Genç kız şoka girmiş bir şekilde kamelyanın yanında dikiliyordu. Mesajı belki de yüz kere okumuştu ama hala daha inanamıyordu. Mina'nın ya da Sohee'nin ondan nefret ettiklerinin farkındaydı elbette, fakat bu kadar ileri gideceklerini hiç düşünmemişti Jisoo. Ne diye böyle bir şey yapmışlardı ki? Bu çok saçmaydı.
Aklına aniden gelen düşüncelerle bacaklarının tutmadığını hissetti ve banka oturdu. Bu hareketinden sonra Jennie destek olurcasına kolunu sıvazlamıştı. Ama o anda Jisoo'nun aklında dolaşan tek bir kişi vardı. Taehyung. Taehyung öğrenecekti. Hatta belki de çoktan öğrenmişti. Nasıl bir tepki verecekti? Ne diyecekti? Onunla birlikte düet yapacaklardı ve Taehyung vazgeçerse ne olacaktı? Vazgeçmese bile Jisoo bu utançla onun karşısına çıkabilir miydi?
Jennie, arkadaşının aklından geçenleri az çok tahmin ederek omuzlarından tuttu ve ayağa kaldırdı Jisoo'yu. Jisoo'nun daha fazla bu ortamda kalmasını istemiyordu. Etraflarından geçen birkaç kişinin kendilerine bakması ve fısıldaşıp gülüşmeleri daha fazla sinirlenmesine neden olmuştu.
"Eve gidip dinlenmelisin Jisoo," diyerek gülümsemeye çalıştı. "Buradaki hiçbir şeyi kafana takmamaya çalış, eve git ve güzelce uyu. Tamam mı?"
Jisoo ise tepki vermemiş ve dolan gözleriyle boş boş etrafa bakmıştı. Bütün okul biliyordu, öyle değil mi? O, Taehyung'a kendisi itiraf etmek isterken, şimdi bırak Taehyung'u tüm okul öğrenmişti. Genç kız titrediğini hissettiğinde tutunabileceği ilk kişiye, Jennie'ye, tutundu. Jennie de vakit kaybetmeden kıza sarıldığında, bu sarılışa endişeyle onları izleyen Rose ve Lisa da ortak olmuştu.
Jisoo geri çekildiğinde biraz daha sakinleşmiş görünüyordu fakat hala daha sinirleri bozuktu. Rose, sınıftan çıkarken apar topar hazırlamış olduğu, Jisoo'ya ait olan çantayı genç kıza uzattı. Jisoo minnet duyan bir gülümsemeyle arkadaşlarına bakıyordu. Kendini bu konuda şanslı hissetti. Gerçekten iyi dostlara sahipti.
"Eve gidince hiçbir şey düşünmüyorsun, tamam mı?" dedi Lisa. "Hemen gidiyor ve uyuyorsun. Biz onları halledeceğiz, endişelenme."
Jisoo bir şey söylemeyerek kafasıyla onayladı ama eve gider gitmez ağlamaya başlayacağını, düşünmeden duramayacağını ve kendini harap edeceğini dördü de biliyordu. Hazır değildim, diye düşündü Jisoo. Taehyung'un bunu öğrenmesi için kendimi biraz bile hazır hissetmiyordum.
Okul kapısından çıkarken insanların acıyan ya da ezici bakışlarını umursamamaya çalıştı. Hızlı adımlarla yürüdü. Bir an önce eve gitmek istiyordu.
***
Onlarca kez geldiği müzik odasının kapısında duraksadı Jennie. Her zamanki gibi, her geldiğinde olduğu gibi, kalp atışları hızlanmaya ve elleri heyecandan buz gibi olmaya başlamıştı. Bu heyecanın sebebini bir türlü anlamlandıramıyordu, ve açıkcası bu konu üzerinde düşünmeye de korkuyordu.
Kafasını iki yana sallayıp, buraya gelmesindeki asıl sebebe odaklanmaya çalıştı. İki kez nazikçe kapıyı tıklattı ve 'gir' sesini beklemeden içeriye daldı bu sefer. Yoongi telefonla konuşuyordu ve aniden giren Jennie'ye şaşkınlıkla bakarak, hızlıca telefon konuşmasını sonlandırmıştı.
