinin altından olayı takip ediyor, annemse meraklı gözlerle ikimize bakıyordu.

Söylediğim üzerine abim gülümsedi.

"Tamam. Parktayım."

Birkaç adım ilerledikten sonra yeniden mutfak kapısına geldi ve işaret parmağını kaldırarak bana baktı.

"Kahvaltını tamamlamadan yanıma geleyim deme sakın."

Bu sefer ben güldüm ve yeniden yerime geçtim.

"Öyle olsun."

Dış kapının kapanma sesi duyulduktan sonra tüm hızımla dilimleri ağzıma atıp, çiğneyip, yutma rutinini gerçekleştirmeye başladım.

Bu sırada annem ve babam bir şeyler dememi beklercesine gözlerimin içine bakıyorlardı ama ben hiç sesimi çıkarmadım ve yemeğimi bitirdim.

"Görüşürüz."

Annem onayladıktan sonra

"Hoşçakal!"

dediğini duydum.

DÖNDÜM!
Sabrınız için teşekkürler💞