Romaissa&Adam Deel 2

8.0

De eerste dag in Nederland
Ik zet de wekker uit en zie dat Adam er al niet meer is. Die is eerder weg. We hebben helemaal nog niet gesproken tegen elkaar. Voor mij is het al klaar. Ik negeer mijn gevoelens en sta op. Ik wek de kinderen voor school. Ik leg hun kleren klaar en maak een ontbijtje voor ze. Terwijl zij zich klaarmaken kleed ik me snel aan (omslag). Veel te doen vandaag. Ik help de kinderen met hun tassen inpakken en voordat ik zelf kan eten is het alweer tijd om ze naar school te brengen. Ik breng ze naar school en ga langs de winkel. Ik doe boodschappen en ga ook langs de slager. Nadat ik bij de bakker geweest ben loop ik weer naar huis. Ik ruim alles op en zet het op de goede plek. De deur gaat open net als ik eten voor mezelf wil gaan maken. 'Hallo?' Vraag ik. Geen reactie. Ik ze Adam binnenlopen en zonder ook maar één woord te zeggen loopt hij naar boven. Snel loop ik hem achterna. 'Adam? Adam!' Zeg ik, maar hij loopt door. 'Adam! Doe eens normaal! Wil je me voor altijd negeren?!' Vraag ik boos en loop hem achterna. Hij stopt met lopen en kijkt me aan. 'Waarom doe je zo raar? Waarom zeg je niks? Omdat ik zei dat ik zwanger was? Alleen daarom?!' Vraag ik boos. Even zegt hij niks. 'Je had gelijk.' Zegt hij en slikt. 'De liefde is weg. Het is over. Ik hou niet van je.' Hij pakt zijn telefoon van het bed en loopt langs me weg. 'Dat heb ik nooit gezegd!' Schreeuw ik. Ik hoor de deur dichtklappen. Tranen glijden onbewust van mijn wangen. Ik laat mezelf rustig op de grond vallen en kruip huilend in elkaar. Wat bedoeld hij. Is hij serieus? Is het voorbij?

Ik veeg mijn tranen weg en smeer wat make-up op mijn gezicht. Ik heb taken. Ik ben een moeder. Ik ruim het huis helemaal op. Ik hoor de deur dichtklappen en hoor jongensstemmen. Ik zie Safouane met een vriend van hem binnenlopen. 'He mevrouw R, lang niet gezien.' Zegt zijn vriend, Said. 'He Said, hoe is het?' Vraag ik en druk een kus op Safouanes hoofd. Ik geef Said een knuffel terwijl we wat bijpraten. 'Ja gaan jullie maar naar boven. Zal ik anders wat eten komen brengen zo?' Vraag ik. 'Nee hoeft niet we gaan zo weer weg.' Roept Safouane vanaf boven. Ik ga verder met dweilen.

Ik haal de kinderen op en breng ze bij mijn moeder. 'Yemma ik kom zo, moet even wat afhandelen.' Zeg ik en druk een kus op mijn moeders wang. Ik rijd naar Adams kantoor en storm binnen. Hij kijkt van zijn computer naar mij. 'Ik heb dat nooit gezegd en je weet het!' Zeg ik meteen. Hij hoest kort. 'Niet gezegd, wel gedacht. Het is beter zo.' Zegt hij kalm. 'En hoe zie je dit precies voor je dan? We hebben verdomme vijf kinderen! Hoe wil je dit doen?' Vraag ik boos. 'We gaan een tijdje uit elkaar, niet officieel, maar gewoon een pauze. Ik zoek een andere slaapplek en zie de kinderen om de dag. Je hebt genoeg geld voor de komende tijd en als het opraakt bel je me op.' Zegt hij alsof hij alles al uitgevogelt heeft. 'Zo dit had je al een tijdje klaarliggen, of niet dan? Mijn kinderen zijn van mij. Als je mij niet wilt mag je hen ook niet. Opkankeren! Je mag al je kanker geld houden. Ik zoek we een baan en een slaapplek. Ik stuur je de scheidingspapieren wel op. Als je nog contact zoekt met de kids dan tref ik maatregelen. Jij wilt het zo, dan krijg je het zo.' Zeg ik en gooi een glas vol drinken op zijn bureau in zijn gezicht. 'Val dood.' Zeg ik terwijl ik woedend de kamer verlaat. Tranen glijden van mijn wangen terwijl ik naar mijn auto storm.

