DELIVERANCE BOOK 1: Battle in Chimera [Revamped]

CHAPTER TWENTY-SEVEN: THE TRUTH THAT BLUSH

CHAPTER TWENTY-SEVEN

The Truth that Blush

***

Audrey

Arcedes left us kasama ang galit na halimaw. Iniwan din niya ang Evanscere sa may bato na malapit lang sa halimaw. Doon namin napagtanto na hindi pala ang Evanescere ang pakay niya kundi kami — ang mamatay sa kamay ng halimaw na ‘to.

The guardians were now fighting the monster habang ina-assist naman namin sila. But then, Mathew called, “Audrey!” Agad ko siyang tiningnan. Nakatutok ang baril niya sa halimaw, pero hindi siya nagpaputok. “Help Eliott get the piece!” utos niya na sinang-ayunan ko. Eliott ran towards me. “Keep the monster busy!” utos naman ni Mathew sa iba, na agad tinanguan nila.

“Shadowrath, invoke!” bulalas ni Eiott kasabay ang paglitaw ng isang mala-usok na halimaw. “Dalhin mo kami doon, Shadowrath.” Utos ni Eliott dito. Shadowrath covered us with his thick pitch black smoke, hanggang sa puro usok nalang ang nakita ko. ‘Di ko rin makita si Eliott, but I’m sure malapit lang siya.

After a second, unti-unting nawala ang usok. Sa harap namin, ay ang bato kung saan nakapatong ang Evanescere. But my peripheral view caught on something threatening. Sa kanan ko, ay ang paparating na galamay ng halimaw — ready to whip us.

“Watch out!” Mathew shouted from a distance, pero masyadong mabilis ang galamay ng halimaw. Eliott was about to grab the piece, pero bigla nalang may pumulupot sa katawan namin at inangat kami papalayo sa piraso. Shadowrath dispersed, habang kami ni Eliott ay hawak ng halimaw. It’s slimy and gigantic tentacle wrapped our bodies na tila para kaming mga patpat. At anytime ay pwede niya kaming gawing drumsticks, at ihampas sa lupa.

But that’s not what happened, instead of smashing us, it decided to crush us with its strong grip. The gripped tighten, slowly crushing our bones into pieces. If this continue, everything will be wasted. All of our sacrifices, our hardworks, everything. None of us must die, and that’s what I should do.

Animals had water inside them, I could use them to escape from its grip. Agad kong inilapat ang dalawa kong kamay sa galamay ng halimaw. Then, I felt the water inside of it. Building a connection was not that hard. I’d trained for it for a month, kaya madali nalang sa akin ito.

After sensing the internal fluid inside of it, I regulated the its temperature. Freezing every particles of it into cold solid ice. Ramdam ko ang pagtigas ng galamay sa katawan ko, habang unti-unti itong nababalutan ng yelo. Nang manigas ang parte ng galamay na may hawak sa katawan ko ay agad itong nabasag. I found myself falling and I managed to land on my feet.

Agad akong napatingin kay Eliott na hawak pa rin ng halimaw. Horus tried to save him pero ‘di niya ito magawang lapitan dahil sa nagbabantang isa pang galamay ng halimaw. Kaya tinulungan ko nalang siya. I created two ice daggers at saka ito binato sa galamay na nakapulupot sa katawan niya. The daggers pierce through the flesh of the tentacle, erupting into a loud wail of pain by the monster. From the dagger, dahan-dahang kumalat ang lamig at unti-unting binalot ng yelo ang galamay ng halimaw.

“Wayne!” sigaw ko sa kanya. Agad pinaputukan ni Wayne ang nagyeyelong galamay ng halimaw na siyang nabasag at nagkapira-piraso. Horus managed to catch Eliott, at inilapag ito kasama ng iba.

“We need to deal with this monster first, bago natin kunin ang Evanescere.” Zaylee suggested na sinang-ayunan naming lahat. “Wala ding silbi ang mga atake natin.” Dugtong niya. She’s right. None of us managed to perished the monsters. Even the guardians’ offensives were useless. Mukhang hindi lang pala humanoid ang pinakalamakas na nilalang dito sa Chimera. Ito ba ang dahilan kung bakit dito kami dinala ni Arcedes. Dahil alam niya na mas malakas pa ito kesa sa kanila?