BİR YÜREĞİN DİRİLİŞ ÖYKÜSÜ RAFLARDA!! (RAFLARDA)

Kış ruhları da öldürür 22

Bedeni bu fırtınaya daha fazla dayanamamış, sistem otomatik olarak kendini kapatmıştı.

Birden korkuyla gözünü açtı. Odanın içi zifiri karanlıktı. Tavana dikkat kesildi gözleri. Işık oyunlarını aradı. Lakin aradığından eser yoktu. Sobadaki ateş sönmüştü. İçerisi soğumuştu.

Esra geldi aklına, ağlamaklı oldu. Telefona baktı. Belki rüya olabilir düşüncesiyle her gece görmeye alıştığı mesajları görme hevesiyle telefonu eline aldı. Tuş kilidini açtı. "1 yeni mesajınız var." yazısını görmeyi ne kadar çok istedi.
Yoktu...
Kocaman bir dijital saat vardı ekranın ortasında. 02.43 ü gördü.

Birden soğuk terler dökülmeye başladı bedeninden. Buz gibi iğneler vücuduna tekrar batıyordu. Nefes alışverişi sıklaştı. Oda da başka bir nefesin kendi nefesine karıştığını hissetti. Yüreği ağzına gelmiş, oradan çıkacak gibi atıyordu. Damarlarının çekildiğini hissetti. Tüm bedeni uyuşmaya başladı. Ayaklarını oynatmaya çalıştı, cevap alamadı. Aynı isteği el parmaklarına götürdü. Korkuyla onların da kilitlendiğini fark etti. Tüm bedeni adeta felç geçiriyordu. Sağ tarafındaki nefes iyice şiddetlenmişti. Bakamıyordu o tarafa. Vücudundaki karıncalanma artıyordu.

"Ölüyorum!" diye bağırmak istedi lakin olanca gücüyle haykırmak istediği bu feryat ağzından hırıltılı bir nefes olarak çıktı. Dilinin tutulduğunu fark etti.

"Anne!" demek istedi diyemedi.

"Baba, ölüyorum!"

Sesi kaybolmuştu, yoktu. Bir el sanki ses tellerini yerinden söküp çıkarmıştı. Oda da kendisinden başka bir varlığın nefesini hissediyordu. Felç geçirmeyen tek organı gözleriyle sağa bakmaya çalıştı. Yatağına kadar uzanan bir gölge gördü. Bir insan suretine benziyordu.

"Kimsin sen?" dedi korkuyla.

Ağzından çıkanın sessiz bir hırıltıdan ibaret olduğunu çaresiz bir şekilde fark etti.

"Kimsin sen?"

Görüş menzilinin dışındaki, pencerenin önünde duran sandalyeden bir şeyin kalktığını hissetti. Boğazına yumruk gibi bir şey düğümlendi. Nefes almakta zorlanıyordu. Sandalyeden kalkan varlığın kendisine doğru adım attığını hissetti. Gözlerini kapattı,
görmek istemiyordu. Varlık, yastığının yanı başına çöktü. Tarık, çok kötü bir koku duydu. Dayanılmaz bir koku... Ölüyordu, artık kanaat getirdi.

"Tarık!" dedi varlık.

Tarık bu sesi tanıdı. Gözlerini açtı. Sağında, başucunda oturan bu varlığa gözlerini zorla çevirerek baktı. Şaşkınlığı bir kat daha arttı.

"Selin!" dedi korkuyla.

"Benim Tarık!" dedi.

"Sen Selin değilsin! Kimsin sen?" dedi korkuyla.

"Ben Selin'im, bak sana geldim!"

Tarık, karşısında duran bu varlığa baktı. Selin'di. Nefesi iyice sıkışıyordu.

"Sen Selin'in bedenindeki yabancısın!" dedi.

"Nasıl ihanet edersin Tarık bana, senin o büyük aşkın bu muydu?"

Tarık korkular içerisinde duygulandığını hissetti. Suçlulara özgü bir yüz ifadesi takındı.

"Ben Selin'e ihanet etmedim, aşkımın gereği elimden ne geliyorsa yaptım."

"Yapmadın! Elinden gelen, ilk fırsatta benim yerime başkasını mı koymaktı."

Bu söz ağır geldi Tarık'a.
Yeterince uğraşmamış mıydı?
Aşkın gerektirdiği fedakârlığı, ümitsiz de olsa beklemeyi yerine getirmemiş miydi?

"Ben karanlık belirsizlikler cehennemi içerisinde onu bekledim hep, yanarak!"

"Sen sadece kendi duygularına karşılık olup olmadığı anlamak için bekledin. Olumsuz cevap alınca da hemen kaçtın, gittin?"

Tarık ağlamaya başladı. Lakin tüm vücudunu felç etkisi altına aldığı için yaşlar kendiliğinden süzülüyordu. Eliyle silmeye çalıştı fakat kımıldamıyorlardı.

"Ben O'nu çok sevdim, çok!" dedi hıçkırarak.

"İnanıyor musun bana!" dedi.

Tarık, sessiz kalan varlığa baktı. O'nun yerinde oturan az önceki gördüğü suret yoktu şu anda. Bir karaltı vardı ve bu karanlığın içerisinde kendisine bakan iki beyaz gözü fark etti. Az önceki duygusallığı yerini yine kalp çarpıntısı eşliğinde korkuya bıraktı. Bir kahkaha sesi işitti. Karartı yerinden süzülüp ağzından içeri doğru aktı. İçinin derinliklerinde yüreğini demir mengeneyle sıkan kötü sesin sahibinin sesini duydu:

"Ölene kadar birlikteyiz. Beni atamazsın, yok edemezsin."
***