Romaissa&Adam Deel 2

58.0

Pov Intisar

'Vertel me hoe je, je op dit moment voelt.' Zegt Nathalie, mijn therapist. Ik kijk naar Soufiane die naast mij zit. Hij glimlacht en pakt mijn hand. Ik kijk naar de grond en verman me. 'Dankbaar.' Zeg ik. 'Dankbaar voor wat?' Vraagt Nathalie. 'Voor Souf aan mijn zijde.' Zeg ik en voel dat hij in mijn hand knijpt. 'En verder?' Vraagt Nathalie door. Ik kijk even voor me uit. 'Leegte.' Zeg ik zacht. 'Leegte als in je mist iets?' Vraagt Nathalie. 'Ik weet het niet. Ik voel me gewoon leeg. Alsof ik er niet meer bij ben.' Zeg ik.

'Dat ging goed toch?' Vraagt Soufiane als we de auto instappen. Ik knik langzaam. 'Ik weet dat je, je nog niet goed voelt, maar je praat steeds meer. Ik zie je af en toe zelfs glimlachen.' Zegt hij en streelt mijn wang. Ik kijk naar hem en glimlach onbewust. 'Het komt wel goed. We gaan er samen doorheen.' Zegt hij steunend en drukt een kusje op mijn voorhoofd. Hij laat me weer los en start de auto. 'Waar gaan we heen?' Vraagt hij als hij wegrijdt. 'Stad.' Zeg ik. 'Stad? Is goed dame.' Zegt hij en kijkt me kort aan.

Ik volg het advies van mijn therapist op en ga sporten. Misschien voel ik me dan beter. Dus naar de stad om wat nieuwe soortkleding te kopen.

'Oke en nu?' Vraagt Soufiane als we de winkel uitlopen. 'Ik twijfel of ik gewoon wil hardlopen of ik bij een sportschool ga.' Zeg ik. 'Laten we een patatje eten en daarna een rondje hardlopen. Kijken of je het kan.' Stelt hij lachend voor. 'Eerst iets vettigs daarna sporten?' Vraag ik. 'Ja, zo compenseer je het.' Lacht hij. 'Alleen omdat ik nu wel zin heb in een vette mayo hap.' Lach ik. Hij glimlacht breed naar me. 'Ik kan heus nog wel lachen, niet zo doen.' Zeg ik en rol met mijn ogen naar hem. 'Je bent gewoon zo mooi als je lacht.' Zegt hij lachend. 'Laten we patat halen.' Lach ik en pak zijn hand.

Patat of friet? Ik noem het friet als het dun is en patat dik. What about u?

'Ik heb een vraagje.' Zeg ik en stop nog een patatje in mijn mond. 'Vraag maar raak.' Zegt Soufiane nadat hij zijn mond leeg heeft gegeten. 'Wil je zwemmen straks?' Hij kijkt me wat geschokt aan.

Ik eet al een tijd minder en door alle joints en alles veel afgevallen. Ik heb ondergewicht en niet zo'n beetje ook gekregen. Ook hou ik niet van zwemmen, omdat al mijn littekens dan goed te zien zijn. Maar ik heb nagedacht deze laatste dagen. Ik kan Soufiane nooit geven wat hij verdiend als ik blijf doen hoe het nu is.

'Dus ja of nee?' Lach ik als hij me aan blijft kijken. 'We moeten praten.' Zegt hij serieus. 'We praten al.' Zeg ik. 'Prive. Kom we gaan richting de auto.' Zegt hij. Ik loop hem achterna, maar weer niet precies waarom hij met me wilt praten.

Bij de auto aangekomen stappen we beide in. 'Oke luister.' Begint hij. Ik eet door en kijk hem afwachtend aan. 'Ik denk niet dat het een goed idee is om te zwemmen.' Gaat hij door. 'Wat bedoel je?' Vraag ik. 'Je hebt een prachtig lichaam en je weet dat ik ervan hou, maar je durft het door de littekens amper aan mij te laten zien. Waarom wil je opeens zwemmen?' Vraagt hij. Ik zucht en ben even stil.

'Ik wil met je trouwen. Leuke dingen doen. Überhaupt seks hebben. Gewoon je geven wat je verdient.' Hij kijkt me vragend aan. 'Ik hoef geen dingen uit medelijden of omdat ik het zogenaamd verdien. Wat een onzin. Is dat omdat ik aardig tegen je ben? Verdien ik het daarom?' Vraagt hij een tikkeltje boos. 'Dat heb ik niet eens gezegd!' Zeg ik boos terug. 'Waarom dan?' Vraagt hij opgefokt. 'Misschien omdat ik me ook normaal wil voelen! Ik hou van jou lelijke rotkop en ik wil doen wat  verliefde mensen doen.' Zucht ik. 'Ik begrijp nu niks meer.' Zegt hij. 'Laten we naar jou oftewel ons toekomstige huis gaan en dan beginnen met dingen regelen om te trouwen.' Hij kijkt me met een grote glimlach aan. 'En sowieso moet ik aankomen om überhaupt seks te hebben. Nu ben ik een stokje.' Maak ik af. Hij moet lachen en drukt een kusje in mijn nek. 'Laten we maar naar huis gaan he.' Lacht hij. Ik glimlach als ik naar hem kijk. 

Ik kan depressief blijven voor de rest van mijn leven, maar nee. Dacht het niet. Ik ga doen wat ik wil en fuck depressie. Ik hou van Soufiane en wil dat hij dit ook weet. Woorden betekenen niets. Ik moet het laten zien door mezelf weer te worden en om elk dom grapje van hem te lachen. 

Eenmaal geparkeerd pakken we de tassen uit de kofferbak. We hebben iets meer dan alleen sportkleren gekocht. Soufiane pakt het over en als ik het terug probeer te pakken rent hij naar de voordeur. 'Laat het me gewoon dragen kleuter.' Lach ik. 'Open de deur wil je. Sleutel zit in mijn broekzak.' Zegt hij met zijn handen helemaal vol. Lachend pak ik de sleutel en open de deur. 

Nadat Soufiane alle tassen naar boven heeft gebracht roept hij me. Ik loop naar boven en kijk hem vragend aan. Hij pakt mijn hand en trekt me naar zich toe. 'Wat doe je?' Lach ik. 'Ik doe wat je wilt.' Zegt hij en probeert mijn trui omhoog te trekken. 'Dit is niet wat ik bedoelde.' Lach ik en duw hem weg. 'Je hebt het zelf gezegd. Je wilt mij. Ewa kom me halen.' Zegt hij en legt zijn hand op zijn kruis. 'Ja ik wil dat nadat ik aangekomen ben, dat zei ik ook.' Lach ik. 'Ik geef daar niet om.' Zegt hij en legt zijn handen op mijn rug. 'Zullen we een deal maken?' Vraag ik. Hij kijkt me afwachtend aan. 'Twee maanden. We regelen alles en over 2 maanden precies gaan we trouwen.' Zeg ik. 'Wat is alles?' Vraagt hij. 'De bruiloft, mijn lichaam regel ik zelf en het huis.' Zeg ik. 'Wow, wow, wow wat is er mis met het huis?' Vraagt hij snel. 'Decoratie. Like je hebt het mooi begonnen, maar ik ruik geen mij in dit huis. Ik maak het perfect.' Zeg ik. 'Is goed. Twee maanden. Twee fucking maanden.' Zucht hij.