Romaissa&Adam Deel 2

52.0

Pov Safouane

Ik trek mijn capuchon over mijn kop en ren verder. Na anderhalf uur hardlopen besluit ik te stoppen. Ik loop naar de loods toe. Ik ga op het matras op de grond zitten en zucht. Dit is nu mijn thuis. Ik ga languit liggen en staar voor een tijdje naar het plafond. Dan sta ik op en pak een zakje noodles uit mijn rugzak. Ik kook wat water en maak mijn noodles. Als ze klaar zijn plof ik op het matras neer en eet het in doodse stilte op.

Ik zie dat de zon op begint te komen. Ik sta op en was mijn gezicht. Ik pak het bakje onder mijn vuile was en zie er alleen nog wat dirhams in. Ik zucht. Ik heb al mijn geld uitgegeven voor de vlucht naar Nederland en terug. Ik moest kijken hoe het met Intisar ging. Ik slik en leg het bakje terug. Ik kijk in de kast. Heb nog vier zakjes noodles. Niet heel veel water meer. Ik trek mijn kleren uit en trek een nette blouse aan. Ik pak een broek en doe deze ook aan. Ik veeg het vuil van mijn gezicht en poets mijn tanden met het laatste beetje tandpasta. Ik loop naar buiten en doe het opslot.

Na een hele dag werk zoeken ben ik alleen uitgelachen. Dom ook van mij. Alsof iemand mij zou aannemen. Mensen hier zoeken al hun hele leven werk en dan denkt zo'n kneus uit Nederland hier werk te vinden. Niemand zou me überhaupt ooit accepteren. Hier ben ik een Hollander. Daar ben ik een Marokkaan.

Pov Soufiane

'Hoe is het op school?' Vraag ik voorzichtig. Intisar kijkt me langzaam aan. 'Prima, waarom vraag je dat?' Vraagt ze en kijkt me apart aan. 'Gewoon een vraagje.' Zeg ik normaal. 'Oke.' Zegt ze en kijkt weer weg. 'Haal je goeie cijfers?' Vraag ik. 'Wat wil je weten?' Vraagt ze zuchtend. Ik moet lachen. 'Je verpest je school hoop ik niet door je depressie.' Zeg ik dan. Ze zucht en pakt haar telefoon. Ze zegt niks en drukt het in mij hand. Ik kijk erop. Allemaal negens en tienen. 'Sorry dat ik aan je twijfelde.' Zeg ik dan. 'Geen probleem loser.' Zegt ze met een klein lachje. Ik glimlach breed. 'Wat is er nu weer?' Vraagt ze en rolt met haar ogen. 'Nee niks.' Zeg ik zo normaal mogelijk. 'Dan niet loser.' Ik glimlach nog breder. Loser. Het woordje dat ze gebruikte toen ze niet depressief was. Mijn favoriete woord. Ik weet als ze dat zegt en lacht dat het haar aparte manier is om te zeggen dat ze van me houdt. 'Oke maar luister eens.' Zeg ik dan met een grijns. 'Ik wil een film kijken, maar goed. Wat?' Vraagt ze. 'We zijn al een tijdje getrouwd. Wil je als je, je weer beter voelt een bruiloft?' Vraag ik. Ze denkt even na. 'Nee. Ik vind het wel goed zo. Jij wel dan?' Vraagt ze. 'Nee hoeft niet hoor.' Zeg ik normaal. Ze kijkt me aan en moet oprecht lachen. 'Dat waar jij naar toe gaat komt nog wel. Loser.' Zegt ze lachend. 'Waar ik naar toe ga? Wat?' Vraag ik nep. 'Je bent echt een sukkel.' Zegt ze lachend en drukt haar lippen op de mijne. 'Andere keer, oke?' Vraagt ze zacht als ze afstand neemt. 'Dat wel. Dit niet.' Zeg ik en zoen haar weer.

Pov Safouane

Ik trek mijn capuchon over mijn hoofd en loop naar buiten. Ik loop een stukje tot ik in de bergen ben en rek me dan uit. Ik begin met hardlopen en zweet me de tering. Ik heb geen geld, geen vrienden, geen familie, niks. Mijn eten is bijna op. Drinken is er ook al bijna niet meer. Geen werk. Ik moet iets bedenken. Maar wat? Pfff.