Romaissa&Adam Deel 2

21.0

Pov Intisar
Ik open moeizaam mijn ogen. Ik heb geen zin in school. Ik haat maandagen. Ik haat school. Langzaam sta ik op. Ik kleed me aan. Een grijs simpel shirt, zwarte jeans en witte schoenen. Ik pak mijn tas in en zoek een jas die erbij past. Ik kam mijn haren en maak er een slordige knot van. Ik was mijn gezicht en smeer er wat make-up op. Dan loop ik naar beneden en eet ik snel een broodje. Ik ben al te laat en vertrek snel.

Ik leg mijn te laatbriefje op het bureau van de docent en negeer zijn kutopmerking. Ik ga op mijn plek zitten en pak mijn spullen.

Er is een nieuw meisje in onze klas gekomen. Safae heet ze. Lange, donkere haren en licht bruine ogen. Een slank lichaam en ze lijkt me aardig. Ik ben nogal verlegen. Zij volgens mij ook. Ze komt naast me zitten, maar beide zeggen we niets.

Ik voel weer dat de jongen achter me aan mijn rug zit. Ik draai me met een ruk om en kijk hem geïrriteerd aan. 'Wat moet je bitch?' Vraagt hij lachend. 'Blijf van me af.' Zeg ik en draai me om. Safae kijkt me kort aan. Ze glimlacht. Ik glimlach terug. Ik hoor de jongens over me praten. Het doet pijn, maar ik zeg niets.

Al snel is het pauze. Ik zie Safae alleen zitten. Ik ga bij haar staan. Ik heb niet veel vrienden op deze school. Ik ben de meeste tijd gewoon stil. 'Hé, mag ik hier komen zitten?' Vraag ik zacht. Ze glimlacht. 'Ja natuurlijk.' Zegt ze zacht. Ik glimlach en neem plaats. Met moeite verzin ik wat en houden we een kort gesprekje. Het is ongemakkelijk. 'Pesten die jongens je al lang?' Vraagt ze dan. Ik schrik van de vraag. Die is onverwacht. 'Een tijdje ja. Het houdt wel op.' Zeg ik en slik. 'Als je wil kan ik mijn broer erop afsturen.' Zegt ze. Ik glimlach vriendelijk. 'Nee dat hoeft niet. Ik heb geen zin in gedoe. Maar toch bedankt.' Zeg ik. De bel gaat. We gaan terug naar onze les. We wisselen nummers uit en ze is erg aardig.

Het is al een aantal lessen later en ik irriteer me mateloos aan wat jongens uit mijn klas. Vervelende kutkinderen. Ze gooien spullen tegen mijn hoofd en lachen me uit. Ik voel iets hards tegen mijn hoofd en draai me pissig om. 'Wat kijk je? Dikzak.' Zegt de jongen uitdagend. 'Krijg de tering!' Zeg ik en sta op. Ik pak mijn spullen bij elkaar en verlaat de les. Ik veeg mijn tranen weg en loop naar mijn kluisje. Ik pak mijn jas eruit en skip de rest van mijn lessen.

Ik kom net uit mijn werk thuis. Ik neem een lange douche. Ik voel me beroerd. Ik app even met Soufiane en die zegt dat hij er zo zal zijn. Ik trek een gemakkelijke trainingspak aan en maak een losse staart van mijn haren. Ik zet wat make-up om mijn wallen te verbergen en vertrek.

Ik loop naar buiten. Het regent. Ik doe mijn capuchon op. Ik zie Soufianes auto al staan en stap in. 'He bolle.' Zegt hij en knuffelt me. 'He.' Zeg ik zacht. 'Dat dacht je van richting de boulevard? Dan halen we een patatje en gaan lekker luieren op de achterbank?' Stelt hij voor. 'Ja is goed.' Zeg ik. Hij is echt een schat. Hij weet precies wanneer ik me niet goed voel en weet hoe hij ermee om moet gaan.

Ik stop een frietje in mijn mond. Het is een tijdje stil. 'Is er iets gebeurd?' Vraagt hij dan. Ik slik mijn eten door. 'Nee. Ik weet niet waarom ik zo doe.' Zeg ik. Hij knikt langzaam. 'Ongesteld?' Vraagt hij. 'Souf!' Zeg ik snel. Hij moet lachen. 'Ja dus.' Mompelt hij. 'Heb je buikpijn liefje?' Vraagt hij. 'Zie je dit? Eet het op en kop dicht.' Zeg ik en stop een frietje in zijn mond. Hij moet lachen en zet een muziekje aan. Hij is al klaar met eten en doe zijn arm om me heen. Ik geniet van zijn aanwezigheid en de rust.

'Schatje?' Zegt Souf. 'Hmm?' Vraag ik moe. 'Sta op, we moeten gaan. Het wordt laat.' Zegt hij. Ik hou hem strak vast. 'Schatje.' Zegt hij lachend. 'Nog even. Nog even Souf Please.' Zeg ik zacht. Hij moet lachen en doet zijn arm om me heen.

Met een ruk sta ik op als ik een luide ringtoon hoor. Het is mijn mobiel en ik neem snel op.

Papa: He schat waar ben je?

Ik: Onderweg naar huis. Tram heeft vertraging.

Papa: Saff is goed bel me als het te lang duurt. Dan kom ik je halen. Het is al laat.

Ik: Zal ik doen. Tot zo.

Ik hang op en ga recht zitten. Soufiane wrijft in zijn ogen en zucht diep. 'We moeten gaan.' Zeg ik. 'Jup.' Zegt hij en stapt uit. We gaan voorin zitten en ik kijk voor me. 'Het leven is echt kut weet je. Zo kut.' Zeg ik. 'Hoezo? Volgens mij is er wel meer dan alleen de ongesteldheid. Vertel het maar.' Zegt hij. Ik zucht. Ik moet het aan iemand kwijt. 'Er zijn een paar jongens op school.' Zeg ik langzaam. 'Jongens? Wat voor jongens? Raken ze je aan? Hoe heten ze?' Vraagt hij meteen gestrest. 'Kalm. Er is niks met mij. Een ander meisje uit mijn klas. Ze wordt gepest.' Zeg ik. 'Oh.' Zegt hij langzaam. 'Het is zielig. Het meisje, ze is erg aardig. Ze verdient het niet.' Zeg ik. 'Komt wel goed. Zolang ze jou maar niks aandoen. Zodra ze ook maar vies naar jou kijken dan vertel je het me. Oké?' Vraagt hij en kijkt me kort aan. Ik zeg niets. Ik kon hem de echte waarheid niet zeggen. Ik kon niet zeggen dat ik het meisje ben dat gepest word. Hij zal flippen. 'Beloofd?' Vraagt hij ter bevestiging. 'Ja.' Zeg ik zacht. Mooi. Belofte al gebroken. Ik staar uit het raam.

'Ik hou van je. Ga maar lekker uitrusten. Ik spreek je morgen.' Ik vertrek naar huis. Ik loop naar binnen en het is nogal druk. Zoals altijd. 'Salam.' Zeg ik zacht. 'Ik ga slapen, ben erg moe.' Zeg ik en wil naar boven lopen voordat iemand tegen me begint te praten. Boven doe ik mijn koptelefoon op en luister harde muziek terwijl ik mijn make-up eraf haal. Ik was mijn gezicht en kam mijn haren uit. Ik veeg mijn tranen weg en doe een lekkerzittende pyjama aan. Ik ga in bed liggen en zet mijn telefoon in de lader. Ik sluit mijn ogen en negeer alle tranen die eruit komen. Ik heb geen zin in morgen. Ik wil niet meer. Ik wil gewoon niet meer.