Romaissa&Adam Deel 2

12.0

Ik schrik wakker van een harde knal. Ik haast me naar het raam. Ik hoor meer knallen achter elkaar. Ik zie mannen rennen en schieten. Ik buk weg en kruip snel naar mijn kinderen hun kamer. Huilend liggen Damir, Yassir en Dounia onder hun bed. 'Kom snel! Blijf laag! Niet bang zijn!' Zeg ik en pak ze vast. Khalid komt aangerend. 'Ga naar kelder. Ik breng hun wel daarheen, daar zijn we veilig. Haal de andere twee.' Zegt hij gehaast. Yassir en Damir gaan met hem mee, maar Dounia houdt mij stevig vast. 'Kom maar. Niet bang zijn.' Probeert Khalid haar gerust te stellen. 'Mama nee ik wil bij jou blijven!' Zegt ze huilend. 'Ga maar met Khalid mee liefje. Ik kom er zo aan. Dat beloof ik.' Zeg ik en druk een kusje op haar hoofd. Khalid pakt haar hand en loopt met de kinderen weg. Ik ren naar de kamer van Safouane. Het is leeg. In paniek kijk ik overal heen. Waar is hij? Ik ren naar de kamer van Intisar. Ik zie haar in Safouanes armen. Opgelucht haal ik adem. 'Wat is er aan de hand?' Vraagt Safouane gestrest. 'Kom jongens. Lopen! Snel naar de kelder.' Zeg ik en geef ze een duwtje. Ik loop achter ze aan en kijk paniekerig om me heen. Khalid houdt de kelderdeur open. We lopen naar binnen. Ik knuffel mijn angstige kinderen en probeer ze te troosten. Khalid komt eraan en zucht. 'Hier pak aan. Doe er eentje aan, de rest is voor nood. Maak geen geluid.' Zegt hij en geeft iedereen een zaklamp. Safouane doet die van hem aan. Khalid doet alles op slot en doet alle lichten uit. Hij blijft enkele minuten bij de deur staan met zijn telefoon in zijn handen. Ik neem plaats op de koude betonnen vloer en probeer iedereen gerust te stellen. Ik moet me groothouden en doen alsof ik niet bang ben. Ik ben wel bang. Doodsbang. Maar dat kan ik niet laten zien. Dan worden zij alleen nog maar banger. 'Blijf hier.' Zeg ik zacht en sta op. Ik loop richting Khalid. Het is nogal donker. Hij pakt mijn hand en laat zo zien waar hij is. Hij is druk bezig met zijn mobieltje. 'Khalid?' Vraag ik zacht. 'Ssstt.' Zegt hij en gebaart naar het mobieltje. Ik kijk erop. Camerabeelden van heel het huis. Ik zie mannen rondlopen. Een stuk of twintig. Allemaal zwaar bewapend. 'Ik ben bang Khalid.' Fluister ik. Hij kijkt lang naar de grond zonder wat te zeggen. 'Niet bang zijn. Ze zullen ons niet vinden en zo wel dan komen ze hier nooit in. Geloof mij maar.' Zegt hij zacht. Hij kijkt terug naar zijn mobiel. 'Voor nu moeten we ons voorbereiden.' Zegt hij en pakt mijn hand. Hij trekt me mee naar het einde van de kelder. Hij drukt op wat knopjes die ik niet opgemerkt had en een deur gaat open. 'Wow wtf.' Hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Safouane. 'Safe kom hier. Romaissa hier hou vast.' Zegt Khalid en geeft me een grote tas. Ik kijk Khalid goed aan. Ik zie een pistool in zijn zak. Ik slik. 'Open het en doe het aan bij jou en de kids, ik en Safe doen het zo wel. Hier help eens.' Zegt Khalid. Ik knik en loop naar mijn angstige kindjes. 'Mama wat is er aan de hand?' Vraagt Yassir bang. 'Het komt allemaal goed liefjes.' Zeg ik zacht en open de grote tas. Er zitten kogelvrije vesten in. 'Hier trek aan.' Zeg ik en geef ieder er eentje. Ik help iedereen met het aantrekken van de vest. 'Kom.' Hoor ik Khalid zeggen. Ik loop met de kinderen erheen. Er ligt een matras met een deken erop, in de hoek een emmer en aan de andere kant wat waterflessen en een grote tas. 'Maak het je gemakkelijk. We zullen hier wel even zitten.' Zegt Khalid en sluit de deuren. 'Ga maar onder de dekens liggen. Ik kom zo.' Zeg ik en druk een kusje op Intisars hoofd. Ik loop naar Khalid en Safouane. Het is een ruimte van 10 bij 10 ongeveer. Donker, het enige licht is van één zaklamp. Het is koud en ziet er eng uit. Safouane heeft een pistool in zijn hand. Khalid legt uit hoe alles werkt. Ik pak het pistool meteen af. Khalid pakt het van mij af. 'Ga je familie troosten. Nu.' Zeg ik meteen. 'Mam.' Protesteert Safouane. Ik kijk Khalid woedend aan. 'Nu!' Zeg ik super serieus. Hij weet dat als hij nu in discussie gaat er iets ergs gaat gebeuren. Hij zucht en loopt weg. 'Hij is oud genoeg.' Zegt Khalid. 'Wat jij en Adam in jullie vrije tijd doet boeit me allemaal niet. Dit is al erg genoeg, maar mijn zoon een pistool geven?' Zeg ik woedend en kijk hem serieus aan. 'Hij moet zich verdedigen als ze binnenkomen.' Zegt hij. 'Ik doe het wel. Geef mijn zoon nog één keer een pistool en je zal het krijgen. Geen grappen.' Zeg ik en pak het pistool uit zijn handen. Ik loop naar de andere kant en probeer helder na te denken. 'He, kom eens.' Hoor ik Khalid zeggen. Ik negeer hem. Hij loopt naar me toe en drukt zijn mobiel tegen mijn oor.