OH MY TEACHER¹ • Jeon Jungkook

Yirmi İkinci Bölüm "İLK ÖPÜCÜK"

Hayran kurguda 14 olmuşuz tebriks gays

"Ne alaka Jimin? Jungkook neden sana karışsın ki? "

Dediğinde Jimin etrafına bakındı. Kimsenin onu dinlemediğinden emin olduktan sonra bana doğru eğildi ve şoka uğramama neden olacak o cümleyi söyledi.

"Çünkü Jungkook benim ağabeyim Jaehyun. "

.

.

.

.

.

Ağzım açık Jimin'e bakarken o sadece açılan ağzımın bir parçası olan dudağıma bakıyordu. O kadar mı kötü duruyordu?

Dayak yediğim belli olacak kadar?

Gözlerimi devirip önüme döndüm ve tostumu kemirmeye devam ettim. Bugün kötü bir olacağa benziyordu. Üstüme çöken kasvet buna işaretti.

Ayağa kalktım ve sınıfa doğru ilerledim. Arkamdan koşarak gelen Jimin konuşmaya başladı.

"Ne zamandır çıkıyorsunuz?"

Kaşlarımı çatıp ona döndüğümde ellerini havaya kaldırdı.

"Merak ediyorum."

"Etme o zaman Jimin."

"Yah! Seni sevdiğimi biliyorsun!"

Yürümeyi bıraktım ve ona döndüm. Etrafıma bakındıktan sonra kolundan tutup duvara yapıştırdım. Yapmaya çalıştığım eylemlere izin veriyordu yoksa onun gibi kaslı birini dozerle bile oradan oynatamazdım.

Gözlerini tavana dikmiş, Tanrı'dan sabır dilenir biçimde dudaklarını oynattı.

"Neden beni sevdiğine inanmıyorum biliyor musun Jimin?"

Bakışlarını aşağıya indirdi ve bayık bir biçimde gözlerimin içine baktı.

"İnanman için ne yapmam gerekiyor?"

Bıkkınlıkla çıkan sesine karşı gözlerimi ayırmadan gözlerine baktım.

"İnandırman için hiçbir şey yapmana gerek yok."

Dedikten sonra gözlerimi kaçırmamaya özen göstererek devam ettim.

"Çünkü gözlerin bana gereken cevabı veriyor."

Anında gözlerini kaçırmıştı.

Bu davranışı, söylediğim onda sözün doğruluk payı olduğunu kanıtlar nitelikteydi.

Çünkü ne o benim Jungkook'a baktığım gibi bakıyordu ne de öyle davranıyordu.

Yanındayken bilerek birkaç kez dibine girmiştim, kalp atış seslerini işitebilmek için. Fakat duyduğum bir ses yoktu.

Oysa Jungkook ile aramda 1 km mesafe olmasına rağmen kalbim ağzımda atıyordu, yüksek basınçtan bir gün öleceğimi düşünsem de kalp atış seslerim kulağıma kadar geliyordu.

Küt. Küt. Küt.

Jimin'de işittiğim tek ses nefes alıp verirken çıkardığı mırıltılı bir sesti.

"Saçmalama, gözler ne anlatabilir ki?"

Diye çıkıştığında kolunu tutmayı bıraktım. Hızlı adımlarla merdivenleri ikişer üçer tırmanırken ona yönelik sözlerde bulundum.

"Gözler kalbin aynasıdır."

Sınıfa vardığımda çoktan öğrencilerin yerli yerine oturduğunu fark ettim. Ben de sırama oturduktan sonra çantamdan defterimi çıkarttım ve kalemle sırama şekiller çizmeye başladım.