NURGÜL

aylar sonra geçmişe dönüş

Selam, görüşmeyeli epey oldu. Bugün mahmurluk var üstümde. Kızları gönderdim. Üzerimde pazardan aldığım t-shirt ve dizi çıkmış pantolonumla 6 kişilik odamda ranzanın altına saklanmış yazıyorum size. Evet evet ben evde giydiği en dandik t-shirt bile tasarım ürünü olan Nurgül, pazardan 4 liraya aldığım t-shirt ile telefonumdan bildiriyorum. : )
Neler neler oldu hayatımda. Size son 1 yılın bir kısmını önceki bölümlerde anlatmaya çalıştım. Geri kalan 10 ay nasıl geçti anlamadım. Okyanusa açılmış gibiydim. Özgürlüğüme doğru yol alırken rotam belli değildi. Sonra ne olduysa oldu buraya vurdu dalgalar beni.
Ya şimdi ya hiç demiştim en son evet.
O balkonda yaşadıklarımı hiç hissetmedim o güne kadar. Hızla içeri girdim. Odamın yan tarafında küçük malzeme odam vardı. Ivır zıvırların oraya konulmasını istemiştim. Hızlı ama sessiz adımlarla o odaya girdim. İşte aradığım şey oradaydı. Büyük boy valizim.  Olabildiğince sessiz çıkartmaya çalışsam da züccaciye dükkanına girmiş fil gibiydim resmen. Ne varsa yıktım. Bir ara valizin altında kaplumbağa gibi debelendiğimi hatırlıyorum. Şükür ki katım bana özeldi. O saatte de ev ahalisi pirelerin dünya ekolojisine ve kültürüne katkılarını incelediğinden pek benimle ilgilenen yoktu. O değil de hani benim korumalarım vardı, hani mafya kızıydım ben. Bir valizin saldırısından bile koruyamadılar arkadaş ya. Bide düşman mafya bassa ne olacak evi. Dıkşın dıkşın.
Valizime saygıyla dokundum, onunla sadece işbirliği yapmak istediğimi, bana direnmemesi gerektiğini anlattım. İkna oldu, benimle odaya gelmeye karar verdi çok şükür.
Tangur tungur gittik odaya. Açtım giyinme odamın kapısını. O anda elimdeki valizin 6 ya 4 metre yapılsa daha çok işime yarayacağını anladım. Hangi kıyafetimi alacaktım yanıma? Eski zaman kızları gibi çarşafı bohça yapıp kaçmaya kalksam, o bohçayı da camdan atsam müstakbel sevgiliciğim o anda mevta olurdu herhalde. Yanıma 8 çanta alsam yeter mi yetmez mi çok düşündüm. Ya hep ya hiç dedik ya napalım biraz kısıtlı yaşamam lazım. 9 spor ayakkabı, 4 günlük, 6 bot, 12 kot, 27 tshirt  falan derken baktım olacak gibi değil evin önüne tır çağırsam daha iyi. Kim taşıyacak bunları. Tır zaten çok ses çıkartır. Neyse 2 saatte kararımı verdim. Valizi tıka basa doldurdum tabii. Şimdi asıl süreç başlıyor. Ben bu evden nasıl çıkarım? 3 saat yürüsem kapıya zor varırım. Hadi vardım diyelim güvenliği nasıl aşarım? En iyisi sabahı beklemek ne kaldı ki diyerek oturdum sandalyeye. Kitaplığıma bakıp bir kitap okumak istedim. Hatta o kitabı ve bir kac kitabi almalıydım yanıma. Attila İLHAN  a ilişti gözüm. Alıp kitabı, sandalyeye oturdum. Rastgele açtım bir sayfasını, bugüne özel olsun istedim bu şiir:

Ben birinin hiçbir şeyiyim
En çok da bu koyuyor.
Ortak tek bir fotoğrafımız bile yok.
Bugünlerde ben adsız bir özlemim.
Yağmur yemiş bir deniz gibiyim.

Gözlerim dolu dolu oluyor. Ailenizin hiçbir şeyi olmak nedir bilir misiniz? Okuduğum şiir yüreğime işliyor. Dalıyorum geçmiş günlere. Ah be üstat ne yaptın böyle?
Sözde sizi korumak için uzak tutmaları
Sözde fakirlik çekmemek için insanları öldürmeleri
Keşke o evden hiç çıkmasaydık baba
Sen gelseydin akşamları evimize
Ben kapı eşiğinde üşüyerek bekleseydim seni
Sen yine kızsaydın bana anne
Zorla içeri soksaydın
Ayağıma delip patiklerimi giydirseydin
Okula giderken çamurlu yollardan geçseydim keşke
Olmadı.

O sırada Attila ustanın bir başka şiiri ilişiyor gözüme.


Bir gece sabaha karşı
En kilitli kapılarım açılacak
Yalnızlığımdan çıkıp gideceğim
Ne sensiz kalırsam korkusu
Ne kitaplarda okuyup altını çizdiklerim
Ne alkol tutabilecek beni
Ne ölüm telaşı  

Bu kadar yeterli. Bu kitabı ve daha birkaç değerli kitabımı daha yanıma alıyorum. Aslında tüm kitaplarım değerli. Fransa’ da okuldayken en iyi dostlarımdı onlar benim. Yalnız kaldığımda yorganın altında el fenerini açar okurdum kitaplarımı. Tekrar ve tekrar.  Sanırım şimdi de yol arkadaşım olacaklar. Sanırım gitme vakti. Bir plan yapmalıyım artık. Ama nasıl? Asıl sorun buydu.