Romaissa&Adam Deel 2

32.0

Pov Intisar
Het is alweer een week later. Heb helemaal geen contact meer gehad met Souf. Ik ben een emotionele wrak geworden. Elke dag staar ik naar onze foto's en wil hem appen. Safae heeft zijn nummer uit mijn mobiel gewist. Het is maar beter zo.

Vandaag is iedereen weggegaan. Zomervakantie. Normaal zou ik met mijn ouders meegaan, maar ik had dingen gepland met Soufiane. En aangezien ze niet weten dat het uit is zijn ze al vertrokken naar Marokko. Dat betekend dat ik zo'n zes weken alleen ben. Ook Safae is al vertrokken. Ik heb dus helemaal niemand.

Ik loop in mijn pyjama door de supermarkt wat boodschappen te doen tot ik word benaderd door de moeder van Soufiane. Ze is een schat. Begrijp me niet verkeerd, maar haar had ik liever niet gezien. Niet nu. Met een liefdevolle glimlach en complimentjes groet ze me. Ik groet natuurlijk uitbundig terug. Ik heb misschien dan geen contact meer met Soufiane, maar zijn moeder blijft nog steeds de fantastische vrouw als daarvoor. Ik had een erg goede band met haar en we deden ook regelmatig samen boodschappen.

'Oh Intisar waarom kom je niet meer langs schat?' Vraagt ze. Ik ben even stil. 'Heeft Souf het niet gezegd?' Vraag ik met een brok in mijn keel. 'Gezegd? Wat gezegd?' Vraagt ze geschrokken. 'Het is uit. Al een tijdje.' Zeg ik zacht. Meteen neemt ze me in haar armen en knuffelt me dood. 'Souf woont nu in zijn eigen huis. Kom je een kopje thee doen?' Vraagt ze lief. 'Ik denk niet dat dat zo slim is.' Zeg ik met een glimlach. 'Jawel, jawel. Hij komt echt niet. Hij is al weken niet op bezoek gekomen.' Zegt ze treurig. Soufiane niet op bezoek bij zijn moeder? De moeder van wie hij zoveel houdt? Ik en zij hadden een goede band, maar Souf. Wauw. Totaal niet verwacht.

Ik besluit maar om mee te gaan. Zijn moeder heeft immers niks misdaan. Ze zet thee en ik help haar met wat koekjes op tafel neerzetten. We praten een tijdje. Uren. Haar man en dochter zijn inmiddels al thuis. Ik help haar met het bereiden van het avondeten. Zo zit ik temminste niet in mijn eentje thuis.

We hebben al gegeten en zijn nu aan het toetje, de chocoladetaart. Mijn favoriet. Terwijl ik mijn eerste hap neem zwaait de deur open. 'Yemma waar heb je mijn was gelaten?' Hoor ik hem zeggen. Soufian. Hij schrikt als hij mij ziet. Ik slik het eten door en staar hem aan. 'Ah liefje in die tas op het bed.' Zegt zijn moeder snel en duwt hem de kamer uit. Ik staar voor me uit. Hij ziet er slecht uit. Een joggingsbroek met vlekken, een zwarte trui en adidas slippers. Zijn haren door te war, alsof hij het dagen niet gekamt heeft. Zal hij mij dan ook missen? Ik hoor zijn moeder schreeuwen en slik. Langzaam sta ik op en loop erheen. Ze kijken me beide aan. 'Zou ik even met Souf mogen praten?' Vraag ik zacht en somber. 'We hebben het er later wel over hmar!' Zegt zijn moeder en loopt weg. Hij kijkt dood voor zich. Ik kijk hem met tranen aan. We blijven elkaar voor een tijdje aanstaren. 'Ik mis je.'Zeg ik zacht. 'Ik hou van je.' Zegt hij na een lange stilte terug. Ik twijfel, maar hij neemt me in zijn armen. Ik geniet van zijn lichaam op het mijne, zijn armen om me heen, zijn heerlijke geur. Mijn tranen vallen in een snel tempo in zijn shirt. Hij kijkt me lang aan. Ik druk mijn lippen tegen de zijne. Ik proef mijn tranen terwijl ik hem zoen. We geven elkaar kusjes terwijl we uithijgen. Zijn handen gaan strelend over mijn lichaam. Ik voel me zo aangetrokken tot hem op het moment. Ik moet zacht lachen als ik zie dat er iets bij hem uitsteekt. 'Zullen we ergens anders heengaan?' Vraagt hij zacht. Ik knik langzaam. Terwijl hij mijn hand dicht bij hem houdt nemen we afscheid. Ik stap in zijn auto en hij rijdt weg. 'Rij naar mijn huis.' Zeg ik zacht. Hij kijkt me kort aan en rijdt gefocust verder.

