Romaissa&Adam Deel 2

49.0

Pov Soufiane

'Gaat het weer een beetje?' Vraag ik aan Intisar. 'Hetzelfde.' Zegt ze zacht. 'Heb je goed geslapen?' Vraag ik. 'Nee amper.' Zucht ze. 'Misschien heb je gewoon wat rust nodig.' Zeg ik. 'Nee dat is niet wat ik nodig heb.' Zegt ze. 'Wat heb je dan nodig volgens jou?' Vraag ik door. 'Weet ik veel. Laat me gewoon even met rust.' Zegt ze boos. Ben iets te ver gegaan merk ik.

Pov Intisar

'Ik wil even alleen zijn.' Zeg ik voor de derde keer. 'Is dat wel zo veilig?' Vraagt Soufiane zogenaamd grappig. Ik sta op. Hij legt zijn handen om mijn polsen en trekt me terug. 'Ik ga al. Bel als je honger hebt.' Met een blik vol medelijden kijkt hij me aan en vertrekt. Ik blijf even naar de deur kijken, voor ik weer begin te huilen. Met langzame passen loop ik naar het raam. Ik wacht tot ik Soufiane weg zie rijden. Ik doe het raam op een kiertje en ga even op bed zitten. Ik sta in een sloom tempo op en loop naar de deur. Ik loop naar beneden en kijk nog snel of Soufiane echt weg is. Dan pak ik mijn rechterschoen en graai er een joint onder uit. Onder mijn zool om precies te zijn. Verpakt in plastic om het zo min mogelijk te laten beschadigen. Ik had er een paar uit mijn broers la gevist. In een traag tempo loop ik terug naar de kamer. Ik draai de sleutel in het sleutelgat en draai me om. Doodstil blijf ik staan. Duizenden gedachtes door mijn hoofd. Het liefst wil ik niks voelen. Als het maar voor een seconde is. Als het maar geen pijn is. Geen onrust. Geen zwakte. Ik pak een aansteker uit mijn tasje en steek de joint aan. Ik kijk er een aantal seconden naar. Ik neem een hijs en ga bij het raam staan. Terwijl ik naar buiten kijk rollen er tranen over mijn wangen en komt er rook uit mijn mond. Ik sluit mijn ogen voor enkele seconden als ik niks meer voel. Heerlijk. Geen pijn. Geen nare gedachtes. Geen verdriet.

Met mijn kleren en al stap ik in het bad. Ik laat het water lopen en ga zelf in bad liggen. Ik sluit mijn ogen en probeer alles te vergeten. Het zal immers niet lang meer duren voor ik weer alle pijn voel.

Pov Safouane

Ik lach luid. Met vreugde op mijn gezicht te zien neem ik nog een slok van mijn derde coktail. Alleen dit doet de pijn in mijn hart verdwijnen. Ik neem nog een pof van de shisha en glimlach breed. 'Ik heb niemand nodig.' Fluister ik mezelf toe. Ik bijt op mijn lip en sta op. Ik betaal het drinken en vertrek naar mijn hotelkamer. Ik sluit de deur en loop naar het bed. Ik val languit neer en staar naar het plafond. Ik haat haar. Ik haat haar. Ik heb niemand nodig. Waarom doet het dan toch zo'n pijn? Waarom kan ik niet over haar heen komen? Waarom verdien ik geen liefde? Echte liefde. Hoeveel ik me best ook doe. Ik krijg niks. Altijd ben ik degene die jankend eindigd. En voor wat? 'Voor wat? Voor wat lieve woordjes die toch geen kanker betekenen! Fuck vrouwen! Fuck liefde!' Zeg ik hard. Ik weet niet eens wat liefde is. Ik draai me om en wil zoveel dingen doen. Roken, blowen, slaan, huilen, schreeuwen, schelden. Ik verberg mijn gezicht in het kussen en probeer in slaap te vallen. De enige manier om aan niks te denken zonder dat ik iets veroorzaak. Kanker liefde.