Romaissa&Adam Deel 2

53.0

Pov Safouane

Ik voel mijn maag knorren, maar sla harder en harder. Over een paar dagen is er een groot bokstoernooi en als ik mijn krachten toon mag ik wellicht meedoen. Het is een amateurstoernooi, maar het prijzengeld is 5000 dirham. Daar kan ik mooi een tijdje van leven. Zeker hier in Marokko kan ik er een tijd van leven. In Nederland is het na twee weken op. Dus ik train. Veel honger en dorst, maar ik doe wat ik kan. Nog drie dagen om te trainen. Ik moet winnen. Gelukkig heb ik vroeger een aantal jaren gebokst en was zelf niet al te slecht. Dus dat doe ik de rest van de drie dagen. Ik train mijn conditie door bergen op en af te rennen, lopen en sprinten. Ik oefen mijn trappen duizendmaal per dag en slaan doe ik de hele dag. Ik probeer alles zo goed mogelijk te doen en oefen de gehele drie dagen lang. 

Ik kijk naar mijn laatste beetje noodles en water. Ik eet het gulzig op. Vandaag is het dan zover. De wedstrijd. Als ik verlies weet ik niet hoe ik moet overleven. Zelfs als ik verlies kan ik bij niemand aankloppen voor eten. Mijn pa heeft het contact geheel verbroken. Ik spreek niemand meer van de familie. Ik heb niet eens een mobiel meer. Enkel een klein klokje om te weten hoe laat het is. Ik kleed me om en loop dan weg. Na een half uur lopen ben ik bij de gymzaal. Het is al aardig druk. 

Ik moet vandaag drie gevechten winnen om in de finale te komen. Eerste twee win ik met gemak. Bij de derde win ik net op punten. De finale is heftig. In de derde ronde verlies ik met ko. Ik eindig op de tweede plaats en krijg niets. Mijn gezicht opgezwollen en vol opgedroogd bloed. Verslagen loop ik terug naar de loods. Ik heb geen idee hoe ik nu moet overleven. Ik heb geen geld. Geen eten. Helemaal niks. Wat moet ik doen? Ik besluit maar gewoon op de grond te zitten. Ik hoor mijn maag knorren en negeer het. Kut leven.

Pov Safae

'Please ik moet weten waar hij is. Ik smeek het u.' Smeek ik met tranen over mijn wangen. Adam kijkt me zonder emotie aan. Ik hoor de deur dichtklappen en zie zijn vrouw binnenkomen. 'Safae? Wat doe jij hier?' Vraagt ze en legt de maxi-cosi neer. 'U moet me vertellen waar Safouane is. Alstublieft. Hij heeft me nodig. Ik heb hem nodig.' Smeek ik. 'Hij heeft keuzes gemaakt. Zijn keuzes. Nu mag hij op de blaren zitten.' Zegt Adam koud. 'Je zei me dat hij in Marokko was, toch? Bij je familie.' Vraagt Romaissa dan. Adam kijkt weg. 'Kijk me aan. Kijk me aan en vertel waar mijn zoon is! Sinds wanneer liegen wij tegen elkaar?' Vraagt ze meteen. 'Hij heeft onderdak. De rest moet hij zelf regelen. Hij moet eens verantwoordelijk worden.' Zegt Adam ijskoud. Ik durf niks te zeggen. De spanning is aanwezig. 'Safae ga naar huis. Safouane komt voorlopig niet thuis.' Zegt Adam. 'Safae stap in mijn auto. Een witte Audi. Ik kom eraan.' Zegt Romaissa en geeft me haar sleutels. Ik doe wat ze zegt en loop weg. Een kwartier later komt ze aanlopen. 'Ik breng je thuis en dan haal ik mijn zoon op.' Zegt ze en rijdt weg. 

Pov Romaissa

In Marokko aangekomen brengt een vriend van Adam me naar de loods waar hij Safouane gestuurd heeft. Het is helemaal leeg. We verkennen de omgeving, maar geen Safouane te bekennen. We vragen wat rond, maar niemand weet uberhaupt van hem. Ik word afgezet in een hotel verderop en bel met Adam. Ongerust ga ik in bed liggen. Tranen glijden van mijn wangen af. Waar is mijn zoon?