Ik loop rechtstreeks naar boven. Soufiane begrijpt wat ik wil en gaat in mijn bed liggen. Ik zet mijn telefoon naast me neer en ga tegen hem aan liggen. Hij doet zijn gespierde armen om me heen. 'Waar is iedereen?' Vraagt hij hees. 'Marokko.' Zeg ik terug. Hij is even stil. 'Ze denken dat wij op vakantie gaan.' Ga ik door. Hij slikt. 'Jij hebt het ook niet verteld ofwel?' Vraagt hij. Ik zeg niets en streel zijn arm. 'Had jij ook zo'n pijn? Waarom appte je me niet? Miste je me wel?' Vraagt hij met een brok in zijn keel. Ik ga recht zitten. 'Safae had je nummer verwijderd.' Zeg ik en kijk dood voor me. Het is even stil. 'Je had me kunnen opzoeken. Mijn moeder bellen, iets.' Zegt hij hopeloos. Ik kijk hem aan en lach bespottelijk. 'Je had gelijk. Dit werkt niet.' Zeg ik met een brok in mijn keel. Hij pakt mijn hand vast. 'Wat bedoel je?' Vraagt hij meteen. Ik trek me los van hem. 'Jij had mij kunnen bellen. Jij had contact kunnen opzoeken met mij. Jij had mij duidelijkheid kunnen geven. Niet doen alsof het mijn schuld is.' Zeg ik met innerlijke woede. Het is even stil. 'Dat is waar.' Komt er zacht uit zijn mond. 'Ik was te ver gegaan en was bang dat je me niet meer terug wou. Maar je moet begrijpen dat ik jou serieus neem. Ik wil een toekomst opbouwen met jou.' Zegt hij hoopvol en gaat recht zitten. 'Je weet precies hoe ik erover denk. Eerst school dan pas trouwen. Eerder niet.' Zeg ik. Hij wilt wat zeggen, maar ik sta op. 'Ik heb je gemist. Ik heb pijn geleden. Nachten wakker gelegen en gehuild om je. Maar mijn mening is niet veranderd. Ik ga douchen. Als je weg bent dan weet ik dat het over is. En dan is het serieus over.' Zeg ik en maak mijn haren los. 'Ik hou van je, maar ik kom uiteindelijk over je heen. Niet denken dat je nog een kans krijgt. Jou keuze.' Zeg ik en loop de kamer uit. Ik kleed me uit en stap onder een hete douche. Daar komen de tranen al.