Ik verman me en loop naar binnen. Ik glimlach zwak en sein naar Sara dat ze moet komen. We lopen naar boven en ik vertel haar alles. Ik veeg mijn tranen weg als Youssef de kamer komt inlopen. 'Wat is er? Adam?' Vraagt hij meteen. 'Yous laat zitten.' Zegt Sara en neemt hem even voor zichzelf. Ze komen wat seconden later terug. 'Jullie blijven bij ons, we hebben meer dan genoeg ruimte. Geef me je huissleutel dan pak ik de spullen.' Zegt Youssef meteen. 'Liefje doe even rustig.' Zegt Sara verdrietig. 'Het is alleen overnachten, één nachtje. Ik wil niet langer van hem afhankelijk zijn. Dit heeft me veel te lang geduurd.' Zeg ik zacht. 'Jullie blijven bij ons tot jullie er helemaal klaar voor zijn.' Zegt Sara. 'Ik weet niet hoe ik het de kids moet zeggen. Ze zullen er kapot van zijn.' Zeg ik en slik. 'Komt goed, laten we maar weggaan.' Zegt Youssef.

De kids denken dat we een drankje gaan doen bij Youssef en Sara. Iedereen is er behalve Safouane. Die bel ik zo wel. 'We blijven een paar nachtjes bij tante Sara slapen.' Zeg ik en slik. Ik negeer alle vragen en ga verder. 'Papa en ik gaan scheiden.'

'Ja het gaat prima, ik ga alleen even naar huis en pak wat standaard dingen in voor de kids.' Zeg ik. 'Ik ga mee.' Zegt Youssef en loopt al naar buiten. 'Ik let wel op de kids. Ze kunnen het goed vinden met de mijne.' Zegt Sara en glimlacht. 'Dankje. Echt bedankt.' Zeg ik en loop weg. Ik stap in en Youssef rijdt weg. Onderweg bel ik Safouane. Hij zegt dat hij bijna thuis is. We pikken hem dan wel op. 'Dit gaat hem niet goed vallen. Hij haat Adam nu al.' Zeg ik en slik. 'Komt wel goed. Ga je me nu persoonlijk uitleggen wat er gebeurd is of niet?' Vraagt Youssef en kijkt me kort aan. 'Ik weet het zelf niet eens. Het is allemaal zo snel gegaan. Ik begrijp niet wat hij bedoeld met de liefde is over. Meent hij dit?' Vraag ik met tranen.

'Ik breng deze koffers wel alvast naar de auto.' Zegt Youssef en loopt weg. 'Waarom pakken jullie in? Waar is iedereen?' Vraagt Safouane die net binnen komt lopen. 'Safe, ga zitten.' Zeg ik en veeg mijn tranen weg. 'Wat is er aan de hand? Ik ga niet zitten. Wat heeft hij gedaan?' Vraagt hij met veel woede. 'Ik en je vader gaan scheiden. We verblijven een tijdje bij Youssef tot ik een nieuw huis gevonden heb.' Zeg ik en pak trillend zijn hand. 'Wat heeft hij gedaan? Jullie gaan scheiden? En hij gooit je eruit? Ik maak hem dood.' Mompelt hij woedend. Ik pak zijn handen en omhels hem. 'Safe please. Wees er gewoon voor mij. Please. Ik heb je nodig.' Smeek ik huilend. Hij houdt me vast en ik laat mijn tranen in zijn shirt vallen. Na een tijdje stop ik en veeg mijn tranen weg. 'Bemoei je er niet mee, oké? Het is iets tussen je vader en mij. Het is mijn taak nu om jullie te onderhouden. Kan je me gewoon steunen? Als mijn oudste kind moet je me helpen. Kan je dat?' Vraag ik zacht. Hij knikt langzaam en houdt zich sterk. 'Ga maar Youssef helpen ja, ik kom er zo aan.' Zeg ik en loop naar boven. Ik open mijn kamer en pak mijn spullen in. 'Heb je alles?' Vraagt Youssef en pakt mijn tas. 'Uh ja. Laadt alles maar alvast in, ik kom zo.' Zeg ik zacht. Hij loopt weg en ik kijk naar mijn trouwring. Ik slik als ik hem afdoe. Ik leg het neer op Adams kastje en verlaat langzaam het huis. Ik stap achter in en hou me groot.