İMKANSIZIM

28. bölüm -Boranın sırrı

YB GELDİ… ARKADAŞLAR DEDİĞİM GİBİ ÇOK ZOR BİR DÖNEMDEN GEÇİYORUM. VAKİT BULMAYA ÇALIŞTIM VE ACELE İLE YAZDIĞIM BİR BÖLÜMDÜ. GİZLİ BAZI OLAYLARIN DAHA ORTAYA ÇIKMASINI İSTEDİM. BU BÖLÜMDE BORANIN SIRRI VAR. VE SİZE YENİ KAREKTERLER GİRECEK DİYORDUM. BİRİ EDİZ Dİ. İKİNCİ KAREKTERİMİZ ‘SİNEM’   SİNEM KAREKTERİMİZ DE YENİ BÖLÜMLERDE ÇOK ÖNEMLİ YERİ OLACAK. UMARIM SİNEM KAREKTERİMİ DE EDİZ GİBİ SEVERSİNİZ.  YORUMLARINIZI BEKLİYORUM. ÖZELLİKLE BU BÖLÜMDE HEYECANLA YORUMLARINIZI BEKLİYORUM.

SAVAŞ’DAN

Hayat ne kadar farklı… Hep bir şeyler için koşturuyoruz. Kalbimiz, anlamsız atıyor hala. Ve şimdi yaşadıklarımız o kadar yoruyor ki beni…  Biz kavga ederken gözlerimin önünde Yağmur yere düşerken bir şey oldu içimde. Sanki kalbimin tüm parçaları kopup gitti. Onu ameliyata alacaklarını söylediklerinde ayakta duramadım. Evet, onu çok seviyordum. Ama onu kaybetme korkusunun canımı bu kadar yakacağını hiç bilmiyordum. Yağmurun benim için çok önemli olduğunu bir kez daha anladım ve bu kez daha iyi anladım. Kalbi durduğunda, gözümün önüne küçük bir kız çocuğu geldi. Ağlıyordu. Masmavi gözleri vardı tıpkı Yağmur ki gibi. Aynı kızı daha önce rüyamda da gördüm. Parktaydık. Ben koşuyordum o beni kovalıyordu. Kahkaha atıyorduk beraber. Ve yine aynı kızı Yağmur bahçede kriz geçirdiğinde de görmüştüm. Ağlayan gözlerini ve ona sarıldığımı…

Kafamın içinde bir uğuldama vardı. Beni bitirecek kadar ağrı saplandı beynime. Abim rahatsızlanmıştı. Onu odaya aldılar. Bende cama yaklaştım. Uzun uzun Yağmur a baktım. Onun küçücük olan ama sevgi dolu kalbini yeniden atması için uğraşıyorlardı. Cama elimi koydum. Solgun bedeninin her şok verildiğinde hareket etmesine baktım. Gözlerimden damlalar düşerken yine gözümün önüne aynı küçük kız geldi. Bu kez bir yerden düşüyordu. Bana ellerini uzatmıştı. Ağlayan mavi gözleriyle ‘’kurtar beni’’ dedi. ‘’kurtar beni…’’ elimi uzatıp tutmaya çalışıyorum. Ellerini tuttuğumda ‘’kardeşim…’’ dedi. O kadar içten söyledi ki kalbim yerinden çıkacak kadar hızlı attı. Camdan arkama doğru geri adım atıp başımı ellerim arasına aldım. Yine aynı ses çınlıyordu kulaklarımda ‘’kurtar beni… Kurtar beni…’’ diye. Başım dönüyordu nefes alamıyordum. Dışarı doğru gitmek için adımlarımı hızlandırdım. Duvardan tutundum. Arada yere düşüp kalkarak kendimi dışarı attım. Hep aynı yüz vardı önümde ve bana çok acı veriyordu…

YAĞMUR’DAN

Bora kavga ederken ne yapacağımı şaşırdım. Onu hiç o kadar korkunç görmemiştim. Sanki karşımda duran Bora değildi. Bambaşka biriydi. Beni itince karnımdaki ağrı daha da arttı. Artık ayakta duramıyordum. Öğretmen masasına tutundum. Ediz pisliği yine yalanlarıyla Borayı çileden çıkardı. Onlar kavga ederken ben hala masaya tutunuyordum. Ne yapacağımı bilmiyordum. Onları durdurmak istiyordum ama hareket edemiyordum. Bora Edizi öldüresiye dövüyordu. Onu durdurmam lazımdı. Edize hiç güvenmiyordum çünkü sınıfa girdiğimde yanıma gelip kulaklarıma yaklaşıp bir söz fısıldadı.

‘’sen beni ciddiye almamakla çok hata ettin bebeğim… Bundan sonra olacaklar için ben sorumlu değilim.’’ Dedi. O an içime anlamsız bir korku girdi. Dönüp tekrar onlara baktığımda Bora Edizi masaya attı. Kırılan masayla Ediz yere düştü. Bora tekrar onun üstüne eğildiğinde artık onları durdurmam gerektiğini anladım. Onlara doğru hareket ettim. Tam boraya bir şeyler söylerken gözlerimin önü kararmaya başladı. Ben yere doğru düşerken üstüme ağır bir cisim daha düştü. Sadece Boranın sesini duydum ama çok uzaklardan geliyordu…

Karanlık dünyam bir anda aydınlandı. Yemyeşil bir yerdeydim. Annemin sesi yankılanıyordu her yerde.

‘’yağmur kızım buraya gel.’’ Diye. O sese doğru yürüdüm. Ama yoklardı. Üstüme dönüp baktım. Beyaz bir elbise vardı. Etekleri yerde sürünüyordu. Tekrar annemin sesi gelince oraya doğru yürüdüm. Bir su sesi geldi kulağıma kafamı dönüp o tarafa baktım. Kocaman bir şelale vardı. Şelalenin başına gidip avucumu suya açtım. O kadar berrak suydu ki onu içtikçe içesim geliyordu. Tekrar annemin sesiyle onları aramaya başladım. Bulamadım bir türlü onları. Deli gibi etrafımı dört dönmeye başladım.