Ik probeer er zo lang mogelijk onder te blijven. Na een uur droog ik mezelf af. Ik doe mijn badjas aan en wikkel mijn haren in een handdoek. Ik open de badkamer en met trillende benen loop ik naar mijn kamer. Hij is leeg. Ik bedwing mijn tranen en trek een lingerie-setje aan. Ik trek een Marokkaanse huisjurk over aan en laat mijn haren los hangen. Ik doe een handdoek om mijn schouder en pak mijn mobiel. Ik loop naar beneden en zie dat het licht aanstaat. Zal hij dan toch gebleven zijn? Ik ben het vast gewoon vergeten uit te doen. Ik loop er met langzame passen heen. Bang voor de realiteit. Zodra ik Soufiane zie koken zucht ik van opluchting. Hij draait zich om. Hij kijkt me kort aan en draait zich dan weer om. Ik ga naast hem staan en bekijk wat hij aan het doen is. 'Wat maak je?' Vraag ik nieuwsgierig. Hij kijkt me kort aan. 'Spaghetti.' Antwoordt hij zonder enige emotie. 'Moet ik je helpen?' Vraag ik. 'Hoe had je überhaupt kunnen denken dat ik weg zou gaan? Je weet toch hoeveel ik van je hou.' Zegt hij dan. Ik zeg niets en bedwing mijn tranen. Ik heb geen zin in wallen. Nog ergere dan. Hij kijkt me aan en kookt dan verder. 'Het eten is over vijf minuten klaar. Je kan de borden alvast klaarzetten.' Zegt hij zacht. Ik blijf even staan en dek dan de tafel. Ik neem plaats en hij schept wat voor me op. Hij neemt zelf ook plaats en we beginnen te eten. Hij staart voor zich terwijl hij eet. Niet naar mij. Langs me. Het is een tijdje stil. Ik heb niet veel te zeggen. De spanning is er en om eerlijk te zijn twijfel ik of het ooit nog word hoe het was. 'Om wat stress je?' Vraagt hij met een klein lachje en kijkt me aan. Ik kijk hem vragend aan en durf niet in zijn ogen te kijken. 'Ik ken jou. Je stresst om iets, net zoals je me niet aan durft te kijken. Weet niet precies waarom. Je bent bang dat ik ben veranderd misschien? Of dat dit nog normaal word?' Zegt hij vragend. Hij is erg scherp. Ik antwoord niet en kijk naar mijn bord. Heb hier niet veel op te zeggen. 'Ik hou van je.' Zegt hij en kijkt me strak aan. Ik kijk hem in zijn ogen aan. 'Dat is niet genoeg om dit weer zoals eerst te krijgen.' Zeg ik zacht en kijk weer naar mijn bord. Het is even stil. 'Ik ga niet liegen voor je. Het word pittig om onze relatie nog normaal te krijgen. Veel discussies en ruzies komen eraan. Maar ik hou van je en ik weet dat jij ook van mij houdt. Dat is genoeg.' Zegt hij verstandig. 'Kom je vanavond hier slapen? Alleen vandaag. Ik vind het maar eng.' Zeg ik zacht. Hij glimlacht. 'Dacht je serieus ik laat je alleen? Zo naïef.' Zegt hij. Ik glimlach en eet door. Na het eten ruimen we samen op. Ik droog mijn handen af tot Soufiane mijn arm vastpakt. 'Bel je ouders. Zeg ze dat je oké bent en met mij. Anders gaan ze zich zorgen maken.' Zegt hij schattig. Ik knik langzaam. 'Ik ga even een sigaretje roken. Zie ik je zo boven?' Vraagt hij en streelt mijn wang. 'Je kan ook gewoon binnen roken. Mijn broer deed het ook.' Zeg ik. Hij glimlacht. 'Slecht voor je longen schat. Ik zie je zo.' Zegt hij en drukt een kus op mijn wang. Ik leun tegen het aanrecht en bel mijn moeder. We praten bij en ik zeg gedag tegen mijn familie in Marokko. Dan hang ik op en ga in mijn bed liggen. Ik laat het licht aan en staar naar het plafond. Het is buiten pikkedonker. Ik weet niet hoe ik deze nacht door zou moeten komen zonder Soufiane. Ik ben doodsbang. Ik blijf maar wat naar de muur staren tot hij de kamer in komt. Hij ziet er moe uit. Hij trekt zijn trui uit en daarna zijn broek en sokken. Hij doet het licht uit. Hij legt alles op mijn stoel en komt naast me liggen. Zijn gespierde armen doet hij om me heen en zijn kin legt hij op mijn schouder. Ik kijk hem in zijn ogen aan. 'Dank je.' Zeg ik zacht. Hij glimlacht en streelt me over mijn wang. 'Heb je, je moeder gebeld?' Vraagt hij. 'Ja, ze doen de groetjes.' Zeg ik. Hij glimlacht schattig. 'Wou je nog weggaan?' Vraagt hij. 'Jij?' Vraag ik maar. 'Het huisje is al betaald. We gaan alleen als je het zeker wilt. Geen druk.' Antwoordt hij. Ik glimlach en laat mijn handen over zijn blote rug gaan. 'Je stinkt.' Zeg ik zacht. Hij moet ervan lachen. 'Dus ik ruik niet sexy?' Vraagt hij. Ik moet lachen en sla hem zacht op zijn rug. 'Dat was één keer. Toen ik nog niet wist wat het was.' Zeg ik lachend. 'Je bent zo naïef en onschuldig.' Fluistert hij. Ik moet om hem lachen. Hij lacht en kijkt me diep in mijn ogen aan. 'Ik heb je lach zo gemist.' Zegt hij schattig. 'Je hebt geen idee hoevaak ik naar onze foto's heb zitten staren en janken.' Gaat hij door. Ik ben even stil. Hij had me kunnen bellen. Dat weet hij. 'Ik was laf. Dat weet ik. Het spijt me.' Zegt hij zacht met een zucht. Ik zeg niets en moet automatisch gapen. 'Ga slapen.' Zegt hij met een zwakke glimlach. Ik zeg niets meer en ga goed bij hem liggen. Hij ademt in mijn nek en drukt een kusje op mijn wang. 'Slaaplekker prinses.' Fluistert hij hees. Ik kijk even voor me en sluit dan mijn ogen.