Romaissa&Adam Deel 2

4.0

Pov Adam
07:00
Ik word wakker gemaakt door Romaissa. Ik kijk om me heen en zie mijn drie kleintjes. 'Safe is wakker.' Zegt Romaissa. 'Ik regel het.' Zeg ik en kus haar op haar voorhoofd. 'Blijf hier. Niet de kamer uitgaan.' Zeg ik tegen de kinderen en loop weg. Safouane schreeuwt hard en slaat de deur bijna kapot. Hoe kon ik dit niet gehoord hebben. 'He!' Schreeuw ik over zijn geluid heen. Hij is stil. Ik open de deur en schrik van Safouane die op mij springt. Hij pakt me bij mijn keel en houdt me strak vast. Ik doe niks en kijk hem aan. Recht in zijn ogen. Hij is niet dronken meer. Dit is hij. Ik hoor Romaissa huilen en naar ons toe rennen. In één beweging draai ik ons om en hou zijn armen vast. 'Is dit wat je wilt?' Vraag ik en kijk hem strak aan. 'Ja! Dit is wat ik wil! Dat krijg je ervan als je mijn moeder verkracht!' Schreeuwt hij hard. 'Zo is het niet gegaan. Ik heb het gestopt. Ik was dronken.' Zeg ik kalm. 'Nee! Er is geen verklaring ervoor! Hier glip je niet uit!' Zegt hij hard en probeert zich los te trekken. Ik hou hem even strak vast. 'Als je zo verdergaat zie je je moeder helemaal niet meer!' Zeg ik woedend. 'Hoezo ik? Jij gaat naar de gevangenis als je in Nederland ben, niet ik. Jij zal boeten hiervoor.' Zegt hij duivels. Ik zie dat we beide onszelf afsluiten van de buitenwereld. Hij lijkt veel op mij. Helaas. 'Tot die tijd mag jij boeten voor je gedrag. Ik ben je vader. Mij respecteren is jou taak. Nu moet je opkankeren!' Zeg ik boos en ga van hem af. 'Ik opkankeren?! Ik heb niks gedaan! Ik probeer jullie alleen te helpen!' Schreeuwt hij woedend naar zijn moeder. 'Zie je. Dit is waar jou gedrag voor zorgt. Je eigen moeder is doodsbang voor je! Je eigen broertjes en zusjes zijn bang voor je?!' Zeg ik. Hij is verward. Hij dacht het goede te doen. Ik heb dit soort shit nooit meegemaakt, maar ik snap wat hij voelt. 'Ga weg. Blijf een paar dagen weg. Kom daarna terug. Je bent altijd welkom, alleen niet op deze manier.' Zeg ik. Ik pak een pak geld en stop dat in zijn hand. 'Ik ben je vijand niet. Ik ben je vader.' Zeg ik. Hij kijkt me verward aan en kijkt dan naar Romaissa. 'Ga gewoon Safe. Het is mijn man. Hij heeft fouten gemaakt, maar ik heb hem vergeven. Moet jij ook doen. Je probeert mijn problemen op te lossen, maar dat is jou taak niet. Dat is iets tussen je vader en mij.' Zegt Romaissa huilend. 'M..Mam.' Zegt Safouane met tranen. Hij gooit het geld op de grond en loopt naar Romaissa. Ik doe niks. Hij zal zijn moeder nooit pijn doen. 'H..Het spijt m..me.' Zegt hij tegen haar. 'Het is oke. Het is oke.' Zegt Romaissa en houdt hem strak vast.

'Saffi stop met huilen.' Zeg ik tegen Romaissa. Ik veeg haar tranen weg en druk een kus op haar neusje. 'Ik ga aan het ontbijt beginnen.' Zegt ze en loopt weg. Ik zucht en loop naar Safouanes kamer. Ik open de deur en zie hem op zijn bed zitten. Hij kijkt me aan en zegt niks. Ik sluit de deur achter me en zucht. 'Je bent mijn zoon. Ik hou van je.' Zeg ik. Hij zegt niks. 'Wat er tussen mij en je moeder gebeurd is tussen ons. Goed dat je haar wilt beschermen, maar daar ben ik voor. Ik en zij, wij lossen het samen op, dat doen we altijd.' Zeg ik. Hij zegt niks en blijft me aanstaren. 'Alles weer oke?' Vraag ik. 'Alleen omdat ik haar geen pijn wil doen.' Zegt hij en gaat weer op zijn telefoon. 'Goed genoeg voor mij.' Zeg ik en loop de kamer uit. Ik schrik van Romaissa die om het hoekje staat. Ze lacht en knuffelt me. Ik zie in haar glimlach een ongelukkige blik. 'Ik blijf eraan werken, ja? Voor jou. Het is mijn zoon en ik wil dat hij dat ook gaat begrijpen.' Zeg ik en kus haar.

Ik kijk naar Romaissa en stop het eten in mijn mond. Ik laat mijn blik over iedereen glijden en stop bij Safouane. Hij zit op zijn telefoon. Normaal zou ik er wat van zeggen, maar voor nu laat ik het. Ik voel Romaissa's hand op mijn been. Ik kijk haar aan. Het is een blik van "laat zitten". Ik knik en eet door. 'Dus, willen jullie ergens speciaals heen vandaag?' Vraagt Romaissa dan. Niemand reageert. 'Safouane jij misschien een idee?' Vraagt ze expres. Hij kijkt op en doet zijn telefoon weg. 'Sorry wat?' Vraagt hij en kijkt me kort aan. 'Wat wil je vandaag doen?' Vraagt Romaissa. 'Maakt niet veel uit. Strand zou kunnen toch?' Zegt hij. 'Ja ik wil naar strand!' Zegt Dounia blij. Ik glimlach naar haar. 'Dan gaan we naar het strand prinsesje.' Zeg ik en knipoog.