Yoongi kafasını iki yana sallayarak tebessüm etti. Jennie vakit kaybetmeden koltuklara oturmuş, Yoongi de ayağa kalkıp masasına yaslanmıştı.
"Jisoo iyi mi?"
"Hayır, değil. Mesajları gördünüz mü?"
"Evet," diyerek sıkıntıyla iç çekti Yoongi. "Jungkook'un telefonundan gördüm."
"Jisoo'yu eve gönderdim, daha fazla burada duramazdı."
"Evet, iyi yapmışsın."
Jennie derin bir nefes aldı. Nereden başlamalıydı ya da böyle bir şeyi ondan istemesi gerçekten doğru muydu bilemiyordu. Sonuçta, onun da başı belaya girebilirdi ama artık sıkılmıştı bu durumdan. Jisoo acı çekerken eli kolu bağlı bekliyordu, fakat artık bir şeyler yapmalıydı. Arkadaşına destek olmalı ve mutlu olmasını sağlamalıydı.
"O mesajları atan kişilerin Mina ve Sohee olduğunu biliyorum. Rose ve Lisa'yı da bu işe karıştırıp, başlarını belaya sokmadan kendim gidip halletmek istiyorum Bay Min. Gidip o kızlardan en yakın dostumu ağlattıkları için hesap sormak istiyorum."
Yoongi kızın sinirli olmasını anlayışla karşılamış ve başını sallamıştı. Ona, böyle şeyler yapma düzgün bir şekilde oturup konuşun birbirinizden özür dileyin ya da ikiniz de birbirinize hatalı olduğunuza dair birer mektup yazın demeyecekti herhalde. O bu tip bir insan değildi, aslında. Mina ve Sohee gibi insanlardan kendisi de nefret ediyorken ve aynı şeyi yapmak istiyorken, Jennie'ye yapmamasını söyleyemezdi.
"Peki, bunu bana anlatmandaki amaç nedir?"
"Eğer, bu yaptığımdan dolayı, bir sorun olacak olursa.." dedi ve bir süre duraksadı. Hala kararsız gibiydi. "Beni korur musunuz? Yani öğretmenlere karşı. Ceza almak istemiyorum."
Sonradan söylediklerinin çok bencilce ve saçma olduğunu düşünüp utançla ayağa kalkmıştı. Başından beri ondan böyle bir şey istememeliydi. Fakat sadece, ne yapacağını bilememişti ve böylesine zor bir durumda sığınabileceği, aklına gelen ilk ve tek kişi, Min Yoongi olmuştu.
"Özür dilerim," diye mırıldandı. "Sizden böyle bir şey istememeliydim."
Hızlıca arkasını dönüp, kapıya yönelmişti ki Yoongi'nin kendisine seslenmesiyle durdu.
"Jennie, bekle.." dedi genç adam. "Kendine dikkat et ve Jisoo'nun da üzülmemesini sağla. Seni her zaman koruyacağım."
Duyduklarıyla kocaman gülümseyerek Yoongi'ye döndü Jennie. Genç kızın gülümsemesini gördükten sonra Yoongi de ister istemez onun gibi gülümsemişti. Şu anda yaptığı şeyin yanlış olduğunun kendisi de farkındaydı ama bazen insanlar duygularına söz geçiremez ve kalbinin beynini yönetmesine izin verirdi.
♠♠♠
Wuhuuu yine ben. Bu bölüm biraz geçiş bölümü gibi bir şey oldu ama diğer bölümler çok daha güzel olacak 💜💜
Bu sefer sizden bir ricam var. Eğer gerçekten bu hikayemi ve Real or Not adlı hikayemi beğeniyorsanız, arkadaşlarınıza veya bu tür fanfictionları seven tanıdıklarınıza tavsiye edebilir misiniz? İsterseniz yorum olarak da etiketleyebilirsiniz onları. Buraya her gün emek veriyorum, isteğim çok daha hızlı büyümek bu yüzden de ❤❤❤ Şimdiden teşekkürler
Sizi seviyorum🌸
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
