Weakness |Z.M.|

Özel Bölüm

Bellloooo x

Kimsenin bunu beklemediğinin farkındayım hatta öyle ki ben bile beklemiyordum hahssjhsjs tabii buralarda kaç kişi kaldı, Weakness'ı kaç kişi takip ediyor pek emin değilim, eskisi kadar çok kişiye ulaşmayacağını düşünüyorum ama birkaç kişi bile okuyup keyif alırsa yeterli benim için, yeter ki sevin <3

Şunu söyleyeyim bölümü yazmamın tek bir sebebi yok. Öncelikle biliyorsunuz ki benim finalim bir anda oldu, yani daha iki bölüm daha gelmesi gerekirken birden final geldi ve aslında benim kafamda planladığım final bu bölümdü, yani sınavlarım olmasa hikaye bu şekilde sonlanacaktı. Benim başından beri hayalim buydu.

İkinci olarak da okuyan bazı minnoşlarım September ve Zayn için bir şeyler daha yazılmasını, ikinci kitabın çıkmasını istiyordu. Bunu yapmam mümkün değildi çünkü tıkanırdım, beklediğiniz gibi olmayabilirdi. Üstelik Weakness'tan daha hoş kurgularım vardı yayınlayabileceğim, onları yayınlamayı tercih ederdim. Tabii ben mezuna kaldığım için yeni bir hikaye yayınlayamıyorum. Son günlerde bastıran ilhamla birlikte 'Neden Weaknessa özel bölüm yazmıyorum' diye düşündüm veee işte bölüm burada hajsjsjsjd

Çok uzattım biliyorum ama sizinle konuşmayı özledim, gerçekten hepiniz çok güzel insanlarsınız ve ben hepinizi çok çookk özledim xx

Bölüm September'ın ağzından yazılmış bir bölüm ve Zayn ile ayrıldıktan altı sene sonrasında geçiyor, daha fazla uzatmak istemiyorum bebeyimleerr iyi okumalaarr xxx

**

"Seppie?"

"Hazırım, iniyorum."

Elimdeki parfümü boynuma iki kere sıktıktan sonra çantama koyarken seslenmiştim. Son bir kez unuttuğum bir şey olabilir mi diye etrafı kontrol ettim. Telefon, şarj aleti, kulaklık, parfüm ve makyaj malzemeleri alınmıştı. Zaten valizleri en az üç kere kontrol etmiştim, onlarda bir eksik olduğunu sanmıyordum. Her şey tam gibi gözüküyordu, bir sorun yoktu. Gidebilirdik.

Aynada kendime baktım. Son bir kaç senede hem görünüşüm hem de birçok huyum o kadar değişmişti ki... Saçlarım artık eskisinden daha kısaydı, zayıflamıştım, vücudum oturmuştu. Artık çocukluktan tamamen çıkmıştım. Bakışlarımın bile değiştiğini hissedebiliyordum. Üstelik artık eskisi kadar duygusal değildim, televizyonda gördüğüm en ufak dram sahnesine ağlayamıyordum, hatta öyle ki yanımdaki insanların ağladığı film sahnelerinde tek damla gözyaşı dökmediğim bile oluyordu.

Eskisinden daha güçlü hissediyordum. Kendi ayaklarım üzerinde durabiliyor, bir şeyler yapmak için kimsenin varlığına ihtiyaç duymuyordum. Belki etrafımdaki insanlarla arama ufak bir duvar örmüş olabilirdim fakat bu bana daha iyi hissettiriyordu. Hayatımın merkezi bendim, başka kimse değil.

Hayatımdaki insanları çok seviyorum, kesinlikle kimseden uzaklaşmayı denemedim fakat tek yaptığım belirli bir sınır çizmek oldu. Herkese güçlü yanımı gösteriyor, ne kadar yakınım olursa olsun kimseye zayıflıklarımdan bahsetmiyordum. Hayal kırıklıklarımı, gözyaşlarımı, çöküntülerimi gören tek bir kişi vardı.

Liam.

Tanıdığım ilk günlerde ondan çekinsem de aslında başından beri onu seviyordum. O her zaman bana yakın insanlardan biri olmuştu. Bir sorunum olduğunda ona anlatmaktan çekinmezdim, onun yanında ağlayabilir, ona zayıflıklarımdan bahsedebilirdim ve bunları yaparken bir gün beni sırtımdan vurmayacağını çok iyi biliyordum.

Fakat yaşadığım son altı sene bununla sınırlı değildi. Hayatımın en büyük hayal kırıklığını, çöküntüsünü yaşarken yanımda olan ve daha sonrasında bana bir an bile olsun yalnız hissettirmeyen kişiye, kendimden sonraki en önemli insana dönüşmüştü. Üstelik bunları yaparken sadece içinden geldiği için yaptığına o kadar emindim ki...