Pagdating ko sa park, patakbo akong lumapit...
Pero
Nakatalikod si Princess.
At kitang kita ko ng dumating yung Jude, may dala pang bulaklak para sa kanya. Dang! Im f*cking too late!!!!
Antagal kong nakatingin sa kanilang dalawa. Mukha naman masaya sya, wala naman akong magagawa pa dahil siguradong galit sa akin ngayon si princess. Ang pakunswelo nalang sa akin ngayon eh I know i am saving her from my father. From hurting.
But I accept it.
And admit it, mahal ko sya.
Mahal ko ang prinsesang yan.
It’s 9 pm. Its raining hard. Pero ako, andito pa rin ako sa park sa tapat ng school. I don’t know. Basta ang alam ko lang ayokong umuwi. Ayoko makaita ng ibang tao. Ayoko ng kausap.
I just let the rain pours over me.
“Princess Aaliyah, mahal na mahal kita!!!!”---- i manage to shout. I managed to let the world hear and know how I feel. At alam kong walang makakarinig nung sinabi ko.
Yes. Siguro nga talagang mahal ko sya, hindi naman ako magpapaka emo ditto kung hindi.
Sa ilalim ng ulan. Sino nga ba ang nagpauso ng gantong eksena? Dati nakakabadtrip yung mga taong nagpapaulan pag nasasaktan, ilang beses na akong nakakita ng ganun sa t.v, ang akala ko effects lang yun ng mga writers at ng directors, pero totoo naman pala
Effective kasi.
So i just let the rain ease all the pains that im feeling right now, at bukas wala nayun! Hindi na ganun si Dean, bukas... bukas.. ewan...
Bahala nalang bukas.
