Hala Unutamadım

16

Okulda sevgili olduğumuzu kimseye söylememe kararı almıştık. Ona kalsa hemen Murat’a söylemek istiyordu. Ama ben arkadaşlarımın bana takılmalarını istemediğimden söylemeyelim diye tutturmuştum. Son çalışmamızı yapmak için kütüphaneye indiğimizde İmran meraklı gözlerle bana ve Eymen’e bakıp duruyordu. Dayanamadı ve merak ettiği o soruyu sordu.

- Çıkıyor musunuz siz şimdi?

- Ne alaka dedi Eymen gayet sakin bir biçimde

- Oğlum kız gelip eski sevgiline atar falan yaptı. Eeeeee aranızdaki garip atmosferde birbirinizi sevdiğinizi açıklar nitelikte yani

- Garip atmosfer? Sen öyle bir şey seziyor musun Asya? dedi Eymen

- Yooo kim kimi seviyormuş dedim İmran’a bakarak

- Siz akıllıyı da deli edersiniz valla. Sormadım bir şey tamam mı?. Dönün önünüze sizi soğuk nevaleler sizi.. deyip konuşmasını okumaya koyuldu. Eymen’le birbirimize hınzır gülümsemeler attık. 

Hocanın gelmesiyle yarışma moduna bürünüp konuşmamızı sunmaya başladık. Ama ben başkalarını karşımda hayal edince haliyle gerildim. Hocamız 

- Biraz ara verelim. Sende bu arada biraz rahatlamaya çalış deyip bizi kantine yolladı. İmran

- Gizli kumrular ben sevdiceğimin yanına kaçıyorum. Yukarı çıkarken beni bahçeden alırsınız deyip seke seke yanımızdan ayrıldı

- Çok gerildim. Karşımda tanımadığım insanlar varken sahnede konuşma yapmak.. Yapabilir miyim sence?

- Burada senden söz ediyoruz. Tabi ki yaparsın.

- Bu sözün beni rahatlatması gerekirdi. Ama şuan etki etmiyor deyip dudağımı büzdüm. Elimi tuttu ve 

- O zaman şöyle yap. Karşında sadece beni hayal et. Sanki kütüphanede her zaman olduğu gibi bana anlattığını düşün. O zaman belki işe yarar. Ne dersin? deyip göz kırptı. Bir an ”sen dersinde işe yaramaz mı? ” diyesim geldi. Ama sustum.

- Denemekten zarar gelmez dedim. 

Bir süre dershane arkadaşlarından, sınav çalışmalarından, ailesinden falan bahsetti. Bende kurstan, okuldan ve abimden söz ettim. Sonra İmran’ı da alıp hocanın yanına gittik. Eymen’in dediği gibi sadece onunla konuşuyormuşum gibi düşünmeye çalıştım. Ve başarılıda oldum. Eymen’le grup olduğum ilk yarışma aklıma geldi. Eymen’in beni yerden yere vurduğu yarışma… O günden bugüne ne kadar değişmiştik. 1 ay öncesine kadar “Nefret ediyorum”, “Yanıma yaklaşmasın” dediğim insan şimdi yanımdan asla ayrılmasını istemediğim kişi olmuştu. Hatırlayınca gülümsememe engel olamadım. Eymen

- Ne oldu? Aklına ne geldi dedi

- İlk grup olduğumuz zaman.. Benimle zıtlaştığın zamanlar dedim.

- Biraz çocukçaydı yaptıklarım değil mi? 

- Biraz mı? dedim muzipçe.. Yüzüne onunda bir gülümseme yerleşti. Hoca bizi bölerek

- Şuan her şey tamam görünüyor. Yarın yanınızda belirlediğiniz 2 kişi ile okuldan ayrılıp yarışmanın olacağı okula gideceğiz dedi. 

- 2 mi? Ama hocam olmaz ki.. Bizim sınıftan çok gelmek isteyen var dedim

- Niye gelmek istediklerini biliyorum. Dersten kaçacaklar akılları sıra değil mi? dedi. Eymen araya girip

- Ben sadece Murat’ı getireceğim bir kişi daha getirebilirsin dedi. İmran’da

- Bende Ümran’ı getireceğim dedi. Hocamız